Gebrek aan overtuigingskracht

Geschiedenis als grote liefde en de Romeinse tijd als specialisme kunnen de juiste ingrediënten zijn voor een spraakmakende roman. Helena Rentmeester (1971) heeft dan ook niet lang geaarzeld. De schrijfster, die een pseudoniem verkiest, debuteert met de opmerkelijke roman Pont du Gard. Het genre waaronder je het boek kunt plaatsen is allicht het grootste raadsel. De flaptekst laat alles over aan de verbeelding. Hebben we te maken met een roman in de geest van Dan Brown, of neigt het meer naar het magisch realisme?

Het begin van Pont du Gard  is even wennen. Vanuit het niets belandt een Romein uit de oudheid in de tuin van Julia Valkenier, de ik-persoon. De alleenstaande schrijfster besluit hem binnen te laten. Al snel ontstaat er een sterke band tussen de twee. Julia raakt verknocht aan zijn aanwezigheid en probeert het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ze komt steeds meer te weten van de man die Decimus heet. Hij was in zijn tijd architect en werkte onder andere aan een opmerkelijk aquaduct, de Pont du Gard in de buurt van het Franse Nîmes. Met dit aquaduct is er meer aan de hand. Een verborgen tunnel draagt een groot geheim met zich mee en Decimus weet er alles van. Als ze op een tentoonstelling over de Romeinse tijd zijn, ontmoeten ze een historicus die gefascineerd raakt door de Latijns sprekende Decimus. Hij wil hier het fijne van weten. Zijn obsessieve gedrag gaat echter steeds een stapje verder. Decimus en Julia proberen hem te ontlopen. Gemakkelijk wordt dit niet.

Het is heel moeilijk de verwikkelingen te volgen van een personage in wie je niet gelooft. Decimus voldoet voor een deel aan dit beeld. Doordat hij te abrupt wordt geïntroduceerd, word je de mogelijkheid ontnomen hem gelijk te accepteren. Dit lukt pas wanneer je aanvaard hebt dat hij in deze moderne tijd past. De vraag hoe hij hier terecht is gekomen mag niet langer relevant zijn. De sympathie neemt wel toe naarmate het verhaal vordert. Dit geldt ook voor de ik-persoon. Het lijk wel alsof de geloofwaardigheid de tijd nodig heeft om door te dringen. Blijft natuurlijk wel de vraag of dit geoorloofd is.

Het grootste euvel van Pont du Gard  blijft de flaptekst. Deze wekt de illusie dat je met een historische thriller van doen hebt. Een geheime tunnel, een mysterieus foedraal en een plots opduikend bundeltje worden beloftevol omschreven, maar in werkelijkheid komen ze nauwelijks in het verhaal voor. Het is zodoende nogal misleidend. Het afsluitende zinnetje ‘'Een roman met een magisch-realistisch tintje'’ verwoordt daarentegen precies wat je van het boek mag verwachten. Hier gaat de schrijfster overigens wel goed mee om. Ze houdt zich erg mooi aan die definitie en zet de magische sfeer dus goed voort.

Helena Rentmeester introduceert een gewaagd plot met een interessant gegeven. Alleen ontbreekt het aan overtuigingskracht. Jammer genoeg is dit nu net het primaire vereiste van iedere roman.