Spuitend bloed en Wesley Snipes II

In Duitsland is Markus Heitz (1971) geen grote onbekende meer. Het is vooral dankzij de Dwergen-reeks,– een epos dat veel weg heeft van Tolkiens In de ban van de ring, –dat hij als meest succesvolle auteur van oorspronkelijke fantasyverhalen wordt beschouwd. Tot drie keer toe wist hij de Deutscher Phantastik Preis te winnen. Maar Heitz is niet alleen een man van fantasy. Ook misdaad kan hem bekoren. Zodoende heeft hij voor de gulden middenweg gekozen en Ritus, een fantasy-thriller, geschreven. Dit in 2006 in Duitsland gepubliceerde boek werd opnieuw goed ontvangen.

1764: In Gévaudan, een streek in het zuidoosten van Frankrijk, worden om de haverklap zwaar verminkte kinderlijkjes aangetroffen. De bevolking is in rep en roer en moedige mannen besluiten de jacht te openen op datgene wat ze ‘het Beest’ noemen. Onderlinge concurrentie maakt het er niet gemakkelijker op. De eer om het Beest eigenhandig te mogen doden is groot en zelfs het Vaticaan is er niet vies van zelf mensen op pad te sturen. Ook wildschut Jean Chastel struint samen met zijn twee zoons dagelijks door de bossen in een poging de anderen voor te zijn. Maar welk geheim dragen zij eigenlijk met zich mee?
2004: De Duitse kunstenaar Eric von Kastell heeft er zijn werk van gemaakt om gedaantewisselaars, de afstammelingen van het 18e eeuwse Beest, uit te roeien. Zijn pas overleden vader heeft hem precies geleerd hoe hij dit in zijn werk gaat. Eric zet zijn zoektocht naar de gedaantewisselaars voort in St. Petersburg, Rusland. Daar redt hij het vege lijf van ene Lena op wie hij meteen verliefd wordt. Lena blijkt artikelen te schrijven over het gedrag van wolven. Ze gelooft niet in weerwolven totdat ze zelf met hen wordt geconfronteerd. Vanaf dat moment gaan Eric en Lena samen de strijd aan tegen een vijand die geenszins van plan is voor hen te buigen.

In Ritus (het eerste deel van een tweedelige roman) maakt Heitz gretig gebruik van de legende van het Beest van de Gévaudan. Veel van de locaties, tijdsaanduidingen en namen van slachtoffers werden ooit gedocumenteerd. Dit wil niet zeggen dat het in Ritus aan fantasie ontbreekt. Overdrijven is ongetwijfeld het handelsmerk van Heitz. Voorbeelden te over: “Florence kon nog net een kruis slaan voordat ze op het lijk moest overgeven, zo snel was de brij naar haar keel gestegen.” En wat te denken van: “Krakend barstte zijn schedel en het bloed spoot als fonteinen uit zijn oren en neus” of “haar bloed spoot eruit en sauste de omstanders rood”. Zou Heitz toch stiekem een Amerikaans paspoort hebben?

Zelfs de protagonist uit de verhaallijn van 2004, is van top tot teen een groot cliché. Eric van Kastell is een man van tegen de dertig, groot en afgetraind, zwart haar tot op de schouders, draagt een zwart leren broek, een zwart hemd van fijne ribstof, een lange, witte, lakleren jas en witte rijglaarzen met metalen neuzen. Hij draagt een Bernadelli, een Glock en een P9. Hiermee schiet hij gaten in alles wat los of vast zit. Ingewanden spatten tegen de muren en stoere Eric scheurt zelfvoldaan weg in zijn vliegensvlugge Porsche Cayenne. Uiteraard heeft de vader van Eric hem alle mogelijke gevechtskunsten geleerd. Het lijkt wel alsof je naar de film ‘Blade’ met Wesley Snipes in de hoofdrol zit te kijken. Zou Heitz werkelijk niet beseffen dat veel van zijn lezers bioscoopgangers zijn die af en toe behoefte hebben aan wat anders?

Het onderwerp ‘lykantropie’ (weerwolfsziekte) maakt sinds kort een comeback door. Steeds meer auteurs beconcurreren elkaar en dus is originaliteit het sleutelwoord. Heitz leek met Ritus  deze concurrentieslag bijna te winnen. Hij laat je kennismaken met Erics halfzuster die zeer ontevreden is over haar deel van de erfenis. Met veel gevlei probeert ze een deel van haar broer afhandig te maken, maar die is daar ongevoelig voor. Kortom, een mooi strijdtoneel lijkt in de maak, maar eindigt net zo abrupt als het begonnen is. Met een fraaie onthulling op de laatste pagina wordt veel te laat gepoogd de lezer te verrassen.

Toch is de grootste zwakte ongetwijfeld het verschil tussen de twee verhaallijnen. Dit verschil bestaat uitsluitend uit de tijd waarin ze zich afspelen. Het verloop is daarentegen vrijwel identiek: de harde jacht op weerwolven en de persoonlijke overwinning die de jagers daarbij nastreven. De twee verhaallijnen zullen altijd losse eindjes blijven.

Heitz slaat de plank voortdurend mis maar in één ding kun je hem geen ongelijk geven. Het betreft de openingszin in het dankwoord: “"Eigenlijk wilde ik dit boek helemaal niet schrijven."” Soms is het verstandiger op je eerste gevoel af te gaan, beste auteur.