Er is meer tussen hemel en aarde

Het laatste deel van de trilogie over Gozert, Ties en Luna. De auteur neemt je in dit deel mee naar het schemergebied tussen hemel en aarde. Het verhaal is echt een vervolg op de voorgaande delen en kan wat mij betreft dan ook niet als losstaand boek gelezen worden.

Koolwijk heeft een bijzonder talent om ongrijpbare dingen zichtbaar en bijna tastbaar te maken. Hij laat Ties en Luna op ongedwongen, natuurlijke wijze in verbinding staan met Gozert en andere geesten en belicht zowel de schaduw als de zonnige kant hiervan. Zo ervaren we in deel 1 dat Gozert Ties dingen laat doen die niet goed voor hem zijn terwijl hij tegelijkertijd fungeert als een soort rots in de branding. In deel 2 is het aandoenlijk en ontroerend als Luna zich ontpopt tot een hechte vriendin die net als Ties de gave heeft om dingen te ervaren die voor andere mensen onzichtbaar blijven. De troost die zij allebei uit hun gave putten bij het gemis van dierbaren is hartverwarmend. De hereniging met overleden familieleden is mooi verweven in het verhaal door de viering van ‘Dia de los muertos’.

Vanuit het perspectief van Gozert gezien vallen uiteindelijk alle puzzelstukjes op z’n plek. Dat Gozert zich eigenlijk in een ander universum bevindt dan het onze laat Linde Faas mooi zien in haar tekeningen. Ze zijn prachtig, hebben een bijna sprookjesachtige sfeer en maken bij mij een melancholisch gevoel los.

Het is een boek waar je over na kan praten/filosoferen. Mooi zou zijn als de drie delen in één bundel samengevoegd kunnen worden. Dat gaat vast nog wel gebeuren. ‘Missie afbreken’ is met zorg gemaakt, dat kan niet anders: PRECIES GOED!