Een onderhoudende, niet-diepgaande verhalenbundel

Aan Nederlands schrijftalent geen gebrek. De auteurs die hebben bijgedragen aan de verhalenbundel Bergen bloedt  proberen dit nog eens dunnetjes te onderstrepen. Bergen bloedt  is het resultaat van een tweedaagse masterclass gegeven door ScriptPlus. Cursisten kregen de opdracht een spannend zomerverhaal te schrijven met als setting het kunstenaarsdorp Bergen, of de duinen eromheen. Een ogenschijnlijk mooie opdracht met een nogal twijfelachtig resultaat.

Geen zorgen wat betreft de titel. Overdreven bloederig zijn de twintig verhalen niet. Wel zijn bepaalde clichés weer ruim vertegenwoordigd. Al in het eerste verhaal worden vleeshaken, varkensbloed en kettingzagen opgedist en geeft de auteur met de afsluitende alinea blijk van een gebrek aan fantasie. In het verhaal ‘Dit moet over’  loopt een moeder in een met bloed besmeurde broek haar dochter tegen het lijf. De dochter vraagt meteen of mam haar tampon is vergeten. Oef, deze scène moet hoe dan ook over.
Een verhaal dat gunstig afsteekt bij de rest is ‘Afspraak’  van Tijl Rood, waarin zowel letterlijk als figuurlijk naar een zinderend hoogtepunt wordt toegewerkt. Rood maakt de lezer ontzettend hongerig door op bijna sadistische wijze informatie prijs te geven. Shinta Lempers flikt met ‘Dauw’  een soortgelijk kunstje en laat de lezer eveneens lekker lang spartelen.
Vreemde eend in de bijt is het nogal bizarre maar vernuftig uitgedachte verhaal ‘En toen waren de placemats op’  van de hand van Bart Wentges. René Leijtens zoekt het met ‘Die vrouw met die ogen’, een wederom verdienstelijk geschreven verhaal, eveneens in de richting van het bizarre.
Ook het vermelden waard is ‘De keldertrap’  van Lisette Dröge dat het vooral moet hebben van een paar sterke clous in de gedachtegang van de protagonist. Of wat te denken van ‘Jack en Jim’  van Peet Langen, een vindingrijk verhaal over een man die vreemde handelingen verricht bij het graf van zijn vriendin. Tot slot een verhaal dat betrekkelijk traag verloopt maar dat knalt in de slotzin: ‘Moeilijke vraag’  van Jaqueline Storm.

Er is niet zomaar voor Bergen en het omringende gebied gekozen. Waar duinen zijn, is zand en waar zand is, kan naar hartenlust worden gegraven. Precies wat de personages in meerdere van de verhalen doen. Wat er zoal wordt gevonden of begraven is voor de ervaren thrillerlezer een allang uitgemaakte zaak. Al even zo voorspelbaar is het gros van de ontknopingen. Overigens zeer opmerkelijk dat de tweede helft van de bundel aanzienlijk meer ruwe diamanten telt. Het beste voor het laatst zal uitgeverij Karakter hebben gemeend. Ach, eigenlijk zijn alle auteurs die hebben bijgedragen aan de bundel talentvol. Ze verstaan de kunst van het vertellen voldoende tot goed. Maar echt talent beschikt ook over onderscheidend vermogen. Het merendeel van de auteurs van Bergen bloedt  schiet op dit punt tekort. Het heeft geleid tot een onderhoudende, niet-diepgaande verhalenbundel, ideaal voor aan het strand.