Desastreuze mix van fantasy en feiten

Een thrillerauteur wil nogal eens besluiten behalve misdaad ook fantasy te schrijven. Ook de Schotse schrijfster Manda Scott hoort in dit rijtje thuis. Ze focust zich sinds enige jaren op een mengelmoes van historie en fantasy. In 2003 werd het personage Boudica geboren. Scott is inmiddels verknot aan haar vrouwelijke protagonist die de strijd aanbindt met de Romeinen. Boudica, Droom van de stier  is het tweede deel uit een cyclus van vier. Het boek staat in het teken van de vrijheidsstrijd die Engeland van de Romeinen moet verlossen. Boudica (Brenger van de Overwinning) leidt deze strijd en moet het opnemen tegen de onverbiddelijke Julius Valerius. Vele slagvelden volgen en niet alleen krijgers maar ook goedwillende burgers worden het slachtoffer.

De boeken van Scott vallen lang niet bij iedereen in de smaak, wat zeer begrijpelijk is. Boudica, Droom van de stier  staat vol met onbegrijpelijke taal. Vol hartstocht schrijft Scott: ’"Julius Valerius, duplicarius van de derde bereden eenheid, Vijfde Gallische Cavalerie, dienaar van Mithras en van de keizer, maakte een cavaleriesprong.’" Even later heeft ze het over "‘Julius Valerius, duplicarius van het derde peloton van het Ala Quinta Gallorum".’

Scott lijkt niet te beseffen dat lezers geen oren hebben naar uiteenzettingen als deze. Bovendien wordt de status van Valerius nooit duidelijk. Een zinsnede als ‘"Sdapeze, Longinus Sdapeze, wapensmid en paardenmeester van het Ala Prima Thracum"’ is wederom een goed voorbeeld van hoe het niet moet. Verder staat het boek vol met begrippen zoals ‘paardenmeester’, ‘watermeester’, ‘het Kraaipaard’, ‘de Oneindige Zon’, enz. Deze godentaal vind je op iedere pagina terug en put je in een vroeg stadium volledig uit.

De schrijfster verkondigt openlijk dat het boek een raamwerk van feiten is, aangevuld met fantasy. Het gevolg is dat de geschiedenis van de Romeinse bezetting van Brittannië wordt afgewisseld met overdreven elementen, zoals een hond op drie poten. Of wat te denken van de zogenaamde dromers die de zielen van overledenen kunnen lezen. Er zijn geen regels voor wat wel of niet in fictie is toegestaan, maar het overdreven enthousiasme doet Scott geen goed. Boudica, Droom van de stier  leest afstandelijk. De personages laten je koud en je wordt amper meegezogen in het verhaal. De fantasie hoort te worden getart, maar dit gebeurt slechts sporadisch. Er is bovendien een groot gebrek aan intriges die angstzweet of verbijstering ontlokken. Zelfs de veldslagen worden niet altijd omschreven, zodat alleen de afloop kort wordt samengevat.

Niet alles aan het boek verdient kritiek. De schrijfster verklaart dat het officiële taalgebruik uit de Romeinse tijd nooit is vastgelegd. Ze heeft haar woorden daardoor op het gevoel gekozen. Niet erg, want ze passen prima bij het decor waartegen het verhaal zich afspeelt. Dat eerdergenoemde namen en functies ongemakkelijk lezen, staat hier los van.

Het is al met al geen pretje een groot stuk taart te moeten eten waarvan de maag al na de eerste hap overstuur raakt. Scott is bezig aan een serie die voor een te specifieke doelgroep is geschreven. Ze doet er verstandig aan meer tijd te besteden aan het schrijven van thrillers.