Minst goede deel uit de Vegter-reeks

Lieneke Dijkzeul behoeft geen uitgebreide introductie. Met haar Vegter-reeks heeft ze zichzelf als thrillerauteur tussen de besten van ons land weten te scharen. Dijkzeul schrijft sinds 1990 echter al kinder- en jeugdboeken. Ze heeft inmiddels ruim zestig boeken op haar naam staan.

Als padden schreeuwen  is het zesde deel in de Vegter-reeks. Het verhaal begint met een interessante introductie met hoofdpersonage Charlotte van den Broecke. Deze dame van middelbare leeftijd draagt zorg voor haar nukkige, oude vader. Hij is volledig van haar afhankelijk, want zijn lichaam functioneert niet meer naar behoren.
Wanneer Charlotte na een rustgevend bad ten val komt en ongelukkig terechtkomt op de koude badkamervloer, heeft dat niet alleen invloed op haar eigen verdere leven. De seconden tikken voorbij, de minuten lijken uren te duren en aan de koude, kille nachten lijkt geen einde te komen. Charlotte ligt hulpeloos op de vloer, kan zich amper bewegen en is bang dat dit haar dood wordt. Maar dan komt er hulp uit onverwachte hoek.
Intussen worden in het uitgaansgebied homostellen meedogenloos in elkaar geslagen. De laffe daders weten steeds op tijd weg te komen. Rechercheur Paul Vegter en zijn collega’s Talsma, Brink, Vening en Renee buigen zich over deze zaak. Ook wordt er op het bureau melding gedaan van vermissing door Annie Crouwels. Haar man Ab, die al ruim een etmaal niet is gezien door zijn echtgenote, leidt echter een roekeloos leven en houdt zich niet zo precies aan afspraken die hij maakt. Vegter en zijn collega’s maken zich daarom niet veel zorgen, totdat een stamgast in een kroeg in het uitgaansgebied hen onthutst met een opmerkelijke getuigenverklaring over het voorval met de vechtpartijen.

Als padden schreeuwen valt op vanwege de ietwat bizarre titel, de prachtige cover en een nieuwsgierig makende flaptekst. Dat Lieneke Dijkzeul buitengewoon fraai kan schrijven, heeft ze met haar eerder verschenen boeken allang bewezen. Toch mag gezegd worden dat ook dit boek weer vol staat met prachtige zinnen en knap uitgewerkte dialogen.

Het verhaal wordt verteld vanuit meerdere personages. Onder andere in personaal perspectief vanuit Charlotte van den Broecke, zowel in verleden tijd als in het heden. Deze hoofdpersoon is uitermate kundig uitgewerkt. Zij is vroeger gevormd tot de persoon die ze nu is geworden. Ze is beschadigd, heeft veel meegemaakt. Ze leeft haar leven volgens een vaste, dagelijkse structuur. De zorg voor haar vader vergt veel energie. Deze vrouw spat van het papier, alsof ze al jaren tot je kennissenkring behoort.

De ‘vaste’ personages Vegter, Talsma, Brink en Renee blijven erg op afstand, ondanks hun uiteenlopende karakters. Deze personages geven de boeken van Dijkzeul geen meerwaarde. In enkele voorgaande boeken zijn ze minder prominent aanwezig. In die boeken liepen de verhaallijnen dan ook beter, vlotter. Ook zijn de vele namen erg warrig: dan worden ze alleen bij voornaam genoemd, dan weer alleen bij achternaam. Vooral voor lezers die niet met de Vegter-reeks bekend zijn, is dit erg onoverzichtelijk. Nieuweling Vening weet wel de aandacht vast te houden.

Het verhaal is zeer zeker niet spannend, maar heeft wel voldoende vaart. De vele hoofdstukken met de vaste, terugkerende personages zijn echter behoorlijk monotoon.
In een vroeg stadium maakt de lezer kennis met de daders. Dijkzeul heeft dit goed uitgewerkt. Ondanks de geringe informatie over hen, weet je met wie je te maken hebt.

Alles steekt redelijk goed in elkaar, toch ontbreekt er iets relevants in het verhaal: datgene waar een thriller voor staat. Het etiket 'literaire thriller' schetst bepaalde verwachtingen; je gaat ervan uit dat het spannend wordt. 'Literaire roman' had de lading beter gedekt. Omdat dit boek onderdeel van de Vegter-reeks is, behoort dat niet tot de mogelijkheden. Maar alleen al de pakkende, intrigerende zinnen die iedere pagina iets bijzonders geven, maken dit boek toch het lezen waard. De schrijfstijl van Dijkzeul is een kunstwerk op zich.