Niet de beste Camilleri

De hond van terracotta is de zesde thriller van Andrea Camilleri met de eigenzinnige commissaris Montalbano in de hoofdrol. De gekende ingrediënten komen terug: de komische noot, de Siciliaanse keuken, de Italiaanse karaktertrekjes. Nieuw is wel de kritiek die Camilleri via Montalbano spuit over de regering die niet gediend was met enkele overwinningen van het gerecht op corruptie en maffia. Maffiosi spelen trouwens altijd een rol in Camilleri's boeken, maar nooit als de gezochte moordenaar. Dat is ook nu niet het geval, al begint het verhaal met een maffioso, Tano de Griek, die zichzelf aangeeft aan Montalbano, en de locatie van een grot verklapt waar de maffia wapens heeft opgeslagen. Later worden in die grot ook twee vergane lijken gevonden, bewaakt door een hond van terracotta. De lichamen liggen er al zo’n 50 jaar, sinds de tweede wereldoorlog. Montalbano zou Montalbano niet zijn, mocht hij niet, overigens zonder al te veel steun van z'n oversten, besluiten de identiteit van de twee te achterhalen.

Doorgaans hou ik van de rechtlijnigheid in Camilleri's verhalen, de voortkabbelende zinnen en dialogen die je toelaten om even weg te dromen zonder de draad kwijt te spelen. Dat mis ik hier een beetje, misschien omdat de ontrafeling van het mysterie gepaard gaat met een zoektocht in het verleden. Daardoor komen er nogal wat personages naar voor die niet tot leven kunnen komen, en waarvan de naam wel eens uit het geheugen durft te verdwijnen. Dit is dus niet de beste Camilleri, maar wel het lezen waard.