De leugen regeert

Dankzij Jorun Thørring (1955) is Noorwegen sinds kort weer een thrillerschrijfster rijker. Ze heeft inmiddels twee boeken geschreven. Schaduwsporen  is haar debuut. Behalve in Duitsland en Denemarken wordt het boek nu ook in Nederland uitgegeven. Alles wijst erop dat het daar niet bij zal blijven. Schaduwsporen  heeft voldoende potentieel om in nog meer landen te verschijnen.

De gebeurtenissen spelen zich af in Parijs. Een Oekraïense student kunstgeschiedenis wordt dood aangetroffen in een verlaten steegje. De dader heeft hem neergestoken en naakt achtergelaten. Rechercheur Orla Os wordt met de zaak belast. Ze bezoekt het grote pand waar de student een kamer huurde. De bewoners van het verpauperde complex beweren nauwelijks iets van elkaar af te weten en kennen de student bijna niet. Zelfs de medestudent van het slachtoffer weet aanvankelijk niets mede te delen. Op het moment dat hij meer openheid wil verschaffen, wordt ook hij dood aangetroffen. Orla probeert de achtergrond van de studenten te doorgronden. Een link met Rusland en de vondst van een vreemde icoon wijzen in een bepaalde richting. De vraag is alleen welke. Orla wordt ondertussen door een onherkenbare persoon aangevallen. Ze heeft geen idee wat de reden is en vraagt zich af of er een verband is met de moorden. Maar wat haar nog het meest bevreesd is, dat er mogelijk een verband is met haar zelf.

Thørring maakt het haar hoofdpersoon niet gemakkelijk. De verdachten werken niet mee. Ze ogen een voor een onbetrouwbaar en komen stug, zelfs ongeïnteresseerd over. Niemand lijkt zijn buren te willen kennen. Orla dwaalt door een pand waar de leugen regeert. Het is zodoende smullen geblazen. De sfeer is beklemmend. De personages zijn niet te doorgronden. De plot is geraffineerd. Zoals in wel meer thrillers het geval is, mogen we ook in Schaduwsporen  geregeld de gevoelens vernemen van de dader. We zien hoe die Orla nauwlettend in de gaten houdt en krijgen mee welke plannen hij of zij beraamt. Het geheel wordt afgewisseld met een vleugje Russische geschiedenis en de diepere betekenis van iconen. Het wordt boeiend omschreven. Dat geldt ook voor het karakter van de hoofdpersoon. Ze is bijzonder inventief. Maar ze is ook een mens van vlees en bloed. Een zelfbewuste vrouw met een acceptabel stukje angst en achterdocht.

De Parijse ambiance is vrij goed uitgewerkt. Er is aardig wat ruimte gereserveerd voor gebouwen, pleinen, straten en heerlijke Franse gerechten. Toch had een van de personages een driftige fransoos, een zelfingenomen chansonnier, of een beschonken clochard mogen zijn. Anders gesteld: het was een slimme zet geweest wanneer de schrijfster aan het verhaal een uitgesproken Fransman met strijdlustige ‘'nondedieus'’ had toegevoegd. De vermakelijke noot is misschien het enige wat ontbreekt. Storend is dit niet. Schaduwsporen  is goed genoeg geschreven om ook zonder te kunnen. Het debuut van Thørring mag er wezen.