Best wel onderhoudend

De zaakvoerder van een uitzendbureau voor bodyguards, Max Iversson, wordt door de nachtclubuitbater Roy Fowler aangesproken om hem bij te staan bij een transactie op een verlaten industrieterrein. Enkele malafide zakenlui willen Fowlers bar overnemen en schuwen daarbij geen geweld. Fowler besluit erop in te gaan, maar heeft graag een (gewapend) steuntje in de rug. Op het industrieterrein blijkt het er onzacht aan toe te gaan: Fowler en twee kompanen van Iversson worden gedood. Iversson zelf weet te ontkomen. Een dag later is er van de lijken geen spoor meer. Het is dan ook eerder per toeval dat brigadier Gallan met de zaak in aanraking komt: een van de portiers van Fowler is namelijk vermoord. Met slangengif dan nog.

Als iemand in een thriller, zeker in het actiegenre, zegt: ‘ik ben geen slechte jongen, om eerlijk te zijn’, dan mag je er zeker van zijn dat het er niet al te zacht aan toe zal gaan. Zo ook in Een moord voor een moord. Iversson mag zichzelf dan een engeltje vinden, als iemand hem moet tegenhouden een ander ‘hartstikke dood’ te slaan, dan weet je wel hoe laat het is. Maar goed, met engeltjes vul je geen thrillers. En toch mag het wat mij betreft wat minder bloederig, met minder vlees doorborend Duits vakmanschap, minder hersenen tegen het plafond, en minder uiteenspattende linkerogen. Niet altijd voer voor gevoelige zielen, dus, maar ik kan er inkomen dat dit voor liefhebbers van het genre wel aangename lectuur is: nooit vervelend, geen losse eindjes, en best wel onderhoudend.