Een inktzwarte sfeer

Enkele jaren geleden zag ik in de bioscoop Love is the devil, een nogal duistere film over het leven van Francis Bacon, de homosexuele schilder uit de tweede helft van vorige eeuw, die zichzelf en zijn omgeving door zijn liederlijke leven zowat in de afgrond stortte. Dezelfde sfeer, en een sterk op Bacon gebaseerde kunstenaar Frank Spira, spelen een hoofdrol in De incarnatie, het thrillerdebuut van wereldburger Joseph Geary. Zelfs met het onderwerp van de dramatische gebeurtenissen, het schilderij De Incarnatie, verwijst Geary naar Three studies for figures at the base of a crucifixion, een van de vroegere werken van Bacon. Het boek begint ook meteen met een citaat van Bacon, "elke artiest wil zichzelf in de goot duwen".

Nick Greer is zo een artiest. Hij schrijft de biografie van Frank Spira, kortweg het Leven, en gaat daarbij tot het uiterste, in die mate zelfs dat zijn vrouw Linda het niet meer aankan en hem verlaat. Het enige wat ontbreekt in het Leven is één schilderij dat van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen en waarvan niet eens vaststaat dat het ooit bestaan heeft. Tot een oude geliefde van Spira, Jacob Grossman, terug opduikt en verwijst naar De Incarnatie. Het schilderij bestaat dus toch en Grossman weet waar het te vinden is. Alleen wil hij Greer niet op het goede spoor zetten, en wordt hij korte tijd later vermoord. Greer laat nu niet meer af en gaat ondanks alles op zoek naar De Incarnatie. De zoektocht leidt Greer naar het Marokkaanse Tanger, waar Spira De Incarnatie zou geschilderd hebben. Beetje bij beetje komt Greer de hele geschiedenis te weten, en die is op zijn minst gruwelijk te noemen.

De incarnatie combineert een inktzwarte sfeer met een intrigerend en meeslepend verhaal met dubbele lagen en een redelijk sublieme plot. Meer moet dat echt niet zijn.