Spannend

Roy Grace krijgt te maken met illegale orgaantransplantaties. Er worden diverse lichamen op zee gevonden die er uit zien alsof zij door een professional zijn ‘leeggehaald’. Het spoor leidt naar een Duitse firma, met aan het hoofd ene Marlena Borchardt. We lezen het verhaal vanuit het gezichtspunt van Roy, van het Roemeense zwerfstertje Simona, van de mensenhandelaars Vlad Comescu en Marlena Borchardt en vooral door de ogen van Lynn Beckett, wiens vijftienjarige dochter Caitlin dringend een nieuwe lever nodig heeft.
Naast het hoofdverhaal beschrijft James ook nog intrigerende persoonlijke verhalen over de verhouding van Roy en Cleo, die steeds beter wordt. En over Lynn, die worstelt met haar geweten omdat ze een illegale lever koopt, en die het moeilijk heeft met het vele geld dat ze daarvoor moet betalen. We lezen over de diverse collega’s van Roy, allemaal met hun eigen wel en wee. En last but not least: we lezen hoe Roy stappen gaat ondernemen om zijn verdwenen vrouw Sandy dood te laten verklaren…
Vakkundig. Er is geen ander woord voor de schrijfstijl van Peter James. In de eerste hoofdstukken maken wij kennis met iedereen die een (hoofd)rol in dit verhaal gaat spelen. Bij Peter James weet je dat hij geen onnodige uitstapjes maakt in de verhaallijn, en dat hij vakkundig het persoonlijke leven van zijn figuren door het verhaal weeft. De achtergronden van Simona, Glenn Branson en Lynn Beckett en haar dochter worden keurig in het verhaal verweven zonder dat het afbreuk doet aan de spanningsopbouw. De vele collega’s met wie Roy samenwerkt krijgen ook allemaal hun eigen gezicht, zonder dat er te veel woorden aan gespendeerd worden.
De verhaallijnen komen vanaf het begin netjes bij elkaar.
Soms is het boek erg grafisch, maar dat dient om de ernst van bepaalde dingen duidelijk te maken. Hier en daar zitten er ook grapjes in: een drugsdode die in een krant wordt vermeld heet Jeffrey Deaver…
Peter James is een Brit en ‘zijn’ Roy Grace woont en werkt in Brighton en Hove. Zeker voor mensen die daar ooit op vakantie zijn geweest, is dit een heel herkenbaar decor. Ook hebben thrillers van Britse auteurs vaak iets meer ‘Europees’ (maar laat de Britten dat niet horen), d.w.z. het is allemaal wat minder jachtig, wat minder op techniek gericht en wat meer op menselijk speurwerk. Roy Grace drinkt in dit boek regelmatig een goed glas en ook een sigaret versmaadt hij niet – hoewel Peter James zelf in het dagelijkse leven liever een goede sigaar rookt na het eten.