Plot lijdt onder vermakelijke schrijfstijl

Misdaad aangevuld met gezonde humor en een vleugje erotiek. Dat is waar de Britse schrijver John Burdett bewust voor kiest. Hij houdt vast aan Thailand als locatie voor zijn verhalen. De voormalige advocaat uit Hong Kong heeft goed begrepen dat het land van de prostitutie zich uitstekend leent voor spannende verhalen. Na Bangkok 8 is nu Bangkok tattoo verschenen. Het decor blijft hetzelfde: het beruchte district 8, daar waar de seksindustrie floreert. Burdett houdt ook vast aan zijn ambitieuze ik-persoon Sonchai Jitpleecheep. Met deze wapenfeiten hoopt hij dat de Bangkok-serie uitmondt in een succesformule.

Het is kort na de dramatische gebeurtenissen van 11 september 2001. De moeder van inspecteur Sonchai Jitpleecheep runt samen met politiecommissaris Vikorn een bordeel in Bangkok. Een van hun meest geliefde prostituees loopt op een dag in met bloed doordrenkte kleren naar binnen. Ze biecht op dat ze even daarvoor een klant heeft vermoord. Ondanks dat het zelfverdediging was, is ze niet bepaald lichtzinnig te werk gegaan. De wijze waarop ze haar klant verminkt heeft, is weerzinwekkend. Als blijkt dat het slachtoffer een Amerikaanse spion is, begrijpt Jitpleecheep de ernst van de zaak. Hij wil hoe dan ook voorkomen dat de prostituee ontmaskerd wordt.
Sinds de terreuraanslagen houdt de CIA ook Thailand nauwlettend in de gaten. Ze wil niets liever dan Al Qaida de schuld geven van elk misdrijf tegen de Amerikanen. Dat de moord op een van hun agenten niet onopgemerkt zal blijven is Jitpleecheep wel duidelijk. Hij ziet in dat een link naar Al Qaida gunstiger uitpakt voor het bordeel. Maar er is meer aan de hand. Een wonderbaarlijk mooie tatoeage op het lichaam van het slachtoffer zet vraagtekens bij de inspecteur. Wat is de betekenis en wie heeft haar geplaatst? Zijn zoektocht krijgt een opmerkelijk vervolg waarin geleidelijk duidelijk wordt wat de ware toedracht van de tatoeage is.

Burdett is erop gefocust de cultuurverschillen te benadrukken. Het boeddhisme neemt hij als maatstaf. Zo is Jitpleecheep zelf een boeddhist die gadeslaat hoe de strijd tussen de islam en het christendom zich voltrekt. De Amerikanen en andere westerlingen worden volgens Thais gebruik voortdurend Farang genoemd wat ‘blanke buitenlander’ betekent.
Burdett neemt de Amerikanen meermaals op de korrel. Hun wraakzuchtige gedrag wordt door de schrijver humoristisch omschreven. Ook met het chauvinisme wordt af en toe de spot gedreven. Naarmate Bangkok tattoo vordert neemt dit gestaag af. Toch blijven de lachwekkende vergelijkingen tussen de westerse en oosterse mentaliteit voortreffelijk. Ironie is een sterk punt van de auteur. De manier waarop de ik-persoon over buitenlanders denkt wordt doeltreffend verwoord.

Zoals bekend heeft elk voordeel ook zijn nadeel. De plot heeft te lijden onder de vermakelijke schrijfstijl. In een paar flashbacks wordt de clou van het verhaal uit de doeken gedaan. Je kunt je op zo’n moment afvragen of Bangkok tattoo meer bedoeld is als een lekker lezende roman dan als een krimi. Jitpleecheep krijgt net wat meer cadeau dan je als lezer zou willen. Voor een personage met zo’n goede kijk op de gebeurtenissen om hem heen is dit een gemis. Bangkok tattoo is verre van uitmuntend maar gelukkig vermijdt het alle mogelijke clichés. Het is simpelweg weer eens wat anders.