Strak en overzichtelijk, zelfs akelig realistisch

Ulrich Hefner is een politieagent begiftigd met een literaire pen. Dit lijkt misschien een contradictie maar is het niet. Hefner kan putten uit zijn ervaring als journalist en heeft zowaar een prijs gewonnen bij de Duitse televisiezender ZDF voor het beste tv-script. De dood sluipt rond in zwart en paars  is zijn eerste misdaadroman. Wie houdt van zenuwslopende spanning gelieve deze titel alvast te noteren.

De dood sluipt rond in zwart en paars  is het eerste deel met Martin Trevisan. Hij voldoet tot op zekere hoogte aan ons clichébeeld van inspecteurs als hoofdpersonage. Trevisan is gescheiden, heeft met een andere dame aangepapt en ligt in de clinch met zijn puberende dochter. Hij belooft de dames veel maar komt vrijwel niets na als gevolg van zijn drukke baan. Al helemaal niet als hij een vreselijke moordzaak voor zijn kiezen krijgt. Het zwaarverminkte lichaam van vogelfotograaf Rudolf Gabler wordt in de duinen van het Waddeneiland Wangerooge aangetroffen. Vreemd genoeg heeft de dader de eigendommen van Gabler onberoerd gelaten en zelfs diens fototoestel laten liggen. Een van de foto'’s stelt Trevisan voor een raadsel. Is de onzuivere foto met zwart-paarse kleuren gemaakt van de dader? Alles lijkt opeens in een stroomversnelling te gaan. Op de Noordzee treft Trevisans team een viskotter met drie vermoorde mannen aan. Bepaalde sporen wijzen in de richting van een duikschool maar echt veel wijzer wordt het rechercheteam niet. De Wangerland-moordenaar blijft ondertussen toeslaan. Al laat deze steeds meer steekjes vallen.

Voor De dood sluipt rond in zwart en paars  zullen veel liefhebbers te vinden zijn. Dit is hoofdzakelijk te danken aan het chronologische verloop zonder ingewikkelde nevenintriges. Dit heeft geresulteerd in een vrij gemakkelijk te volgen verhaallijn die geen seconde verveelt. Het valt de auteur wel aan te rekenen dat hij de geëffende paden nooit verlaat. Een moordenaar vermoordt en verminkt zijn slachtoffers, verricht een paar rituele handelingen en laat bewust sporen achter. Zijn we deze modus operandi niet al vaker tegengekomen?

Wat Trevisan overkomt getuigt al net zo zeer van een gebrek aan originaliteit. Zo wordt hij geregeld op het matje geroepen door zijn cheffin. Jawel, een vrouw, want de Hefner probeert het wijdverbreide beeld dat mannen geen leiding van een vrouw verdragen wat aan te dikken. Trevisan krijgt zelfs een vrouwelijke collega in de schoot geworpen met wie hij –- en dit zal niemand verbazen - in den beginne niet kan samenwerken. Maar amusant is deze ontwikkeling zeker en ze leidt ook niet af van het verhaal zelf.

De plaats delict is misschien wel Hefners beste troef. De dunbevolkte Waddeneilanden en de grillen van het getijde lonen zich uitstekend voor een spannende krimi als De dood sluipt rond in zwart en paars. Verwacht echter niet het schimmige karakter zoals we dat kennen uit de boeken van Sebastian Fitzek en Wulf Dorn. Hefner houdt het strak en overzichtelijk. Zelfs akelig realistisch.