De eerste ontdekking van het jaar

Schuldbekentenis kent een van de meest intrigerende beginregels ooit: ‘In dit soort gevallen is het gebruikelijk te beginnen met een lijk’. En dat lijk komt er maar niet. Er is enkel een zelfverklaard moordenaar: ‘Ik heb het leven van mijn vriend genomen, metaforisch en onbedoeld toen we jong waren en twee dagen geleden heb ik het letterlijk en met opzet genomen.’ De man is op zijn minst verward, zoniet gek, maar rechercheur Caroline Mabry laat hem toch zijn verhaal op papier uit de doeken doen. Dat is het startpunt van een relaas, dat doorgaat tot het einde van het boek, enkel onderbroken door Mabry’s zoektocht naar een lijk. In de loop van het levensverhaal leren we Eli Boyle kennen, een ietwat zielige jongen, op school het middelpunt van spot en de favoriete boksbal van de ouderejaars. Daarnaast is er onze gekke vriend in zijn jonge jaren, die het toch een beetje voor Eli opneemt. De ontluikende vriendschap gaat echter snel over in een haat-liefde-relatie, die uitmondt in een gewelddadig eindpunt.

Schuldbekentenis is een verademing na wat ik dit jaar al te lezen kreeg: voor één keer een verhaal dat een heel eind boven het gemiddelde uitstijgt. Walter slaagt erin zijn personages voldoende diepgang mee te geven. En dat is echt wel nodig voor een verhaal dat drijft op de onderlinge relaties tussen een aantal mensen die samen afstudeerden, maar elk een andere kant op gingen. Jess Walter is voor mij alvast de eerste ontdekking van het jaar.