Alles heeft zijn tijd…

Als Oela, de hond van Amir sterft is hij ontroostbaar. Het gemis is moeilijk te verwerken, hij en de hond waren bijna altijd samen, Oela sliep zelfs op zijn kamer. Hij lag dan naast zijn bed op de grond. Om de lege slaapplaats van de hond wat minder schrijnend aanwezig te laten zijn heeft zijn moeder op de plek waar Oela altijd sliep nu een oud kleed gelegd. Voor Amir maakt dit tapijt echter niks goed, sterker nog, het moet weg want het ligt op de plek van Oela! Maar dan gebeurt er iets merkwaardigs, het kleed kan spreken en beweert dat het Amir kan brengen naar waar Oela nu is. Hij noemt het ‘De Grens’. Vanaf daar moet het dan mogelijk zijn Oela terug te halen. Amir hoeft alleen maar op het vliegende tapijt plaats te nemen om te vertrekken voor het te laat is. En zo gebeurt het dat Amir op een vliegend tapijt richting ‘Grens’ vliegt. Maar, zo blijkt, eenvoudig is het niet, want onderweg komen ze meermaals voor hete vuren te staan. En of Oela uiteindelijk terug zal keren is nog maar de vraag.

Een prachtig verhaal met een betekenisvolle gelaagdheid. Het gemis waar Amir nauwelijks mee om kan gaan is goed voelbaar. Daarbij wordt getoond dat afscheid nemen van iemand die op sterven ligt een belangrijk onderdeel kan zijn om de dood van die persoon, in dit geval een hond, te verwerken. Dit dringt pas tot Amir door als het te laat is. Daarnaast speelt het mysterie rondom de dood een rol. Het is verweven in het verhaal en wordt fantasievol uit de abstracte sfeer gehaald waardoor het onderwerp meer toegankelijk en bespreekbaar wordt. Het haalt de zwaarte er als het ware een beetje af. Ik vind dit knap gedaan.
Naast bovengenoemde is het ook gewoon een spannend boek, vol met magische elementen vaak indirect gelinkt aan sprookjes. Vliegende tapijten, Alice in Wonderland achtige taferelen, Vadertje tijd en sprekende dieren dragen hier aan bij.
Wat een prachtig, spannend, avontuurlijk en zeker ook ontroerend boek over liefde en afscheid nemen!