Wel wreed, niet verrassend

‘Ik schrijf zoals ik praat’. Zo luiden de woorden van Kjell Eriksson (1953), een Zweedse schrijver die in het dagelijks leven tuinier is en ooit begon met een vaktijdschrift. Na verloop van tijd legde hij zich toe op arbeidersliteratuur om uiteindelijk zijn ziel en zaligheid voor de thriller te verkopen. Zijn literaire romans werden nooit in Nederland vertaald, in tegenstelling tot zijn thrillers die een acceptabele aftrek vinden.

De wrede sterren van de nacht  is zijn zesde misdaadroman. Niemand minder dan rechercheur Ann Lindell wordt voor de zoveelste keer met een lastige klus opgezadeld. Een alleenstaande boer wordt dood aangetroffen in een schuur. Van beroving is geen sprake. Verder heeft hij een afscheidsbrief geschreven, wat wijst op zelfmoord, een technisch onmogelijke doodsoorzaak aangezien hij meermaals met een voorwerp op zijn achterhoofd is geslagen. Bijna gelijktijdig verdwijnt een hoogleraar. Als er vervolgens een andere dode boer wordt gevonden vraagt Lindell zich af of er een verband bestaat. Een schaakpartij uit een ver verleden lijkt iets te maken te hebben met de gebeurtenissen, maar Lindell heeft zo haar vraagtekens.

De thriller kent twee verhaallijnen: Ann Lindell en de kwestie van de dode boeren enerzijds, Laura Hindersten en haar verdwenen vader anderzijds. Laatstgenoemde is allicht het meest interessant. Hindersten is een sociaal gestoorde vrouw die de liefde van een getrouwde man voor zich opeist en daarbij geen grenzen kent. Ze woont in een afgelegen en onderkomen huis en doet geen enkele moeite de bezem ter hand te nemen. De psychische knauw die de vrouw heeft opgelopen is zonder twijfel het meest intrigerende schouwspel van De wrede sterren van de nacht.

Ann Lindell wordt daarentegen ietwat minder sterk neergezet. Dit komt met name doordat ze weinig uitgesproken karaktertrekken heeft. Ze vertoont veel lef, is vindingrijk en kan het goed vinden met haar baas, maar accent op vreemde gewoontes of woordgebruik wordt er niet gelegd. Het onderscheid tussen haar en andere rechercheurs is net wat te dun aanwezig.

De grootste schaduwzijde van De wrede sterren van de nacht  is de eenvoudige plot. Er zijn te veel zekerheden en te weinig verdachten. Veel denkwerk hoef je niet te verrichten om tot de juiste conclusie te komen. Het is mede dankzij de gespannen sfeer dat het niet gemakkelijk is tijdens het lezen af te haken. Ook de riskante liefdesrelaties die voor een gespannen situatie zorgen dragen bij aan een bevredigend eindresultaat.

Aan Eriksson de taak om in zijn volgende thriller de moordzaken gecompliceerder te maken. Als hij zijn gevoel voor uitgekiende decors en de mooie verteltrant weet aan te vullen met een spraakmakende plot zal ook hem het echte succes toelachen.