Geen killersinstinct

Advocaat van de duivel  van John Grisham heeft op ontelbare lezers een diepe indruk gemaakt. Een van hen is Lisa Scottoline. Na het lezen van het boek twijfelde ze niet langer aan haar roeping: ze moest en zou zelf auteur worden van rechtbankthrillers. De advocate kwam op indrukwekkende wijze uit de startblokken en ontving voor haar tweede thriller een Edgar Award. De voorkeur van Scottoline gaat uit naar vrouwelijke hoofdpersonages die, net als zijzelf, de wet door en door kennen. Haar boeken staan bovendien bekend om hun hoge tempo, humor en ijzersterke plots.

In Scottolines nieuwste thriller Dubbelleven is de gescheiden Cate Fante de hoofdpersoon. Ze wordt rechter en krijgt een eerste zaak toegewezen. Marz, een voormalig hulpofficier van justitie, klaagt een tv-producer aan wegens contractbreuk. De tv-producer zou Marz ideeën hebben gebruikt voor de succesvolle serie 'Attorneys@Law' zonder hiervoor een bedrag uit te keren. De uitspraak van Fante leidt tot woede en dreigementen. Maar wat haar vooral diep raakt is dat ze gepersifleerd wordt in de serie en geen enkele zeggenschap over de besluitvorming heeft. Haar opgedrongen sterrenstatus is echter niet het enig probleem. Het vonnis van de rechtszaak maakt dat de boel op een verschrikkelijke manier escaleert. Fante leert dat in een harde strijd als deze slachtoffers soms onvermijdelijk zijn.

Dubbelleven  opent traag. Een onaantrekkelijke rechtszaak leest moeizaam weg. Niet veel later ervaar je wat het belang is van de uitspraak. Het is het startschot voor een reeks spannende ontwikkelingen die geen moment verzwakken. Je leert Fante beter kennen en voorziet dat ze in een lastig pakket terechtkomt. Beetje bij beetje worden de duimschroeven aangedraaid. Bezwijkt de rechter of knokt ze zich terug? Deze vraag loopt als een rode draad door het boek.

Scottoline is heer en meester van het psychologisch spel. Ze heeft gekozen voor een sterk geëmancipeerde vrouw met de best mogelijke functie binnen het rechtbankwezen. Hoge bomen vangen echter veel wind en de protagonist zal de pijn voelen. De schrijfster houdt vast aan vrouwelijke hoofdpersonen met blanke pit, maar werpt ze tegelijkertijd voor de leeuwen. De manier waarop ze dit doet is fabuleus.

Ondanks de goede structuur en strevende personages zijn er ook wat schoonheidsvlekjes. Zo vraagt Cate zich voor iemand die rechter is opmerkelijk vaak af of iets wettelijk bekeken kan of mag. Hierdoor komt ze met enige regelmaat functieonwaardig over. Opvallend genoeg lijkt ze de wetsartikelen naar het einde toe beter te beheersen. Behalve dit puntje van kritiek is er nog de ontknoping die enerzijds sprankelend maar anderzijds niet spitsvondig genoeg is. Dit nader verklaren zou helaas te veel verklappen. Het komt er beknopt op neer dat de protagonist het zich schijnbaar kan veroorloven kleinigheden over het hoofd te zien.

Scottolines boeken worden vaak gesterkt door humor. Dubbelleven  valt op dit gebied buiten de toon, daar het dramatisch verloop een belangrijkere rol speelt. Een keuze waar weinig op valt aan te merken. De thriller is een pruttelende motor die de tijd nodig heeft op gang te komen. De gebeurtenissen zijn uiteindelijk nauwelijks nog te tellen. Toch ontbreken de puntjes op i. De schrijfster is helaas vergeten Fante het killersinstinct van een echte speurneus mee te geven.