Lezersrecensie
Herkenbaar en ontroerend
Afgelopen najaar ontmoette ik Doret op een boekenmarkt in Meppel. Ik voelde een klik, maar wist niet waarom. Nu begin ik een idee daarover te krijgen.
Door drukte in mijn eigen leven begon ik nu pas na een paar maanden aan haar boek ‘ Uilen van troost’. Vaak lonkte het boek eerder naar me, maar ik was te vol in de hectiek van mijn eigen bestaan.
De kaft is buitengewoon mooi en nodigt uit tot lezen. Ik heb het in 1 dag uitgelezen, dus dat zegt wat.
Het is gemakkelijk geschreven waardoor het goed leesbaar is.
Kleine kritische noot: Een aantal keer vond ik dat er te veel beschrijving was wanneer je de filosofie ‘Show! Don’t tell’ aanhangt zoals ik dat aanhang. Ook kwamen er details aan bod in een stroomversnelling waarbij ik dacht: doe iets minder feiten en spreid die iets uit over meer tekst/alinea’s.
Maar nu het goede nieuws. Het is vol warmte en liefde geschreven en er zitten ontroerende passages in, mooie overdenkingen die de ogen doen openen en het hart met veel warmte en empathie doen kloppen. Vooral de zoektocht van weldenkende Westerse mensen die met het vorderen van tijd in het boek steeds meer overtuigd raken van het bestaan van een bovennatuurlijke wereld.
Met een humoristische scherpe blik zet ze ons Nederlanders als superieure Westerlingen in een kritisch daglicht.
Dan is er nog de wisseling van perspectief gedurende de tijd waardoor je al lezende je aanvankelijk strenge oordelen nader beziet.
‘Oordeel niet te snel over anderen’ heb ik dan ook als boodschap in het boek duidelijk aanwezig gezien.
De liefde voor een land als Gambia met alle cultuurverschillen met ons Westen, is treffend geschreven. De gezondheidszorg van medicijnmannen, in eerste instantie lacherig beschouwd en niet serieus genomen door Karel, bleek van grote betekenis, en niet alleen voor de plaatselijke inwoners vsn Gambia.
En dan de beschrijving van een haast onvoorwaardelijke liefde met Karel spreekt boekdelen.
Echter Isabels band met grootmoeder Rosalinde en de ongeschreven communicatie met Isabel is echt buitengewoon ontroerend… en herkenbaar voor mij. Niet met uilen, maar met duiven.
Al met al een aanrader, zeker wanneer je vastzit in onze Westerse beperkte als superieur beschouwde wereldbeeld.
Ik zou zeggen: lezen dus!
Doret, al heb ik je maar 1 keer ontmoet, maar ik kan je nu plaatsen.
Dankjewel dat ik het mocht lezen.
Hartelijke groet,
Jeroen Rook
Door drukte in mijn eigen leven begon ik nu pas na een paar maanden aan haar boek ‘ Uilen van troost’. Vaak lonkte het boek eerder naar me, maar ik was te vol in de hectiek van mijn eigen bestaan.
De kaft is buitengewoon mooi en nodigt uit tot lezen. Ik heb het in 1 dag uitgelezen, dus dat zegt wat.
Het is gemakkelijk geschreven waardoor het goed leesbaar is.
Kleine kritische noot: Een aantal keer vond ik dat er te veel beschrijving was wanneer je de filosofie ‘Show! Don’t tell’ aanhangt zoals ik dat aanhang. Ook kwamen er details aan bod in een stroomversnelling waarbij ik dacht: doe iets minder feiten en spreid die iets uit over meer tekst/alinea’s.
Maar nu het goede nieuws. Het is vol warmte en liefde geschreven en er zitten ontroerende passages in, mooie overdenkingen die de ogen doen openen en het hart met veel warmte en empathie doen kloppen. Vooral de zoektocht van weldenkende Westerse mensen die met het vorderen van tijd in het boek steeds meer overtuigd raken van het bestaan van een bovennatuurlijke wereld.
Met een humoristische scherpe blik zet ze ons Nederlanders als superieure Westerlingen in een kritisch daglicht.
Dan is er nog de wisseling van perspectief gedurende de tijd waardoor je al lezende je aanvankelijk strenge oordelen nader beziet.
‘Oordeel niet te snel over anderen’ heb ik dan ook als boodschap in het boek duidelijk aanwezig gezien.
De liefde voor een land als Gambia met alle cultuurverschillen met ons Westen, is treffend geschreven. De gezondheidszorg van medicijnmannen, in eerste instantie lacherig beschouwd en niet serieus genomen door Karel, bleek van grote betekenis, en niet alleen voor de plaatselijke inwoners vsn Gambia.
En dan de beschrijving van een haast onvoorwaardelijke liefde met Karel spreekt boekdelen.
Echter Isabels band met grootmoeder Rosalinde en de ongeschreven communicatie met Isabel is echt buitengewoon ontroerend… en herkenbaar voor mij. Niet met uilen, maar met duiven.
Al met al een aanrader, zeker wanneer je vastzit in onze Westerse beperkte als superieur beschouwde wereldbeeld.
Ik zou zeggen: lezen dus!
Doret, al heb ik je maar 1 keer ontmoet, maar ik kan je nu plaatsen.
Dankjewel dat ik het mocht lezen.
Hartelijke groet,
Jeroen Rook
1
Reageer op deze recensie