Meisjesleed zonder spanning

Op een Engelse kostschool ontmoeten de jonge meisjes Ajuba Benson en Polly Venus elkaar voor het eerst. Er ontstaat een hechte vriendschap. Al snel wordt er door de meisjes over dood en moordslag gepraat, een onderwerp waar Polly erg in geïnteresseerd is. Ajuba en haar klasgenoten laten zich volledig meeslepen door Polly en haar belangstelling voor hetgeen waar jonge meisjes zich niet mee bezig horen te houden. Ajuba brengt de weekeinden en de schoolvakanties bijna altijd door op het landgoed van de familie Venus, de ouders van Polly, een warme, hartelijke familie. Ze heeft het daar erg naar haar zin. Ajuba’s liefde voor haar eigen moeder is onvoorwaardelijk en ze hoopt haar snel weer te zien, al weet ze dat die wens misschien niet snel zal uitkomen, maar dagelijks blijft ze hoop koesteren. Haar vader ziet ze sporadisch, maar ze ziet hem liever niet dan wel, alleen is daar geen ontkomen aan.
Op een dag vinden de meisjes op zolder bij Polly een verdacht pakketje met daarin beenderen van, wat later blijkt, twee baby’s. Ajuba en Polly starten een ‘moordclubje’ en zetten alles op alles om achter de geheimen van het landgoed, de mensen die er wonen, en vooral de dode baby’s te komen. Vanaf de dag dat de beenderen gevonden zijn, voelt Ajuba zich minder op haar gemak bij de familie Venus. De moeder van Polly, Isobel Venus, vervreemd zich met de dag meer van haar eigen kind Polly, waar ze het nooit echt goed mee heeft kunnen vinden. Als Polly’s vader definitief besluit van Isobel te gaan scheiden en het landgoed te verlaten, lijkt de hel echt losgebroken te zijn bij de familie Venus thuis.
Op de cover van het boek staat ‘literaire thriller’, een genreaanduiding die volstrekt niet waargemaakt wordt door dit boek.
Bloedzusters valt gewoon onder de categorie roman. In het verhaal zit absoluut geen spanning, alleen de allerlaatste pagina is spannend en die spanning had gedoseerd over het verhaal verdeeld moeten worden, met een flinke schep erbovenop.
De hoofdpersonage in het verhaal, Ajuba Benson, is een tienermeisje dat over haar leven als elfjarig meisje vertelt. De lezer wordt meegezogen naar het verleden van het tienermeisje en wordt met al haar problemen geconfronteerd. Dat Ajuba geen gemakkelijke jeugd heeft gehad is vrij snel duidelijk, enige sympathie voor Ajuba zul je als lezer ook snel krijgen. De overige personages blijven op afstand, en zijn hierdoor allesbehalve interessant. De kleine wereld en de gedachten van de jonge meisjes worden goed omschreven, maar de inhoud van het verhaal is mager.
Het verhaal eindigt met een open einde, maar nieuwsgierigheid naar een vervolg is er niet, tenzij de auteur in het vervolgdeel doorgaat op het spannende einde van Bloedzusters. Het ergste valt echter te vrezen.