Niets is wat het lijkt

De verbintenis van tegenpolen speelt zich af op het eiland Sint Thomas, een van de Maagdeneilanden in het Caraïbisch gebied. In de 19e eeuw woont er onder ogenschijnlijk paradijselijke omstandigheden een kleine joodse gemeenschap, waarvan de leden elkaar scherp in de gaten houden en be- dan wel veroordelen. Geloof en bijgeloof lopen naadloos door elkaar. De slavernij is met moeite afgeschaft; onderlinge relaties zijn niet gepast. Vrouwen hebben in die tijd geen enkel recht. Zij mogen niet zelfstandig beslissen, niet erven, niets bezitten, zelfs niet zichzelf. Dat is moeilijk voor creoolse Rachel die droomt van een zelfstandig leven in Parijs. Maar slechts uithuwelijking is voor haar weggelegd. Binnen het strakke stramien van wat hoort en niet hoort leeft zij haar leven en maakt toch eigen keuzes in liefde en vriendschap. Dat heeft invloed op haar eigen leven maar zeker ook op dat van haar lievelingszoon, die haar dwarsigheid en creativiteit heeft geërfd, het eiland verlaat en uitgroeit tot de beroemde impressionistische kunstschilder Camille Pissarro.

Alice Hoffman (1952) is een Amerikaanse schrijfster met een omvangrijk oeuvre, dat zowel romans als verhalenbundels en kinderboeken omvat. Haar boeken zijn in meer dan twintig talen vertaald en in meer dan honderd landen uitgegeven. Eén van haar boeken, Practical Magic, is verfilmd. Naast boeken schrijft Hoffman ook scenario’s. 

De verbintenis van tegenpolen is een historische roman. Het verhaal neemt je mee in een wereld waarin niets is wat het lijkt. Ogenschijnlijk is de gemeenschap goed geordend maar gaandeweg wordt duidelijk dat verboden relaties volop bloeien, de herkomst van kinderen onduidelijk kan zijn en tegenpolen in ras, afkomst, religie en familie elkaar onweerstaanbaar blijken aan te trekken. En dat alles onder de hitte van de tropische zon. Het eerste deel van de roman is geschreven vanuit het perspectief van Rachel Manzana Pomié. Daarin wordt de rechteloze positie van de vrouw pijnlijk duidelijk. Het tweede deel is geschreven vanuit de positie van haar zoon Jacobo Pizzarro, die in de beperkende gemeenschap zich geen raad weet met zijn hang naar vrijheid en naar schoonheid. Pas als hij afstand neemt en doet wat zijn moeder altijd al wilde, kan hij zijn creatieve talenten ontwikkelen en zich vormen tot Camille Pissarro. In het tweede deel wordt ook duidelijk hoe beschadigend een repressieve religieuze omgeving kan zijn en hoe levens daardoor verwoest kunnen worden.  

De verbintenis van tegenpolen is een roman die heel beeldend is geschreven. De hitte van de tropische zon, de druilerigheid van de Parijse regen, de smaken van de gerechten, de aanrakingen en de gevoelens zijn bijna tastbaar. De geheimzinnigheid waarmee situaties en relaties zijn omgeven wordt langzaam prijsgegeven. Dat maakt het verhaal tot het einde spannend.