De beste Montalbano

Een man wordt op volle zee doodgeschoten door een Tunesische politieboot. Een andere man sterft, een mes in de rug geplant, in de lift van het appartementsgebouw waar hij woont. Met die zaken wordt commissaris Montalbano geconfronteerd in De gestolen twaalfuurtjes. En hoe kan het ook anders: de twee zaken worden één zaak. Ondertussen maken we ook voor het eerst kennis met François, de kleine jongen die Montalbano en Livia willen adopteren, en die in andere delen uit Camilleri's reeks rond de nukkige commissaris nog een rol zal spelen.

De gestolen twaalfuurtjes is misschien wel de beste roman uit de Montalbanoreeks. Camilleri ként zijn personages, hij weet waar hun zwakke kantjes zitten. Hij weet altijd perfect wat hij hen moet laten zeggen en hoe ze moeten reageren. En wat meer is, het is altijd om te lachen. Bovendien zit het verhaal deze keer goed ineen en dat is niet altijd het geval. Er zit dus echt niets anders op dan te genieten van de eigenwijze, wraakzuchtige, tegendraadse, onvolwassen, maar o zo grappige commissaris Montalbano.