Dreunende echo

'Een erudiete psychologische thriller', 'onvergetelijk, ingenieus, en rijk gedetailleerd'. Zo luiden de perscommentaren op de achterflap van de debuutthriller van Nicholas Royle. Voor één keer hebben ze volkomen gelijk. Nagelaten beelden is een parel van een literaire thriller.

Vier filmstudenten lopen begin de jaren 1980 rond met het idee samen een film te maken. Ze wachten alleen op een goed onderwerp. Dat dient zich aan in de persoon van de ongeneeslijk zieke Iain Burns. De vier willen diens zelfmoord vastleggen op film. Vijftien jaar later wordt Burns' lichaam teruggevonden in een vervallen bioscoop, die klaargemaakt wordt voor de sloop. De filmmakers van toen worden geconfronteerd met hun verleden. Dat wordt er niet beter op wanneer de politie vaststelt dat Burns geen zelfmoord pleegde, maar vermoord werd. Wie heeft die ene stap gezet van gefilmde zelfmoord naar een onvervalste snuff movie?

De sterkte van Nagelaten beelden zit hem voor een groot stuk in Royles passie voor verlaten gebouwen en terreinen. Er gaat onmiskenbaar een dreigende sfeer uit van de verlaten bioscoopcomplexen, vervallen tentoonstellingshallen en donkere rangeerstations, allemaal locaties waar Royle een patent op lijkt te hebben. Het gevolg is dat ook de personages die daar rondhangen een duister trekje krijgen. Dat, gecombineerd met een aantal meesterlijk vervlochten verhaallijnen, maakt dat je Nagelaten beelden niet zomaar uit je hoofd zet. De beelden blijven nazinderen als 'dreunende echo's'. Antwerpen, Royles tweede thriller, vond ik al een van de betere literaire thrillers van 2004. Nagelaten beelden is nog veel beter.