Een genot om te lezen voor wie toen op school zat

Het boek De lagere school van Wim Daniëls is een genot om te lezen. Zeker voor de mensen die in de jaren zestig de lagere school bezochten. Iedere pagina brengt herinneringen terug die heel ver opgeborgen zitten in je geheugen. Je zou er heimwee van krijgen. Ondanks dat het eigenlijk nog niet zo heel lang geleden lijkt, is de lagere school uit de jaren zestig totaal anders dan die van vandaag. Onherkenbaar anders. Het was de tijd dat de leerkracht altijd gelijk had en gezag uitoefende. Als je op je kop kreeg op school dan werd er thuis automatisch van uitgegaan dat je dat er dan wel naar gemaakt zou hebben. In de hoek van het lokaal moeten staan. Gezicht naar de muur en één been in de prullenbak. Of bij het fonteintje in de hoek van het lokaal je mond uitwassen met zeep als je iets fout gezegd had. Vandaag de dag is dat ondenkbaar. Maar wat kon je trots zijn als je bij een werkstuk een stempeltje in je schrift kreeg van de juf of de meester.

Wim Daniëls weet als geen ander de herinneringen op te roepen. Hij schrijft heel plezierig en realistisch zonder zaken mooier te maken dan ze waren. Hij laat geen onderwerp onbesproken en wie denkt dat vroeger alles beter was, heeft het mis. Het zijn niet alleen leuke voorvallen die beschreven worden. De lagere school van toen was soms ook een harde leerschool. Rechts schrijven was verplicht en er werd nog weleens een flinke tik uitgedeeld. Voor tere zieltjes was geen plaats en er werd geen rekening gehouden met kinderen die niet zo goed mee konden komen.

Leerlingen uit die tijd kunnen nu nog vaak de rijtjes opdreunen die ze toen uit het hoofd moesten leren. Jaartallen, rekensommen en topografie. Het werd er net zolang ingestampt tot je het kon dromen. De schooltandarts heeft menigeen nog jaren, zo niet levenslang, angst voor de tandarts bezorgd. Rillingen gingen er door de school als het tijd was voor 'het krasje op de arm' om te controleren of er besmetting met tuberculose was.

We lezen over de kroontjespen en de schoolmelk. Die lauwwarme flesjes met blauwe of rode dop. Er leken in die tijd geen kinderen te zijn die lactose intolerant waren. De schoolplaten waar je iedere keer weer iets nieuws op ontdekte. De schoolpleinspelletjes van toen en het door sommige zo gehate schoolzwemmen. Veel dingen waren nog strikt gescheiden. Handwerkles voor de meisjes en handenarbeid voor de jongens. Maar niet overal. Er waren scholen waar ook de jongens leerden breien. Wim Daniëls heeft niet alleen geput uit zijn eigen herinneringen maar zeker ook onderzoek gedaan naar de lagere school van toen. Want het lijkt erop dat hij echt niets overslaat. Vergezeld van veel foto's en illustraties. 

Voor alle veertigplussers is dit boek een bron van vreugde. Het kan niet anders of ook de jongere generatie zal De lagere school met plezier lezen. En voor leerkrachten is dit boek een must!