Hartverscheurende thriller

Niets is zo mooi als debuteren met een boek dat zowel verbijstering wekt als succesvol is. Wolfram Fleischhauer (1961) bewerkstelligde beide met zijn boek De hand van de schilder. De Duitse auteur heeft literatuurgeschiedenis gestudeerd, wat weinig verbazingwekkend is. Fleischhauers boeken zijn namelijk schatkamers vol historie. De vrouw met de regenhanden, het tweede boek van de auteur, toont dit nogmaals aan. In deze thriller wordt Napoleon onder de loep genomen. Laat deze historische dictator toevallig net een hype hebben veroorzaakt in boekenland.

Parijs, 1867. In de Seine wordt het lichaam van een baby aangetroffen. De moeder wordt gearresteerd, omdat men zo goed als zeker is van haar schuld. Antoine Bertaut, een 28-jarige advocaat, heeft zo zijn twijfels en verdiept zich in de kwestie. Op een willekeurige dag wordt hij samen met een paar andere mannen aangevallen door een gemaskerde bende. Ook een jongen heeft zich bij de bende aangesloten. Als Bertaut verneemt wie de jongen is, lijkt alles op zijn kop te staan.
Parijs, 1992. De Duitser Bruno is een jaar lang in Parijs om een proefschrift over architectuurgeschiedenis te schrijven. Zijn belangstelling gaat uit naar het gebouw van de Wereldtentoonstelling. Om aan informatie te komen bezoekt hij de historische bibliotheek van van Parijs. In de leeskamer ziet hij een jonge vrouw die zijn adem ontneemt. Bruno wil zich verdiepen in de geschiedenis van het Tweede Keizerrijk en Napoleon en komt tot de conclusie dat de mysterieuze vrouw een soortgelijke interesse heeft. Bruno wil per se weten wie zij is en waarnaar zij op zoek is. Maar geeft zij zich ook echt prijs?

In Parijs vond men gedurende het Tweede Keizerrijk aan de lopende band babylijkjes in de Seine. Een wrange, maar helaas alledaagse constatering, die het niet bepaald gemakkelijk maakt om een krimi over te schrijven. Want hoe laat je een ogenschijnlijk klein voorval uit die tijd uitgroeien tot een grote zaak? Voor Fleischhauer een fluitje van een cent. De schrijver is een specialist op het gebied van de historische couleur locale. Maar zijn veelzijdigheid gaat nog veel verder. Zo sterkt Fleischhauer zijn thrillers met macabere scènes waarin de dood en het ontbindingsproces op ieder moment ter sprake kunnen komen. Zelfs een sadistisch rattenspel ontbreekt in De vrouw met de regenhanden  niet. Deze gruwelijke uiteenzettingen staan in schril contrast met de verhaallijn uit 1992, waarin de verliefde gevoelens van de ik-persoon Bruno spreken. Hij wil grip krijgen op een vrouw die de onbereikbaarheid zelve is. Dit wordt dusdanig mooi gebracht, dat je als lezer voortdurend door de ballon heen wilt prikken. De heerlijke contradictie van gruwelijk versus passioneel kenschetst de boeken van de Duitse auteur.

De auteur gaat nog een stap verder en vult zijn aantrekkelijke schrijfstijl aan met een snufje poëzie. Zijn manier van schrijven is in alle opzichten apart: hij vermijdt wilde toestanden en tovert de meest hartverscheurende taferelen tevoorschijn. De vrouw met de regenhanden  zal juist vanwege die reden niet voor iedereen zijn weggelegd. Door de anti-sensationele aanpak kan het boek als traag worden ervaren. Toch is het precies deze werkwijze die het gedeeltelijk waargebeurde verhaal krachtiger, inventiever, zelfs spectaculairder maakt.

Een ding is zeker: als de schoonheid van het boek je heeft bereikt, roep je uit volle borst: "‘Alsjeblieft, ik wil meer!"’