De moeder die haar kind verloor

Op kerstavond zitten Dolores en haar gezin plotseling niet knus met cadeautjes onder de opgetuigde kerstboom, maar in totale shock in het ziekenhuis. Haar dertienjarige zoon John is 's middags vrolijk weggefietst en nu dood. Samen met zijn vriendje Mark is hij in het zwembad onder water vastgezogen aan een rooster. Medewerkers hadden de verversingspomp alvast aangezet om op kerstavond vroeg thuis te zijn.

Dit drama slaat een gat in het bestaan van Dolores, haar man en haar twee andere kinderen. Terwijl de wereld min of meer gewoon doordraait, ligt het leven voor alle betrokkenen in puin. Werken gaat al helemaal niet en gewoon verder leven, hoe doe je dat? Elke normale gebeurtenis zoals eten, drinken, praten, buiten lopen, op vakantie gaan, is beladen, verloopt moeizaam en moet opnieuw worden geleerd.
Een afscheid voor altijd van een kind onder ogen moeten zien is ongelofelijk hard werken en gaat met vallen en opstaan.

Na een beschrijving van het eerste jaar na de dood van John (het jaar Nul), de grote en kleine onvermijdelijke harde gebeurtenissen en de worsteling om het leven weer dragelijk te maken, wordt in het hoofdstuk 'Naschokken' ook duidelijk wat op de langere termijn de blijvende schade is voor alle betrokkenen.

Dolores Thijs is schrijfster en journaliste en schreef dertig jaar geleden dit boek onder de titel Het Jaar Nul. Zij kreeg in 1981 in Vlaanderen de prijs voor het beste literaire debuut. In een herziene versie en de titel Je stappen op de twaalf treden is dit waargebeurde verhaal over de ramp die haar trof opnieuw uitgegeven. In 2014 verscheen Retour Berlin Ostbahnhof en in 2015 Het huis aan de Sont, over het leven van Karen Blixen na haar terugkeer uit Afrika.

Voor een dergelijk drama is het moeilijk om goede woorden te vinden, maar de lezer wordt in een menselijk verhaal meegenomen in het horrorscenario dat zich ontwikkelt. Het is duidelijk dat de auteur journalist is: de taal is helder, het woordgebruik toegankelijk en de toon wordt nergens larmoyant. Indringend wordt beschreven hoe een balans wordt verbroken en het evenwicht nooit meer goed wordt hersteld.

Je stappen op de twaalf treden is een prachtig boek, dat je in één ruk uit wilt lezen. Het onderwerp is meteen duidelijk, de aangrijpende ontwikkeling grijpt je bij de keel en laat niet los tot het boek uit is. Het boek geeft woorden aan gevoelens van ouders van overleden kinderen en ook aan degenen die in de gelukkige omstandigheid verkeren dat hen dit niet is overkomen.