Nooit meer zoals het was

Toen ik dit boek las, ver voordat het internet bestond, werd ik getroffen door het verhaal van Anton en Ina. 'Ik ben niet alleen,' schoot het keer op keer door mij heen bij het lezen van dit boek. Dit jaar las ik het boek nogmaals, nu niet als 18 jarige. Ik ben inmiddels 56. En nog steeds heeft het boek niets van zijn kracht verloren. Ja, het is traag en Simon Vestdijk gebruikt veel woorden in lange zinnen. Neem het voor lief, sla desnoods deel 1 over en begin bij deel 2 van het boek: 'Voor de deur van de school stond Ina Damman, besluiteloos, maar weinig verward.' Vanaf hier begint het echte verhaal.
Nog een tip voor mannen die daten. Heel veel mannen zetten in hun profiel dat dit hun favoriete boek is, vertelde mij laatst een vrouw. Ze moest er bij gapen. En toch was het een hele leuke vrouw. Ze leek wel wat op Ina Damman. Ongrijpbaar en mooi.