Een diepe buiging voor deze geweldige vrouw

Aaltje van Zweden schreef een autobiografie over haar leven. Haar verschrikkelijke jeugd, haar kinderen, de man van haar dromen en over hun zoon Benjamin. Op 18-jarige leeftijd ontmoette ze Jaap van Zweden die op dat moment carrière maakte als concertmeester. Ze trouwden al snel en kregen twee kinderen. Jaap werd een wereldberoemde dirigent en was heel veel van huis. Aaltje vond dat wel best want ze kan goed alleen zijn en had haar handen vol. Er kwam een derde kind en Aaltje wist vanaf het begin van de zwangerschap dat er iets mis was. Ze zag het ook aan Benjamin toen hij geboren was.

Aaltje en Jaap hadden geen idee wat Benjamin mankeerde en gingen vijf jaar lang een hele rij specialisten af. Uiteindelijk kreeg Benjamin de diagnose 'autisme en verstandelijke handicap'. Hoe groot de klap ook was, ze wisten in ieder geval wat er aan de hand was. Aaltje en Jaap zorgden er in de tijd daarna voor dat ze alles over autisme te weten kwamen. Met een groep vrijwilligers zetten ze een heel programma in elkaar en in een speciale speelkamer gingen ze met Benjamin aan de slag. Iedere dag een stapje verder. Iedere dag een nieuw doel.

Ondertussen worstelde Aaltje met de vraag of zij er schuld aan had dat Ben zo geboren is. Ze vindt zichzelf nu niet bepaald een warme en gezellige moeder. Iedere pagina in het boek spreekt dit overigens tegen maar het gaat erom hoe ze dat zelf ervoer. Toen de diagnose gesteld was, stapte het gezin naar een psychotherapeut om te praten over de toekomst van Benjamin en het gezin. De psychotherapeut prikte snel door de buitenkant heen en stelde voor om het eerst eens over de jeugd van Aaltje te hebben.

Door het boek heen vertelt ze in stukjes en beetjes over die jeugd. Over een vader die verslaafd was aan alcohol. Over de verschrikkelijke dingen die hij zijn gezin aandeed. Over het feit dat ze al vroeg geleerd heeft om zich onzichtbaar te maken en zo braaf mogelijk te zijn. Ze heeft moeten leren om ook zelf eens boos te worden en om af en toe eens ongeremd te zijn in gedrag. Maar Aaltje wist niet beter dan dat ze zich moest aanpassen aan haar omgeving. Ze heeft het allemaal geleerd en ondertussen heeft ze ook gestreden om Benjamin op een voor hem zo hoog mogelijk niveau te krijgen.

Het leven gaat door en er komt een vierde kind. Jaap is meer weg maar thuis is hij een liefdevolle vader. Vol aandacht voor zijn gezin. Al heeft hij het nog zo druk. Mensen die te maken hebben met autisme zullen veel in dit boek herkennen. Maar dit boek is zoveel meer dan dat. Het is het verslag van een strijd en overwinning.

Samen met Jaap richtte Aaltje het Papageno Huis op. Ben woont daar inmiddels semi-zelfstandig met een aantal anderen. Het boek is een heel persoonlijk en inspirerend verslag van een moeder die strijdt voor haar kind en ondertussen zelf haar traumatische verleden achter zich weet te laten. Om wie je bent is heel boeiend geschreven en je kunt op het eind niet anders dan een diepe buiging maken voor deze geweldige vrouw.