Hebban recensie
Een boek dat tegelijk doet lachen en huilen
Wie de korte inhoud van De uitsmijter wil kennen, moet maar de achterflap lezen, want dat is niet het hoofdpunt. Veel belangrijker is Bourdains stijl. De uitsmijter begint met een aantal ronduit hilarische scènes. Zo moet Bobby, als maffiaknecht bevoegd voor de afrekeningen, de slechtbetalende, tweeënzestigjarige handelaar Jerry een lesje leren. "Hoe erg moet het zijn", vroeg Jerry terwijl hij ongemakkelijk ging verzitten. "Het moet een arm zijn, minstens" zei Bobby met beheerste stem. Waarna beiden zich moed indrinken, Bobby Jerry's ellepijp breekt, hem een mitella ombindt en een lift naar het ziekenhuis aanbiedt.
Waar het eerste deel bulkt van dergelijke taferelen en dialogen, is deel twee terughoudender, het thrilleraspect begint meer door te wegen. Alles draait uiteindelijk - zoals in zo veel zaken - om geld en macht, en in de maffiawereld wordt daar letterlijk voor gevochten. Geweld als een way of life als het ware. Op bepaalde momenten weet je letterlijk niet wat gedaan: lachen om die onweerstaanbare dialogen, of gruwen van dreigende moorden en afrekeningen. Een boek dat tegelijk doet lachen en huilen, dat verdient 5 sterren.
Waar het eerste deel bulkt van dergelijke taferelen en dialogen, is deel twee terughoudender, het thrilleraspect begint meer door te wegen. Alles draait uiteindelijk - zoals in zo veel zaken - om geld en macht, en in de maffiawereld wordt daar letterlijk voor gevochten. Geweld als een way of life als het ware. Op bepaalde momenten weet je letterlijk niet wat gedaan: lachen om die onweerstaanbare dialogen, of gruwen van dreigende moorden en afrekeningen. Een boek dat tegelijk doet lachen en huilen, dat verdient 5 sterren.
1
Reageer op deze recensie