Het laatste adres op aarde

Wonen in een verzorgingshuis is bijzonder. Door het beleid dat mensen zolang mogelijk thuis moeten wonen zijn de bewoners die uiteindelijk op dit ‘laatste adres op aarde’ belanden, altijd erg hulpbehoevend. De overstap naar deze vorm van wonen wordt niet gemakkelijk gezet. En dan is het prettig dat er goede zorg en aandacht is. Yvonne Molenaar is vaste manicure en masseur in een verzorgingshuis en heeft er plezier in om haar klanten goed te verzorgen. Een fijne massage van handen en armen of warm paraffinebadje voor reumatische of permanent koude handen zijn een weldaad voor wie even verwend wil worden. En ook al kun je het zelf niet altijd meer goed zien: een keuze uit de vele tinten nagellak is fijn voor wie misschien niet zo veel meer te kiezen heeft.

Yvonne Molenaar (1963) is naast masseur ook schrijfster. Van haar hand verschenen: Eelt op mijn ziel (2013), Hersenspinsels en hormonen (2015) en De ex (2016). En Komkommertijd (2018).

Komkommertijd is een bundeling columns over haar ervaringen als in een verzorgingstehuis. Als haar klanten door haar worden aangeraakt, komen gemakkelijk hun verhalen los. En die gaan op deze hoge leeftijd vaak over verlies en rouw. Partners, kinderen, vrienden zijn kort of al lang geleden overleden en met de dreigende eenzaamheid moet worden gedeald. Het leven wordt voor hen door toenemend fysiek of psychisch ongemak ook zwaarder. En natuurlijk worden haar klanten ook ziek en gaan dood. Niet alleen voor de bewoners, maar ook voor de professionals in een verzorgingshuis is het een permanent afscheid nemen. Toch zijn de verhalen niet alleen maar verdrietig. De auteur kan haar klanten ook met humor bekijken en beschrijven. Zoals de man die zijn scootmobiel in de plomp rijdt en zich vooral verheugd op een nieuwe. En de vriendinnen die altijd samen komen en kibbelen wie het eerst mag. De roddeltante, die aan elk verhaal haar eigen draai geeft.

Komkommertijd is een klein boekje met luchtig geschreven korte verhalen. Het geeft een aardige inkijk in het reilen en zeilen van de hoogbejaarde en hulpbehoevende bewoners van een verzorgingshuis. Het zijn hele kleine, bescheiden en ingetogen sfeerstukjes over ontmoetingen met een twintigtal gewone mensen op leeftijd.