Doodgaan is zo erg nog niet

Op een dag belt de Dood aan en geeft je drie minuten om over wensen na te denken voor hij je meeneemt. Dat is zijn gebruikelijke werkwijze, vertelt de Dood, die merkwaardig veel op de verteller lijkt, en een standaard protocol dat goed wordt bewaakt. Maar voordat de drie minuten om zijn belt Sophia aan, zijn ex, om samen naar zijn moeder te gaan zoals eerder afgesproken. Sophia is een uitermate kordate eigenwijze dame, die van haar hart geen moordkuil maakt en voor wie geen zee te hoog gaat. En omdat zij nu de Dood heeft gezien, die niet had gepland haar nu al te komen halen, kan het gebruikelijke protocol niet worden afgewerkt. En daarom gaan zij maar gedrieën op pad om de moeder te bezoeken en vervolgens het zoontje, die de verteller al jaren niet meer heeft gezien. De Dood neemt voor het eerst van zijn eeuwige bestaan deel aan het mensenleven en dat bevalt hem buitengewoon. Tegen alle verwachting in wordt het een bijzondere reis, waarin alle gebeurtenissen en personen, die de verteller in zijn leven heeft meegemaakt, voorbijkomen en die met een geheel nieuwe blik kunnen worden bekeken.

De uit Hemmoor (Duitsland) afkomstige Thees Uhlmann (1974) is muzikant en schrijver. In de jaren negentig werd hij bekend als zanger en gitarist van rockband Tomte, waarna hij in 2011 ook als solo-artiest op de planken stond. Uhlmann heeft geschreven voor verschillende kranten en magazines. Sophia, der Tod und ich is zijn debuutroman.

In de vertelling wordt alles op z’n kop gezet. De Dood blijkt niet zo afschrikwekkend als altijd gedacht, maar een mogelijkheid om het eigen leven anders te bekijken. Is het wel zo mislukt als het je zelf lijkt? Wat is gewoon? Wat is absurd? En welke negatieve gebeurtenissen uit het leven van een voetbalminnende bejaardenverzorger blijken toch erg positief beleefd te kunnen worden? Het leven is zo gek nog niet, ook al is het eindig. In dat perspectief blijkt de kwaliteit van leven veel belangrijker dan de kwantiteit ervan. En er bestaat zoiets als een Goede Dood, die zich netjes aan het protocol houdt en je de gelegenheid geeft in harmonie met de omgeving te komen, versus de Slechte Dood, die slordig werkt en daarom te vuur en te zwaard bestreden moet worden.

Mijn ex, de dood en ik is een geestige, vaak hilarische, vertelling. Ieder mens zal op enig moment de Dood ontmoeten en met hem mee moeten gaan. Daar helpt geen ‘lieve moeder’ aan. Maar in dit boek blijkt de goede Dood zo’n aantrekkelijk reisgezelschap dat je haast zin hebt om je aan te sluiten: je maakt nog eens wat mee!