Aansprekende, droge stijl en uitgekiende spanningsbogen

Terecht oogstte Suzanne Hazenberg veel lof met haar vorige boek, Thriller. In de vlotte, goed geschreven whodunit moest soapschrijfster Ymke de Ruyter onder ogen zien dat een van haar kinderen een moordenaar zou kunnen zijn. De debutant is het vervolg en – een manco van veel ‘tweede delen’ – niet even pakkend als het voorafgaande boek, maar ruimschoots voldoende voor drie sterren.

Wie Thriller  gelezen heeft, is in het voordeel. Weten wat iedereen heeft doorgemaakt, maakt het lezen van De debutant  gewoon leuker. En dan zie je ook hoe mooi en geloofwaardig Hazenberg de verhaallijnen doortrekt. Maar los daarvan is De debutant ook prima als standalone te lezen.

“En zo belandde ik bij het plaatselijke beautycentrum, waar ik mijn haar liet verven, knippen en stylen. Als ik dan toch moest sterven, dan goed verzorgd.” Dát is waar het in De debutant om draait. Ymke wordt getreiterd en bedreigd. Maar vanuit welke hoek komt het gevaar?

Hazenberg pakt de draad op, zo’n halfjaar na de ontknoping van Thriller. Ymkes zoon Dylan zit in een justitiële jeugdinrichting en haar man Andy lijkt voorgoed vertrokken. Ymke heeft zich op ‘De foie‑grasmoorden’ gestort, haar eerste boek (dat veel overeenkomsten vertoont met Hazenbergs tweede thriller Eet).
Aan de ene kant leeft Ymke het leven van succesvol thrillerschrijfster in wording, en wie weet waar jaloerse collega’s toe in staat zijn? Tegelijk valt haar privéleven letterlijk van ellende uit elkaar. Veel mensen in haar omgeving vinden het gevoelloos dat Ymke blij durft te zijn met haar thrillerdebuut.
De eerste vervelende incidenten – een met poep besmeurde auto, een bekladde gevel – raken Ymke wel, maar verbazen haar niet. Hebben de nabestaanden van de meisjes die Dylan te grazen nam niet alle recht om op wraak te zinnen? Mág ze kwaad zijn, mág ze bang zijn, of heeft ze die rechten verspeeld toen ze een moordenaar op de wereld zette? Deze innerlijke dialoog van de verwarde Ymke laat de lezer stilstaan bij de vraag: hoe zou ík de moeder van een moordenaar behandelen?
Wanneer een collega-auteur met hetzelfde merk en type auto omkomt, is Ymke ervan overtuigd dat zij het beoogde slachtoffer was. De politie is daar niet zeker van.

De eerste helft van het boek kabbelt een beetje. De spanning die de lezer in zijn hele lichaam voelde bij Thriller  ontbreekt ditmaal, maar de knappe cliffhangers aan het eind van elk hoofdstuk maken dat je gretig blijft doorlezen en meer spanning voelt dan er in feite is. Het is duidelijk dat Hazenberg het grotere plaatje nooit uit het oog verliest en als schrijver bij GTST weet hoe je vragen in de lucht kunt laten hangen.

“Doorbreken was slechts weinigen gegund en waar dat precies van afhing, wist niemand. Stom geluk was misschien wel het belangrijkste, maar daar had ik de laatste tijd niet veel van,” overpeinst Ymke op de kerstborrel van haar uitgever. Zou Hazenberg zelf ook denken dat haar succes ‘stom geluk’ is? Dat zou een onterechte veronderstelling zijn: met haar droge, vaak humoristische schrijfstijl en uitgekiende spanningsbogen heeft Hazenberg een paar ijzersterke wapens in handen.

De debutant  biedt, naast een behoorlijk bloedstollende ontknoping, een vermakelijke blik achter de schermen van het glamourwereldje van Boekenbal en schrijversborrels. Oh ja, en niet te vergeten de impact van recensies. “Intussen lag ook de jaarlijkse Gids van het Spannende Boek in de winkel. […] Het was blijkbaar traditie in deze gids om te focussen op de zwakke punten en daar een zo geestig mogelijke afzeiktekst omheen te maken. Ik kon er wel om lachen,” meent Ymke laconiek. That's the spirit!