Op maat gesneden voor de francofiel

Kate Mosse’ (1961) schrijverscarrière begon betrekkelijk onbeduidend. Haar eerste twee boeken deden het lang niet zo goed als gehoopt. Dit werd anders toen ze overstapte op historische thrillers waarmee ze zich onmiddellijk in de kijker speelde. Mosse is sterk geïnteresseerd in geschiedenis en geniet met haar man van het leven in het Zuid-Franse Carcassonne. Geen wonder dat de kaskraker Het verloren labyrint  zich daar afspeelt. Om het succes een vervolg te geven schreef Mosse onlang De vergeten tombe. Jawel, vrijwel hetzelfde decor en dezelfde schrijfstijl. Iedere francofiel die niet vies is van een beetje historie wordt keurig op zijn wenken bediend. 1891.

De zeventienjarige Léonie Vernier woont met haar moeder en broer, Anatole, in Parijs. Anatole is zichzelf niet meer sinds de dood van zijn vrouw. Hij verdwijnt om de zoveel tijd en maakt zich schuldig aan gokken, bezoekjes aan opiumkids en hoeren. Een uitnodiging van een tante uit het Zuiden van Frankrijk komt wat dat betreft als een verlossing. Broer en zus verlaten Parijs zonder iemand op de hoogte te stellen van tantes adres, daar menigeen nog een appeltje te schillen heeft met Anatole. De tante woont op een groot landgoed, het Domaine de la Cade, vlakbij Rennes-les-Baines. Daar aangekomen vindt Leonie in de bibliotheek een boek dat haar overleden oom heeft geschreven. Hij schrijft over een tombe op het landgoed, over muziek waarmee geesten kunnen worden opgeroepen en over tarotkaarten. Léonie raakt in de ban van deze feiten en is vastbesloten de geheimen te ontrafelen. Maar of ze op het landgoed rust zullen vinden is nog maar de vraag. Een oud-geliefde van de tante zint op wraak en wil koste wat kost haar verblijfplaats vinden.

2007. De Amerikaanse Meredith Martin reist naar Frankrijk omdat ze een biografie wil schrijven over het leven van componist Achille-Claude Debussy. Dit is althans wat ze haar uitgeverij doet geloven. Veel meer belangstelling heeft haar eigen verleden. Een verleden waarin Merediths biologische moeder overleed aan een ziekte, die mogelijk ook andere voorouders heeft geveld. Meredith draagt de achternaam van haar moeder en heeft geen idee wat die van haar vader was. Alleen een paar oude foto’s waarvan een met een onbekende soldaat kunnen haar verder helpen. Bij toeval komt ze in het bezit van een spel tarotkaarten, het zogenaamde Bousquetspel dat eind 19e eeuw in Carcassonne is gemaakt. Hierdoor staan de gebeurtenissen uit 1891 op het punt zich te herhalen.

De vergeten tombe  is voer voor discussie. Is het verhaal te langdradig of juist heerlijk gedetailleerd in beeld gebracht? Beide. Kate Mosse houdt van diversiteit en is een ‘queen van de research’. Parijs tegen het einde van de 19e eeuw was allesbehalve een warm en welkom oord. Mosse portretteert de stad en haar burgers terecht als onbetrouwbaar, gemeen en gewelddadig. Verder omschrijft ze de klederdracht en etiketten, zoals tafelmanieren en taalgebruik, tot in de perfectie. De schrijfstijl en sfeertekeningen doen denken aan die van aanstormend historisch thrillertalent Wolfram Fleischhauer uit Duitsland. Ook de invloed van Dan Brown is merkbaar. Dit onder meer door de cryptische verwijzingen naar een Visigotenschat.

Mosse houdt erg van muziek. Ze confronteert je meteen met Wagners ‘Opera Tannhauser’ en introduceert niet veel later componist en pianist Achille-Claude Debussy. Die is vreemd genoeg de zwakste schakel in het verhaal. Hij blijft op de achtergrond terwijl hij gezien de biografie overduidelijk een sleutelpositie had moeten innemen. Mosse gaat daarentegen zeer gedetailleerd in op tarot. Iets waar ze in haar dagelijkse leven niets van moet weten. Een temponummer is De vergeten tombe  in ieder geval niet. Bovendien missen de twee protagonisten, Léonie en Meredith, het kloppende hart waar een lezer verliefd op wordt. Onnodig, want de schrijfster weet wel goed om te gaan met dramatische ontwikkelingen en moedergevoelens.

Net als in Het verloren labyrint  speelt het verhaal zich af in twee verschillende tijdperken. Pas op het einde wordt duidelijk hoe mooi de twee verhaallijnen in elkaar overvloeien. Toch heeft Mosse te veel hooi op haar vork genomen. Als ze de biografie over Debussy niet had losgelaten, was het goud dat ze in handen had verzilverd geweest. Wat nu overblijft is in ieder geval voldoende om de middenmoot lichtelijk te overstijgen.