Dapper

Zelden heb ik zo lang moeten nadenken, opschrijven en herschrijven, voor ik een recensie klaar had. Als recensent moet je namelijk objectief en eerlijk zijn. Ik wil dat natuurlijk ook doen, maar dit boek maakt het me een beetje moeilijk. Is het een slecht boek? Nee, want dan had ik fluitend alle slechte punten op een rijtje kunnen zetten. Is het juist een verschrikkelijk goed boek? Ja en nee…

Lezer, ik doe m’n best! Hier is het verhaal: een kinderloos echtpaar, waarvan de man arts is, sluit een contract met een vruchtbaarheidskliniek. Zij sluiten een contract met vele ingewikkelde punten. Het komt er op neer dat de kliniek door middel van IVF een draagmoeder de moeder laat worden van het kind van het echtpaar. De vrouw heeft namelijk geen baarmoeder meer, dus is een draagmoeder de enige oplossing. De haken en ogen zijn het feit dat de methode waarmee de IVF wordt gedaan, niet meer wettelijk is toegestaan. In het boek dan, waar men schrijft dat er in Amerika een wet tegen klonen is aangenomen. Het heet dan wel de Wet op de Bio-ethiek, maar iedereen weet waar het om gaat. De overgebleven embryo’s worden ingevroren. Dan komt er een kink in de kabel: de man van het echtpaar gaat dood en hij wil dat de ingevroren embryo’s worden gebruik voor onderzoek. De vrouw van het echtpaar wil echter de draagmoeder tot een abortus dwingen, omdat het er op lijkt dat dat kindje het Syndroom van Down heeft. En dus heeft de moeder zélf de overige embryo’s nodig om nog een keer te trachten er eentje op te kweken. De draagmoeder, een illegale immigrante, is echter te veel van haar baby gaan houden en wil niet gedwongen worden een abortus te ondergaan.
En dit was nog maar de korte uitleg… In werkelijkheid spelen er nog veel meer interessante en duistere beweegredenen een rol. Maar daar is het dan ook een thriller voor. En laat ik voorop stellen: een goede thriller, met aannemelijke en interessante hoofd- en bijfiguren, en een heel interessante wending aan het eind. De auteur heeft ontegenzeggelijk zijn huiswerk op het technische vlak ook wel gedaan.

Maar dan: Kok is, voor wie het niet wist, een christelijke uitgeverij. Toevallig las ik onlangs in Boekblad (het vakblad voor de boekenbranche) dat christelijke uitgeverijen zich meer op de ‘gewone’ markt willen richten. Een thriller als deze is daarvoor een uitstekende keus. Jammer alleen dat in mijn ogen toch het christelijke standpunt hier en daar roet in het eten gooit. Ik vind het ongelooflijk dapper dat juist een christelijke uitgeverij zich waagt aan een thriller met dit interessante en moeilijk liggende onderwerp. Of misschien juist niet? Iemand met een heel christelijke achtergrond denkt immers wellicht heel anders over zaken als klonen en abortus? Komt nog bij dat het een uit het Amerikaans vertaald boek is, en in Amerika denkt men in het algemeen heel anders over deze zaken dan wij in het vooruitstrevende Nederland. (Redactie: toeval wil dat enkele dagen geleden een doorbraak m.b.t. klonen het nieuws haalde, zie: Nu.nl)

Toch is het een boek dat met een beetje goede wil als een ‘gewoon’ spannend boek heel goed te lezen is. Sterker nog: het duurde toch ruim 150 pagina’s voordat het christelijke element zodanig de boventoon ging voeren, dat ik het in elk geval niet zo leuk meer vond. Dat is dus mijn manier van tegen verhalen aankijken: net zoals ik het niet nodig vind om in een thriller bijvoorbeeld een heel hoofdstuk te moeten lezen waarin mensen sex hebben, hoef ik ook geen heel hoofdstuk te lezen waarin ze in de kerk zitten, en de lezer dus eigenlijk een preek voorgeschoteld krijgt. En dat een van de hoofdpersonen dan ook nog van het Boeddhisme ‘bekeerd’ wordt naar het Christendom, dat hoeft echt niet van mij… Ik ga er namelijk van uit dat iedereen zelf moet weten welke godsdienst hij of zij wil belijden. Ziet u mijn dilemma? Ik wil het boek niet terzijde gooien vanwege dit punt, maar het maakt het in elk geval voor mij duidelijk minder interessant. Voeg daarbij de nogal rammelende vertaling en een paar ‘losse draadjes’ die niet aan elkaar geknoopt worden (hoe heeft men contact gelegd met de illegale immigrante? Van de straat geplukt?), alsmede een érg sentimenteel laatste hoofdstuk (dat had gewoon gemist kunnen worden) en het geheel krijgt van mij 4 sterren in plaats van de vijf die het wellicht had kunnen verdienen.