Obsessief

Het is voor Lize een debuut roman en eerlijkheidshalve is het een knap stukje werk geworden. Ze heeft een strakke opbouw/compositie aan haar werk gegeven waar in drie lijnen duidelijk naar voren komen: 1. het heden, de reis van Eva naar haar oude dorp, 2. dan de zomer van 2002 en tot slot 3. telkens een hoofdstuk met een wisselend onderwerp. Die hoofdstukken met wisselende onderwerpen zorgen voor een prima inkleuring van de sfeer, de situatie waarin het geheel zich afspeelt. Het draagt bij aan het jezelf kunnen inleven in de situatie van Eva op het Vlaamse platteland zoals bv. de quizavond waarna moeder in een kruiwagen naar huis gereden moet worden. De vele flashbacks zorgen dan wel voor die inkleuring, maar geven de lezer ook steeds het gevoel zich te moeten focussen. Het zorgt ook dat de vaart uit het boek gehaald wordt.

Voor mij loopt door het hele verhaal het thema obsessie of geobsedeerdheid! Het duidelijkst komt dat naar voren bij Tesje waar het een expliciete diagnose wordt (obsessief convulsief), maar ook bij alle andere personen. Eva die een obsessie/hunkering heeft naar liefde geborgenheid, iets wat ze thuis niet krijgt. Ze wil de aandacht van Pim en Laurens, maar krijgt die niet. Ze wordt gebruikt en later misbruikt. Datzelfde vindt plaats tussen Eva en haar latere buurman in Brussel. Ze wil de aandacht van Elisa, krijgt die aanvankelijk, maar delft het onderspit als andere meiden haar aandacht krijgen. Ze wil aandacht van de oma van Elisa, meme, maar wordt daar ook bedrogen als ze enkel als vulling of bijzit mee mag naar een recreatie park alleen om Elisa gezelschap te houden. Ze zoekt affectie bij de moeder van Laurens, maar wordt ook hier afgewezen als ze uiteindelijk voor haar zoon kiest die boven zijn oog letsel heeft opgelopen en wordt weggestuurd. Daarnaast geeft Lize Spit mooi aan hoe de ouders van Eva hun obsessie voor drank koesteren en hoe Jolan zich in zijn biologische hoek terugtrekt. Tot slot de obsessieve rode draad van zelfmoord bij de vader, de moeder, Tesje en later daadwerkelijk bij Jan.

Het is een roman waar de ontluikende seksualiteit van drie pubers wordt omschreven, maar ook hier op het obsessieve af. De dominantie van Pim en Laurens waarbij Eva wordt ge- en misbruikt en enkel gedoogd is stuitend en roept alleen maar afkeer op zeker als ze later wordt verraden en gedumpt. Dat tekent ook haar hele verdere leven wat leidt tot de daden tijdens haar terugkomst.
Het boek boeit vanaf de eerste bladzijde, maar niet in die mate die ik verwachtte. Het is een opeenstapeling van voorvallen en herinneringen die hun plek en nut hebben, maar het boek niet boeiender maken. Pas vanaf 10 augustus 2002 nemen de spanning en de vreemde wendingen zulke vormen aan dat je het verder wilt lezen en dan vallen ook alle stukjes in elkaar. Dan wordt het verband tussen de curverteil met het ijs en het raadsel duidelijk. Dan tekent zich het beeld steeds duidelijk af hoe Jan zich in zijn situatie heeft gevoeld; de kwade rol die de moeder van Laurens heeft gespeeld en hoe Tesje aan haar stoornis is gekomen binnen het gezin. Steeds duidelijker wordt dan ook hoe Eva zelf aan het obsessieve bestaan lijdt wat leidt tot haar einde. Haar band met Tesje, mooi verwoord waar ze bij de fiets van Tesje een extra slot (haar slot) achterlaat bij het verlaten van het ziekenhuis en haar laatste gedachten en woorden naar Tesje als ze in het melkhuisje staat….
Kortom boek dat langzaam op gang komt, met veel (aanvankelijk dacht ik te veel) woorden, maar waar elk woord op zijn plaats is.