Onaantrekkelijke schrijfstijl in goed verhaal

Vrouwenhandel, prostitutie en kindermisbruik. Het komt allemaal aan bod in de thriller Happy Hour.
Jean-Pierre, een keurig getrouwde man en vader van twee kinderen, heeft het moeilijk thuis. Hij en zijn vrouw Edith groeien steeds verder uit elkaar en hij snapt niet waarom. Hij ervaart het ook als zeer frustrerend dat ze nauwelijks gemeenschap meer hebben. Om zijn behoeften te bevredigen ontmoet Jean-Pierre een keer per maand zijn vrienden in een café. Tijdens deze ontmoetingen organiseren de mannen seksuele rollenspellen en bezoeken bordelen, soms legale en soms illegale. Als Jean-Pierre op een van ‘zijn speciale avonden’ in aanraking komt met een kinderprostituee begaat hij een grote fout. Het meisjes roept lustgevoelens bij hem op en hij voelt zich hier achteraf heel schuldig over. De dagen na het voorval worstelt hij enorm met zijn geweten en rare gevoelens voor het meisje. Uit schuldgevoel besluit hij het meisje op te sporen en te redden. Jean-Pierre wordt na een tijdje steeds meer in beslag genomen door zijn zoektocht en dat heeft niet alleen invloed op zijn werk maar ook op zijn privéleven. Hij werkt zich steeds meer in de nesten en staat op het punt alles te verliezen, zowel zijn gezin als zijn reputatie.
Voor lezers die veel waarde hechten aan schrijfstijl, zal het moeilijk worden om Happy Hour uit te lezen. Het boek zit boordevol zinnen die qua stijl ronduit onprettig zijn om te lezen. Dit is vanaf de eerste bladzijde al het geval met een zin als “Zijn samengeknepen stembanden persen een benauwd geluid door zijn keel, terwijl gele brij uit zijn binnenste spuit en het op het witte porselein spettert.” En helaas zullen er nog een boel soortgelijke storende zinnen volgen.
Ook wat betreft de personages is het boek geen hoogvlieger. Het zijn clichépersonages die stuk voor stuk enige uitdieping node missen. Edith, de vrouw van Jean-Pierre is een typisch huisvrouwtje dat alles doet voor haar gezin, maar diep van binnen heeft zij andere verlangens heeft en is zij erg ongelukkig. Ze voelt zich niet begrepen door haar man en dus lucht ze haar hart door in een dagboek te schrijven. Jean-Pierre zelf is een zogenaamd keurige, maar gefrustreerde man die niet snapt wat er mis is met zijn vrouw. Hij is rechtlijnig een egoïstisch en denkt alleen maar aan zijn eigen behoeften. En ja, ze gaan allebei gebukt onder een traumatische ervaring. Jean-Pierre heeft de dood van zijn beste vriend nog niet verwerkt en Edith is vlak voordat ze haar man leerde kennen verkracht. Het feit dat ze niet met elkaar over deze nare gebeurtenissen kunnen praten, zorgt ervoor dat ze steeds verder uit elkaar groeien. Zoals te verwachten valt staat hun huwelijk op losse schroeven.
Als je je door de slechte schrijfstijl heen weet te worstelen, wordt het boek op een gegeven moment wel spannend. Niet alle gebeurtenissen en handelingen van de personages zijn even geloofwaardig, maar qua spanningsbouw zit het verhaal redelijk in elkaar. Het boek is dan ook zeker boeiend. Zo is het einde beslist verassend te noemen en heeft ook het hoofdpersonage Jean-Pierre iets onverwachts in petto. Het einde komt wel erg plotseling, maar als pluspuntje moet opgemerkt worden dat het niet voorspelbaar is. Alleen vanwege de onverwachte dingen aan het slot, krijgt het boek drie sterren.