Lezersrecensie
Geen sterk einde van de trilogie
Dat Gray haar creativiteit en originaliteit niet is verloren in dit derde deel van de trilogie, moge duidelijk zijn. Het boek is dynamischer dan het voorgaande deel en is dan ook een verhaal vol actie waarbij je wel nogal wordt overdonderd door de ene heftige gebeurtenis na de ander. Ook moet gezegd worden dat Gray soms iets te veel van de hak op de tak springt en dat het verhaal niet altijd even zorgvuldig in elkaar zit.
Samenvatting
Let op: Een miljoen werelden met jou is het vervolg van Tienduizend hemels boven jou. Het is dus het derde boek van de Vuurvogel trilogie. Deze tekst bevat dus spoilers voor mensen die de andere boeken nog niet hebben gelezen. Daarbij is dit een erg uitgebreide samenvatting, die meer weggeeft dan sommige boekfanaten prettig vinden.
Deel 3 | Een miljoen werelden met jou |
In het tweede deel van de Vuurvogeltrilogie wordt vooral duidelijk hoe complex dimensiereizen is en welke ethische bezwaren het met zich meebrengt. Ook werd duidelijk dat Wyatt niet alleen een monopolie wil in het dimensiereizen, hij wil ook nog eens een aantal dimensies vernietigen om zijn verloofde, Josie, terug te krijgen. Hij graag dat Marguerite uit de Berkley-dimensie deze dimensie gaat vernietigen omdat zij een perfecte reiziger is. Maar Marguerite wil niet meewerken. Zij is ervan overtuigd dat als zij een dimensie vernietigt, ze een massamoord begaat. Om toch zijn zin te krijgen, chanteert Wyatt Marguerite door Pauls ziel te versplinteren. Marguerite kan Paul herstellen en redden door zijn splinters op te halen en samen te voegen. Wyatt wil haar vertellen waar zijn splinters te vinden zijn, op voorwaarde dat zij een aantal sabotageklussen voor Triad doet. Marguerite stemt ermee in omdat ze Paul niet kwijt wil. Het tweede boek gaat daarom voornamelijk over de zoektocht naar de splinters van Pauls ziel.
Aan het einde van deel 2, wanneer Paul weer compleet en hersteld is, keren hij en Marguerite terug naar hun eigen dimensie, de Berkley-dimensie. Daar wordt Marguerite al snel overmeesterd een kwaadaardige Marguerite, later Booswicht genoemd, uit de Thuisbasisdimensie. De echte Marguerite zit daardoor opgesloten in haar eigen lichaam waarop ze geen invloed kan uitoefenen. Booswicht wil deze dimensie zover krijgen om met Triad uit de Thuisbasis mee te werken. Als deze dimensie weigert, wil ze deze dimensie laten vernietigen.
Gelukkig komt Paul al snel naar het huis van Marguerite toe en heeft hij binnen no-time in de gaten dat dit niet zijn Marguerite is. Wanneer hij haar probeert te overmeesteren, houdt Booswicht een mes op de keel van Marguerite gedrukt. Marguerite is dus gegijzeld in haar eigen lichaam. Gelukkig loopt het met een sisser af en springt Booswicht snel naar een volgende dimensie.
Marguerite krijgt de controle over haar lichaam weer terug en besluit dat ze achter Booswicht aan wil. Ze is ervan overtuigd dat Booswicht een bedreiging vormt voor de andere dimensies maar ook voor de andere Marguerites. Want dat Booswicht erop uit is om dimensies te saboteren, is duidelijk.
Wanneer Marguerite naar een dimensie reist die Booswicht nét heeft verlaten, komt ze telkens weer in levensbedreigende situaties terecht. Booswicht probeert namelijk alle Marguerites te vermoorden, zodat Marguerite uit de Berkley-dimensie de gesaboteerde dimensies niet meer kan redden. Je kunt immers niet naar een dimensie reizen waarin je dood bent.
Wanneer Marguerite in de zogenoemde Rome-dimensie terecht komt, blijkt dat Triad al is overgegaan op het vernietigen van dimensies. De Rome-dimensie staat als eerste op het lijstje en Marguerite komt in een apocalyps terecht. Vanaf dat moment weet ze hoe het is als een dimensie wordt vernietigd en is ze vastbesloten om er alles aan te doen om deze dimensies te redden.
Mening
Gezien dit het laatste boek is van de Vuurvogeltrilogie, geef ik een uitgebreid verslag en zal ik ook wat meer op details ingaan.
In het eerste deel werd het dimensiereizen geïntroduceerd en werd ook duidelijk wie de slechterik was, namelijk Wyatt Conley, de oprichter van Triad. In het tweede deel worden de beweegredenen van Triad duidelijk en zoomt Gray in op de ethische bezwaren en problematiek die dimensiereizen met zich meebrengt. In het derde deel wordt er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat Triad wordt uitgeschakeld.
Het tweede deel had iets filosofisch. In het verhaal spring je namelijk ineens binnen in het leven van de andere versie van jezelf, waarbij je jezelf kunt afvragen of je daar, gezien de privacywetgeving, eigenlijk wel recht op hebt. Want ben jij eigenlijk wel dezelfde in die andere wereld als je daar compleet andere keuzes hebt gemaakt? En als jij besluit om een dimensie te laten vernietigen, ben je dan niet simpelweg een moordenaar van miljarden levens?
Ik had het sterker gevonden als Gray hier in het derde boek verder op was doorgegaan. In plaats daarvan is het een soort actieverhaal geworden met de ene spectaculaire gebeurtenis na de ander.
Echter, het sterke van dit derde boek is de de inmenging van de andere dimensies. Voorheen was er maar één Marguerite de actieve Marguerite. In dit deel gaan andere Marguerites zich met het dimensiereizen bemoeien en dat maakt het verhaal een stuk dynamischer. Vooral de dimensie waar Marguerite leeft in Singapore, vond ik erg grappig en origineel bedacht. Het laat zien dat Gray haar originaliteit niet kwijt is geraakt.
Wat ik ook sterk vond, is de confrontatie die de hoofdpersonen aangaan met de beroerdste versie van henzelf. Zo zie je maar dat een en dezelfde persoon van alles kan worden alleen maar omdat de omstandigheden anders zijn.
Pas op, de volgende tekst kan spoilers bevatten
Het verloop van het einde
Minder sterk is de manier waarop Gray haar verhaal tot een goed einde probeert te leiden. Het geluk staat in eerste instantie niet bepaald aan Marguerites kant en eigenlijk lijkt de situatie hopeloos. Marguerite loopt continu achter de feiten aan en het is duidelijk dat Booswicht een grote voorsprong op haar heeft. Dit duurt vrij lang en naar mijn mening maakt dit het verhaal een beetje langdradig. Marguerite is namelijk continu bezig met redden wat er te redden valt wanneer Booswicht weer in een dimensie is geweest.
Gray komt gelukkig met een oplossing voor dit probleem. De ouders van Marguerite bedenken een simpel apparaatje waarmee de vernietiging van een dimensie kan worden voorkomen. Maar helaas, al snel blijkt dit apparaatje niet voldoende te zijn. Vervolgens komt Gray met feiten aanzetten die niet eerder geïntroduceerd zijn. Dankzij deze feiten slagen Marguerite, Theo, Paul en Marguerites ouders erin om de touwtjes weer in handen te krijgen. Even de ongeïntroduceerde feiten op een rij:
-Josies lichaam
Het lichaam van Josie in de Thuisbasisdimensie wordt door Marguerite vernietigt doordat ze haar Vuurvogel er naar toe gooit. Echter, ik kan me niet herinneren dat ergens eerder wordt aangehaald dat je lichaam zielloos achter blijft wanneer je naar een andere dimensie springt. En sinds wanneer is de Vuurvogel in staat om zo’n zielloos lichaam te vernietigen?
-Het koppelen van twee vuurvogels
Vrijwel aan het einde van het boek koppelt Paul de Vuurvogels van hem en Marguerite aan elkaar, wat ervoor zorgt dat de Berkley-dimensie niet ten onder gaat. Maar er wordt nergens uitgelegd waarom dit de apocalyps tegengaat. Het is gewoon ineens zo en tadaah! De wereld is gered! Dit vond ik persoonlijk niet sterk.
-De Thuisbasisdimensie opsluiten
Om de hinderlijke Thuisbasisdimensie voor eens en voor altijd buiten te kunnen sluiten, wordt er ineens bedacht dat deze dimensie in een eigen bubbel kan worden opgesloten waardoor dimensiereizen ineens niet meer mogelijk wordt voor deze dimensie. Nou, is dat nog eens even handig! Maar wel heel onlogisch dat dit ineens kan.
Kortom, Gray slaat je om de oren met allerlei plotselinge oplossingen die normaal gesproken decennia aan wetenschappelijke studies nodig zouden hebben. Deze plotseling opdoemende feiten maken dat het verhaal nogal onzorgvuldig in elkaar komt te zitten. Gray springt hiermee nogal van de hak op de tak en het lijkt erop dat zij het verhaal heeft afgeraffeld.
De karakters
In de recensie van het tweede boek schreef ik al dat Gray haar best deed om de karakters uit te diepen, maar dat ze daarmee de plank nogal mis sloeg. In dit derde boek zijn de hoofdrolspelers welliswaar wat minder sentimenteel dan in het tweede deel, maar alsnog draaft Gray de romantiek iets te ver door. Wederom even een lijstje met onlogische wendingen en beslissingen van de karakters.
-Marguerite kust met een ander en dat is helemaal prima!
In de Kloondimensie in Singapore zegt Theo, uit de Berkley-dimensie, dat hij helemaal oké is met de relatie tussen Marguerite en Paul. Toch vraagt hij enkele regels later of hij Marguerite alsjeblieft nog een laatste keer mag zoenen, want hij heeft haar nooit als zichzelf kunnen kussen. Marguerite zoent hem dan terwijl ze nota bene een relatie heeft met Paul, waar ze al drie boeken lang helemaal verzot op is. Ze gaat dus eigenlijk vreemd met de beste vriend van Paul en daar wordt vervolgens heel luchtig over gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
-Paul kust met een ander en ook dat is helemaal prima!
Paul die altijd precies weet wie welke Marguerite is, staat ineens te zoenen met de Groothertogin van Rusland terwijl hij haar amper ontmoet heeft. En dit terwijl hij altijd zo terughoudend is en bekend staat als extreem sociaal onhandig. Beetje vreemd dat hij dan wel ineens kan zoenen met iemand anders dan zijn eigen Marguerite.
-Paul is geen prater, of toch wel?
Paul staat erom bekend dat hij verlegen is dan ook niet bepaald een prater. Zeker wanneer Paul zich niet op zijn gemak voelt of boos is. Maar wanneer Marguerite met de gekwetste Paul uit de Oorlogsdimensie in gesprek gaat, babbelt hij honderduit over al zijn gevoelens. Ook komt deze zelfde Paul in de Rome-dimensie vrijwel direct op de proppen met een liefdesverklaring aan Marguerite, terwijl hij in het vorige boek nog zwaar gekwetst was door haar.
-Paul is sexy, Paul is niet sexy, Paul is sexy, Paul is niet sexy…
Over het vorige boek schreef ik al dat Marguerite Paul nogal negatief beschrijft, terwijl hij de liefde van haar leven moet zijn. In dit boek komt dit ook diverse keren terug. Zie het volgende stukje tekst:
Een kersverse promovendus, een kop groter dan alle andere aanwezigen in de kamer, gespierder dan een bouwvakker. Zijn goedkope, verschoten kleren, gekocht met de weinige dollars die hij nog overhad van zijn studiebeurs, omdat zijn ouders hem hadden verstoten. Hij keek geen moment op van de grond, behalve om met mijn ouders over te praten over natuurkunde, alsof hij enkel in getallen praatte en niet in woorden. Ik keek naar zijn krachtige kaaklijn en zijn forse gestalte en noemde hem in gedachte ‘de holbewoner’.
Pluspunt: hij is gespierd! Maar in dezelfde regel wordt dat geassocieerd met een bouwvakker… dat is dan weer minder sexy. Die goedkope kleren van hem zijn ook niet bepaald woestaantrekkelijk… maar vooruit, daar is een reden voor. Hij zegt eigenlijk nooit iets en als hij al iets zegt is hij dus eigenlijk maar moeilijk te volgen. Tja, eigenlijk ziet hij er gewoon uit als een holbewoner…
-De alleswetende Marguerite
Wat betreft Marguerite maakt Gray de fout om haar continu conclusies te laten trekken over dingen die ze eigenlijk niet kan weten. Zo kan ze ineens bedenken wat de motieven zijn van Booswicht, terwijl eerder wordt geschreven dat ze zich niet kan voorstellen dat zijzelf ooit zo kwaadaardig zou kunnen zijn. Ze wordt door het maken van dergelijke diagnoses ineens een soort psycholoog, terwijl Marguerite een meisje is van achttien jaar oud. Dit voelt heel onnatuurlijk aan.
Conclusie
Al met al is Een miljoen werelden met jou nogal over de top. De karakters zijn minder sentimenteel in dit boek, maar nogal altijd niet sterk neergezet. Daarnaast slaat de auteur je om de oren met allerlei plotselinge oplossingen die normaal gesproken decennia aan wetenschappelijke studies nodig zouden hebben. Creatief en origineel is Gray zeker, maar dit had wel zorgvuldiger mogen worden uitgewerkt.
Over Claudia Gray
Claudia Gray is de pseudoniem van schrijfster Amy Vincent. Ze heeft geen echte reden voor deze pseudoniem, het leek haar gewoon leuk. Ze is een amerikaanse schrijfster die young adult boeken schrijft. Dit doet ze full-time. Ze is voornamelijk bekend van haar Star Wars boeken en de Evernightserie.
Samenvatting
Let op: Een miljoen werelden met jou is het vervolg van Tienduizend hemels boven jou. Het is dus het derde boek van de Vuurvogel trilogie. Deze tekst bevat dus spoilers voor mensen die de andere boeken nog niet hebben gelezen. Daarbij is dit een erg uitgebreide samenvatting, die meer weggeeft dan sommige boekfanaten prettig vinden.
Deel 3 | Een miljoen werelden met jou |
In het tweede deel van de Vuurvogeltrilogie wordt vooral duidelijk hoe complex dimensiereizen is en welke ethische bezwaren het met zich meebrengt. Ook werd duidelijk dat Wyatt niet alleen een monopolie wil in het dimensiereizen, hij wil ook nog eens een aantal dimensies vernietigen om zijn verloofde, Josie, terug te krijgen. Hij graag dat Marguerite uit de Berkley-dimensie deze dimensie gaat vernietigen omdat zij een perfecte reiziger is. Maar Marguerite wil niet meewerken. Zij is ervan overtuigd dat als zij een dimensie vernietigt, ze een massamoord begaat. Om toch zijn zin te krijgen, chanteert Wyatt Marguerite door Pauls ziel te versplinteren. Marguerite kan Paul herstellen en redden door zijn splinters op te halen en samen te voegen. Wyatt wil haar vertellen waar zijn splinters te vinden zijn, op voorwaarde dat zij een aantal sabotageklussen voor Triad doet. Marguerite stemt ermee in omdat ze Paul niet kwijt wil. Het tweede boek gaat daarom voornamelijk over de zoektocht naar de splinters van Pauls ziel.
Aan het einde van deel 2, wanneer Paul weer compleet en hersteld is, keren hij en Marguerite terug naar hun eigen dimensie, de Berkley-dimensie. Daar wordt Marguerite al snel overmeesterd een kwaadaardige Marguerite, later Booswicht genoemd, uit de Thuisbasisdimensie. De echte Marguerite zit daardoor opgesloten in haar eigen lichaam waarop ze geen invloed kan uitoefenen. Booswicht wil deze dimensie zover krijgen om met Triad uit de Thuisbasis mee te werken. Als deze dimensie weigert, wil ze deze dimensie laten vernietigen.
Gelukkig komt Paul al snel naar het huis van Marguerite toe en heeft hij binnen no-time in de gaten dat dit niet zijn Marguerite is. Wanneer hij haar probeert te overmeesteren, houdt Booswicht een mes op de keel van Marguerite gedrukt. Marguerite is dus gegijzeld in haar eigen lichaam. Gelukkig loopt het met een sisser af en springt Booswicht snel naar een volgende dimensie.
Marguerite krijgt de controle over haar lichaam weer terug en besluit dat ze achter Booswicht aan wil. Ze is ervan overtuigd dat Booswicht een bedreiging vormt voor de andere dimensies maar ook voor de andere Marguerites. Want dat Booswicht erop uit is om dimensies te saboteren, is duidelijk.
Wanneer Marguerite naar een dimensie reist die Booswicht nét heeft verlaten, komt ze telkens weer in levensbedreigende situaties terecht. Booswicht probeert namelijk alle Marguerites te vermoorden, zodat Marguerite uit de Berkley-dimensie de gesaboteerde dimensies niet meer kan redden. Je kunt immers niet naar een dimensie reizen waarin je dood bent.
Wanneer Marguerite in de zogenoemde Rome-dimensie terecht komt, blijkt dat Triad al is overgegaan op het vernietigen van dimensies. De Rome-dimensie staat als eerste op het lijstje en Marguerite komt in een apocalyps terecht. Vanaf dat moment weet ze hoe het is als een dimensie wordt vernietigd en is ze vastbesloten om er alles aan te doen om deze dimensies te redden.
Mening
Gezien dit het laatste boek is van de Vuurvogeltrilogie, geef ik een uitgebreid verslag en zal ik ook wat meer op details ingaan.
In het eerste deel werd het dimensiereizen geïntroduceerd en werd ook duidelijk wie de slechterik was, namelijk Wyatt Conley, de oprichter van Triad. In het tweede deel worden de beweegredenen van Triad duidelijk en zoomt Gray in op de ethische bezwaren en problematiek die dimensiereizen met zich meebrengt. In het derde deel wordt er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat Triad wordt uitgeschakeld.
Het tweede deel had iets filosofisch. In het verhaal spring je namelijk ineens binnen in het leven van de andere versie van jezelf, waarbij je jezelf kunt afvragen of je daar, gezien de privacywetgeving, eigenlijk wel recht op hebt. Want ben jij eigenlijk wel dezelfde in die andere wereld als je daar compleet andere keuzes hebt gemaakt? En als jij besluit om een dimensie te laten vernietigen, ben je dan niet simpelweg een moordenaar van miljarden levens?
Ik had het sterker gevonden als Gray hier in het derde boek verder op was doorgegaan. In plaats daarvan is het een soort actieverhaal geworden met de ene spectaculaire gebeurtenis na de ander.
Echter, het sterke van dit derde boek is de de inmenging van de andere dimensies. Voorheen was er maar één Marguerite de actieve Marguerite. In dit deel gaan andere Marguerites zich met het dimensiereizen bemoeien en dat maakt het verhaal een stuk dynamischer. Vooral de dimensie waar Marguerite leeft in Singapore, vond ik erg grappig en origineel bedacht. Het laat zien dat Gray haar originaliteit niet kwijt is geraakt.
Wat ik ook sterk vond, is de confrontatie die de hoofdpersonen aangaan met de beroerdste versie van henzelf. Zo zie je maar dat een en dezelfde persoon van alles kan worden alleen maar omdat de omstandigheden anders zijn.
Pas op, de volgende tekst kan spoilers bevatten
Het verloop van het einde
Minder sterk is de manier waarop Gray haar verhaal tot een goed einde probeert te leiden. Het geluk staat in eerste instantie niet bepaald aan Marguerites kant en eigenlijk lijkt de situatie hopeloos. Marguerite loopt continu achter de feiten aan en het is duidelijk dat Booswicht een grote voorsprong op haar heeft. Dit duurt vrij lang en naar mijn mening maakt dit het verhaal een beetje langdradig. Marguerite is namelijk continu bezig met redden wat er te redden valt wanneer Booswicht weer in een dimensie is geweest.
Gray komt gelukkig met een oplossing voor dit probleem. De ouders van Marguerite bedenken een simpel apparaatje waarmee de vernietiging van een dimensie kan worden voorkomen. Maar helaas, al snel blijkt dit apparaatje niet voldoende te zijn. Vervolgens komt Gray met feiten aanzetten die niet eerder geïntroduceerd zijn. Dankzij deze feiten slagen Marguerite, Theo, Paul en Marguerites ouders erin om de touwtjes weer in handen te krijgen. Even de ongeïntroduceerde feiten op een rij:
-Josies lichaam
Het lichaam van Josie in de Thuisbasisdimensie wordt door Marguerite vernietigt doordat ze haar Vuurvogel er naar toe gooit. Echter, ik kan me niet herinneren dat ergens eerder wordt aangehaald dat je lichaam zielloos achter blijft wanneer je naar een andere dimensie springt. En sinds wanneer is de Vuurvogel in staat om zo’n zielloos lichaam te vernietigen?
-Het koppelen van twee vuurvogels
Vrijwel aan het einde van het boek koppelt Paul de Vuurvogels van hem en Marguerite aan elkaar, wat ervoor zorgt dat de Berkley-dimensie niet ten onder gaat. Maar er wordt nergens uitgelegd waarom dit de apocalyps tegengaat. Het is gewoon ineens zo en tadaah! De wereld is gered! Dit vond ik persoonlijk niet sterk.
-De Thuisbasisdimensie opsluiten
Om de hinderlijke Thuisbasisdimensie voor eens en voor altijd buiten te kunnen sluiten, wordt er ineens bedacht dat deze dimensie in een eigen bubbel kan worden opgesloten waardoor dimensiereizen ineens niet meer mogelijk wordt voor deze dimensie. Nou, is dat nog eens even handig! Maar wel heel onlogisch dat dit ineens kan.
Kortom, Gray slaat je om de oren met allerlei plotselinge oplossingen die normaal gesproken decennia aan wetenschappelijke studies nodig zouden hebben. Deze plotseling opdoemende feiten maken dat het verhaal nogal onzorgvuldig in elkaar komt te zitten. Gray springt hiermee nogal van de hak op de tak en het lijkt erop dat zij het verhaal heeft afgeraffeld.
De karakters
In de recensie van het tweede boek schreef ik al dat Gray haar best deed om de karakters uit te diepen, maar dat ze daarmee de plank nogal mis sloeg. In dit derde boek zijn de hoofdrolspelers welliswaar wat minder sentimenteel dan in het tweede deel, maar alsnog draaft Gray de romantiek iets te ver door. Wederom even een lijstje met onlogische wendingen en beslissingen van de karakters.
-Marguerite kust met een ander en dat is helemaal prima!
In de Kloondimensie in Singapore zegt Theo, uit de Berkley-dimensie, dat hij helemaal oké is met de relatie tussen Marguerite en Paul. Toch vraagt hij enkele regels later of hij Marguerite alsjeblieft nog een laatste keer mag zoenen, want hij heeft haar nooit als zichzelf kunnen kussen. Marguerite zoent hem dan terwijl ze nota bene een relatie heeft met Paul, waar ze al drie boeken lang helemaal verzot op is. Ze gaat dus eigenlijk vreemd met de beste vriend van Paul en daar wordt vervolgens heel luchtig over gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
-Paul kust met een ander en ook dat is helemaal prima!
Paul die altijd precies weet wie welke Marguerite is, staat ineens te zoenen met de Groothertogin van Rusland terwijl hij haar amper ontmoet heeft. En dit terwijl hij altijd zo terughoudend is en bekend staat als extreem sociaal onhandig. Beetje vreemd dat hij dan wel ineens kan zoenen met iemand anders dan zijn eigen Marguerite.
-Paul is geen prater, of toch wel?
Paul staat erom bekend dat hij verlegen is dan ook niet bepaald een prater. Zeker wanneer Paul zich niet op zijn gemak voelt of boos is. Maar wanneer Marguerite met de gekwetste Paul uit de Oorlogsdimensie in gesprek gaat, babbelt hij honderduit over al zijn gevoelens. Ook komt deze zelfde Paul in de Rome-dimensie vrijwel direct op de proppen met een liefdesverklaring aan Marguerite, terwijl hij in het vorige boek nog zwaar gekwetst was door haar.
-Paul is sexy, Paul is niet sexy, Paul is sexy, Paul is niet sexy…
Over het vorige boek schreef ik al dat Marguerite Paul nogal negatief beschrijft, terwijl hij de liefde van haar leven moet zijn. In dit boek komt dit ook diverse keren terug. Zie het volgende stukje tekst:
Een kersverse promovendus, een kop groter dan alle andere aanwezigen in de kamer, gespierder dan een bouwvakker. Zijn goedkope, verschoten kleren, gekocht met de weinige dollars die hij nog overhad van zijn studiebeurs, omdat zijn ouders hem hadden verstoten. Hij keek geen moment op van de grond, behalve om met mijn ouders over te praten over natuurkunde, alsof hij enkel in getallen praatte en niet in woorden. Ik keek naar zijn krachtige kaaklijn en zijn forse gestalte en noemde hem in gedachte ‘de holbewoner’.
Pluspunt: hij is gespierd! Maar in dezelfde regel wordt dat geassocieerd met een bouwvakker… dat is dan weer minder sexy. Die goedkope kleren van hem zijn ook niet bepaald woestaantrekkelijk… maar vooruit, daar is een reden voor. Hij zegt eigenlijk nooit iets en als hij al iets zegt is hij dus eigenlijk maar moeilijk te volgen. Tja, eigenlijk ziet hij er gewoon uit als een holbewoner…
-De alleswetende Marguerite
Wat betreft Marguerite maakt Gray de fout om haar continu conclusies te laten trekken over dingen die ze eigenlijk niet kan weten. Zo kan ze ineens bedenken wat de motieven zijn van Booswicht, terwijl eerder wordt geschreven dat ze zich niet kan voorstellen dat zijzelf ooit zo kwaadaardig zou kunnen zijn. Ze wordt door het maken van dergelijke diagnoses ineens een soort psycholoog, terwijl Marguerite een meisje is van achttien jaar oud. Dit voelt heel onnatuurlijk aan.
Conclusie
Al met al is Een miljoen werelden met jou nogal over de top. De karakters zijn minder sentimenteel in dit boek, maar nogal altijd niet sterk neergezet. Daarnaast slaat de auteur je om de oren met allerlei plotselinge oplossingen die normaal gesproken decennia aan wetenschappelijke studies nodig zouden hebben. Creatief en origineel is Gray zeker, maar dit had wel zorgvuldiger mogen worden uitgewerkt.
Over Claudia Gray
Claudia Gray is de pseudoniem van schrijfster Amy Vincent. Ze heeft geen echte reden voor deze pseudoniem, het leek haar gewoon leuk. Ze is een amerikaanse schrijfster die young adult boeken schrijft. Dit doet ze full-time. Ze is voornamelijk bekend van haar Star Wars boeken en de Evernightserie.
1
Reageer op deze recensie
