Ontknoping beter dan de rest

In 1982 schreef ze samen met haar vader haar eerste boek. Vervolgens gebeurde er 22 jaar lang niks meer. Mieke de Loof leek voorgoed schrijver af te zijn. Ze maakte toch nog een noemenswaardige comeback toen ze in 2004 de Hercule Poirot-prijs won met het verhaal Duivels offer. Ze besefte dat haar opvallende hoofdpersoon erg geliefd was en besloot nu, een paar jaar later, zijn avonturen voort te zetten. Het resultaat vinden we terug in Labyrint van de waan.

De thriller speelt zich af in Wenen in 1914. Geheimagent Ksaveri Ignatz krijgt een nieuwe missie voor zijn kiezen. Een geheim genootschap binnen de kerk, Sodalitium Pianum, is fel gekant tegen iedere afwijkende mening. Ze wil onder andere de strijd aangaan met het modernisme. Er wordt gewerkt met cellen die binnen heel Europa actief zijn. Ignatz krijgt de taak geheime documenten te traceren. Ze bewijzen het bestaan van Sodalitium Pianum en weiden uit over alle leden en activiteiten van het genootschap. De documenten bevinden zich in het Landessanatorium Steinhof, een hoog aangeschreven sanatorium in Wenen. Een Belgische advocaat houdt ze nauwlettend in het oog. Ignatz mag ze niet stelen en moet proberen ze op ingenieuze wijze te kopiëren. Er is een manier om te infiltreren. Ignatz moet zelf in aanmerking komen voor een gezondheidskuur. Hij komt terecht in een gesticht waarin de behandelaar vaak gestoorder is dan de patiënt. Dit leidt tot absurde therapieën die de geestelijke gesteldheid niet bepaald verbeteren. Ignatz bevindt zich in het hol van de leeuw. Zijn doel is de missie zo snel en goed mogelijk uit te voeren. Eenvoudig wordt dit niet.

De omslag en flaptekst van Labyrint van de waan  zijn erg uitnodigend. Je denkt meteen aan een niet-alledaagse thriller met een leuk aanbod aan horrorelementen. Die gedachte is niet verkeerd, maar al met al is het eindresultaat net wat minder bevredigend dan je zou willen. De verwikkelingen spelen zich af in een bolwerk van misselijkmakende therapieën. Alleen zonde dat het wat dunnetjes wordt aangekleed. Het gewenste schokeffect blijft uit.

Veel aandacht gaat uit naar de onderlinge verhoudingen binnen het Sodalitium Pianum. Wie wat beveelt of beraamt, wordt goed omschreven. Er hangt een psychologische sfeer die als een rode draad door het boek loopt.
Het integralistisch rooms-katholieke gedachtegoed is een tweede draad die prominent aanwezig is. Voor beide geldt dat Mieke de Loof haar huiswerk goed heeft gedaan. Er kleeft wel een nadeel aan. De spanningsbogen zijn en beetje ondergeschikt aan de hoeveelheid informatie. Zo maken we Ignatz te lang in een passieve toestand mee. Hij hobbelt achter de feiten aan zonder dat er van enige handeling sprake is. Pas laat in het boek gebeuren de dingen waar je op hoopt. En pas dan wordt duidelijk dat de protagonist in een levensbedreigende situatie zit. De ontknoping van Labyrint van de waan  is zodoende goed. Er zit gelukkig wat meer beweging in het verhaal. De eerdere wens om in een stroom van uit de hand lopende gebeurtenissen terecht te komen, wordt alsnog vervuld.