Oer-Amerikaanse taferelen

John Sandford (1944) kan men in een adem noemen met zijn Lucas Davenport-reeks. In maar liefst 16 verschillende thrillers was Davenport de grote held. Slechts bij uitzondering gaat de auteur aan hem voorbij. Zo ook in zijn laatste thriller Dodenwake  waarin Jake Winter opeens de hoofdpersoon is.

De conservatieve republikein en voormalig senator Lincoln Bowe wordt vermist. Zijn vrouw voelt zich geïntimideerd door de burgerwacht en houdt hen en de gouverneur verantwoordelijk voor de verdwijning van haar man. Arlo Goodman, de grootste rivaal van Bowe, heeft de burgerwacht opgericht. Hij schuwt maar weinig middelen en streeft het presidentschap na.
Veteraan Jake Winter is de aangewezen man om uit te zoeken wat er met Bowe is gebeurd. Hij raakt verzeild in een machtsspel waarin niemand zijn goede reputatie wil verliezen. Jake vormt een gevaar en niet iedereen is daarvan gediend. Hij kan dan ook rekenen op het nodige verzet.

Het witte huis, de senaat, de president, de gouverneur en campagne voeren, eigenlijk alles wat politiek Amerika kenmerkt is aanwezig in Dodenwake. Een aardig presentje voor de liefhebber, maar een afknapper voor mensen met een anti-politieke smaak. Het is meer dan ooit raadzaam eerst de flaptekst te lezen om zo misverstanden te voorkomen.

Dat clichés de wereld nog niet uit zijn, blijkt wel uit de achtergrond van Jake Winter. Hij maakte deel uit van de special forces die in Afghanistan vochten en raakte daarbij gewond. Het is een zure appel waar je even doorheen moet bijten, hoewel de ‘kleine Rambo’ niet slecht wordt omschreven. Opmerkelijk is vooral hoe eenvoudig mevrouw Bowe de last van de verdwijning van haar man draagt. De relatie tussen de twee is verre van stabiel, maar dan nog komt het gemak waarmee ze de dingen in een mum van tijd verwerkt, om vervolgens zelf deel te nemen aan de zoektocht, vrij onwaarschijnlijk over.

Dodenwake  heeft een nogal ingewikkelde plot. Bovendien wordt er erg veel gespeculeerd. Onderlinge verwijten en verdachtmakingen volgen elkaar pagina na pagina op. Er zit te weinig beweging in het geheel en de enige echte beweging zit hem in een hoofdstuk dat wordt gewijd aan een niet bijster originele schietpartij.

De thriller blijft moeilijk te beoordelen als hij niet binnen je eigen straatje past. Het is een kwestie van lusten of niet lusten. Toch zal hij ook bij de aanhangers van het Witte Huis geen speciale gevoelens losmaken. Het is allemaal dusdanig oer-Amerikaans dat er maar weinig aan de verbeelding wordt overgelaten.