Minder goed dan het eerste deel

Dit tweede deel van de Vuurvogel trilogie is welliswaar minder strak neergezet als het eerste deel, maar Gray schotelt je in dit boek feilloos de complexiteit en de ethische bezwaren van het dimensiereizen voor. Kon je in het eerste deel heerlijk wegdromen bij het idee van het reizen naar een andere dimensie, dan wordt er in dit verhaal juist inhoudelijk verder ingezoomd op dit fenomeen, dat behoorlijk goed doordacht is door de schrijfster.

Samenvatting

Let op: Tienduizend hemels boven jou is het vervolg van Duizend stukjes van jou. Het is dus het tweede boek van de Vuurvogel trilogie. Deze tekst kan dus spoilers bevatten voor mensen die Duizend stukjes van jou nog niet hebben gelezen. Daarbij is dit een uitgebreide samenvatting die meer weg geeft dan sommige boekfanaten prettig vinden.

Wat vooraf ging in deel 1
| Duizend stukjes van jou |
De hoofdpersoon in het verhaal is Marguerite. Haar ouders zijn succesvolle wetenschappers en zij zijn bezig met een project die ‘de Vuurvogel’ wordt genoemd. De Vuurvogel is een apparaatje waarmee je naar een andere dimensie kunt reizen.
In het verhaal is het namelijk zo dat de wetenschappers ervan overtuigd zijn dat er tal van andere dimensies bestaan. Iedere keuzemogelijkheid schept een nieuwe dimensie. Zo bestaat er een dimensie waarin Jennifer Aniston nog samen is met Brad Pitt, een dimensie waarin de ouders van Marguerite nooit getrouwd zijn, een dimensie waarin Marguerite meerdere broertjes en zusjes heeft etc. Met de Vuurvogel zou je dus naar een andere dimensie kunnen reizen en neem je het lichaam van jezelf over in die desbetreffende dimensie waarin je terecht komt.
De ouders van Marguerite werken aan dit project samen met twee jonge promovendi: Theo en Paul.

In het eerste boek begint het verhaal met de moord op Marguerite’s vader. Iedereen is er vrijwel zeker van dat Paul de moordenaar is, want hij vluchtte immers meteen een andere dimensie in na de moord.
Marguerite besluit samen met Theo om Paul achterna te gaan. Ze reizen door diverse dimensies om Paul op te sporen. In een van de dimensies is Marguerite de Groot Hertogin van Rusland, en Paul blijkt haar lijfwacht te zijn. Luitenant Paul is echter niet dezelfde Paul als uit haar eigen dimensie, hoewel de juiste Paul wel vastzit in het lichaam van Luitenant Paul. Ze wordt uiteraard verliefd op deze Paul naar mate zij langer en langer vast zit in deze dimensie en ze begint zich af te vragen of Paul wel de moordenaar van haar vader is.

Hoe meer dimensies Marguerite bezoekt, hoe duidelijker het wordt dat Paul niet de vader heeft vermoord, maar juist achter Wyatt Conley aanging. Wyatt Conley is de oprichter van Triad, een bedrijf dat aast op de Vuurvogeltechniek en een monopolie wil op het dimensiereizen. Daar heeft hij Marguerite’s vader voor nodig. Uiteindelijk blijkt dus dat Paul aan de kant van Marguerite staat en dat Marguerite’s vader niet om zeep is geholpen, maar is ontvoerd in opdracht van Wyatt. En Theo? Theo is helemaal niet zo’n lieverdje, want hij is overgenomen door een Theo uit een andere dimensie waar hij samenwerkt met Wyatt en hij is juist degene die Marguerite’s vader ontvoerdde en de plannen van Marguerite saboteerde in plaats van haar te helpen.

Aan het einde van het eerste boek komt alles dus weer op zijn pootjes terecht. Marguerite krijgt verkering met Paul, haar vader keert weer terug, Theo wordt weer zichzelf en iedereen leefde nog lang en gelukkig… of toch niet?

Deel 2 | Tienduizend hemels boven jou |
In deel twee zijn Marguerite en Paul ongeveer drie maanden samen en is Marguerite een beetje wantrouwend jegens Theo. Het is nogal een ongemakkelijk situatie, want niet alleen heeft de Theo uit een andere dimensie haar vader ontvoerd, ook bleek uit het eerste deel dat Theo gevoelens had voor Marguerite, maar zij koos voor Theo’s beste vriend Paul.

Maar er blijkt meer met Theo aan de hand te zijn. Theo heeft tijdens zijn dimensiereizen continu een middel moeten gebruiken, Nachtschaduw, dat ervoor zorgt dat je bij bewustzijn blijft in de andere jij in de dimensie waar je naartoe reist. Anders neemt de andere jij het weer over en gaat verder waar die gebleven was. Dit middel is echter niet goed voor je gezondheid en Theo is dan ook levensbedreigend ziek, omdat hij continu onder invloed was van de Theo uit de andere dimensies die dit middel continu inspoot.

Paul en Marguerite besluiten, ondanks wat er allemaal gebeurd is, dat ze Theo willen redden en Paul oppert om op zoek te gaan naar een geneesmiddel. Hij besluit om naar de dimensie te gaan waar de slechte Theo vandaan komt, want daar hebben ze notabene de Nachtschaduw ontwikkeld. Dus als er een tegengif is, dan is het daar. Als Paul na 48 uur nog niet terug is, besluit Marguerite om hem te gaan zoeken. Ze komt Wyatt Conley al gauw tegen en hij vertelt haar dat hij Pauls ziel heeft versplinterd in vier stukken. Hij wil haar de coördinaten geven van de dimensies waar ze de splinters van Pauls ziel kan vinden én hij wil haar zelfs het medicijn tegen Nachtschaduw geven, in ruil dat zij in die dimensies het onderzoek naar de Vuurvogel van haar ouders saboteert zodat zijn dimensie het monopolie krijgt op dimensiereizen.

Marguerite besluit om terug naar huis te gaan en dit voorstel te overleggen met haar ouders. Haar ouders willen niet dat zij met Wyatt in zee gaat, maar Theo en Marguerite smeden in het holst van de nacht een plan en besluiten om samen door de dimensies te reizen om de boel toch te saboteren en op die manier zowel Paul als Theo te redden.

Tijdens deze reizen begint Marguerite langzaam maar zeker steeds meer aan haar gevoelens van Paul te twijfelen. Onder andere omdat ze gemene versies van hem tegenkomt en ook in een dimensie terechtkomt waar ze juist samen is met Theo en daar heel gelukkig met hem is. Daarnaast blijkt ook Wyatt Conley meerdere gezichten te hebben en op een bepaalde manier in haar leven te zijn verwikkeld in vrijwel iedere dimensie. Wrede plannen heeft hij bijna overal, maar in één dimensie heeft hij daar ook wel een goede reden toe.

Mening
Het eerste deel van deze trilogie was naar mijn mening een zeer originele en spannende young adult waarvan ik echt van heb genoten (lees hier de recensie). Ik vind het idee van dimensiereizen prachtig. Het zijn werelden waarin je andere keuzes hebt gemaakt en daardoor een andere versie van jezelf leert kennen. Een prachtig uitgedacht concept waardoor je stiekem als lezer ook wel gaat dromen en fantaseren over hoe het jou had kunnen vergaan.
In het tweede boek gaat de lezer wederom mee op reis met de jonge Marguerite die dit keer juist wordt geconfronteerd met de gevaren en risisco’s van het dimensiereizen. Als lezer ga je je daardoor afvragen of deze fictieve ontdekking eigenlijk wel zo’n succes is en of je het überhaupt zou moeten willen. In het verhaal spring je ineens binnen in het leven van de andere versie van jezelf, waabij je kunt je afvragen of je daar gezien de privacywetgeving eigenlijk wel recht op hebt. Want ben jij eigenlijk wel dezelfde in die andere wereld als je daar compleet andere keuzes hebt gemaakt? Filosofisch en fascinerend.

Gray probeert in dit boek ook de gevoelens en gedachtes van de hoofdpersonen verder uit te diepen. Echter slaat zij hier her en der nogal de plank mis. Even de grootste ‘blunders’ op een rijtje:

-Jammerende Theo
In het vorige boek kwam Marguerite noodlottig vast te zitten in de Ruslanddimensie waardoor ze noodgedwongen veel tijd met Paul moest doorbrengen. Hierdoor werd zij verliefd op hem en koesterde ze uiteindelijk onvoorwaardelijke liefde voor hem omdat hij zich opoffert om haar te redden. Erg romantisch en meeslepend, maar niet té zoet. Ook bleek dat Theo een oogje had op Marguerite, maar toen zij aan het einde van het boek voor Paul koos, was Theo daar helemaal oké mee en dat past ook bij deze nonchalante bad ass.
In het tweede boek loopt de driehoeksverhouding nogal de spuigaten uit. Theo jammert continu om het feit dat niet hij, maar Paul (notabene zijn beste vriend) het hart van Marguerite heeft weten te veroveren. Een beetje jaloezie was op zich niet verkeerd geweest, maar nu verklaart Theo diverse keren de liefde aan Marguerite, terwijl zij druk bezig is om de ziel van Paul te redden. Je zou denken dat dit ook Theo’s eerste prioriteit is, gezien hij Paul ziet als een broer. Maar in plaats daarvan probeert hij eigenlijk zijn vriendinnetje weg te kapen. Nogal onrealistisch en onlogisch. Daarnaast is Theo eigenlijk ook niet het type om te treuren over een meisje.

-Paul is niet sexy
Ook het uitdiepen van Paul lukt niet zo goed. In dit boek heeft Marguerite een relatie met Paul en hoewel de auteur hem als een mysterieus en interessant personage probeert neer te zetten, slaat ze door en wordt hij afgeschilderd als een vreemde snuiter. Marguerite vertelt dat Paul niet sociaalvaardig is. Hij is behoorlijk onzeker, je krijgt amper hoogte van hem en in het begin kon hij blijkbaar ook niet zo goed zoenen. Paul had eigenlijk ook nog nooit een vriendinnetje gehad (wat niet zo gek is na deze beschrijving). Verder wordt over zijn looks geschreven dat hij alleen maar tweedehands kleding draagt en dat ziet er niet bepaald apeteitelijk uit. Ook biecht Marguerite op dat het ook wel even duurde voordat ze zijn schoonheid zag. Al met al, zoals Marguerite Paul beschrijft, komt hij niet bepaald woestaantrekkelijk over. Niet qua innerlijk en niet qua uiterlijk. Dit is niet logisch, want dit is naar mijn idee niet hoe je de liefde van je leven beschrijft. Daar zou je meer positief over moeten zijn dan negatief.

-Puberale Marguerite
Marguerite zelf worstelt door het boek heen met tal van dillemma’s en emoties, waar ze nogal fel en ongenuanceerd op reageert. Wanneer ze er bijvoorbeeld achter komt dat ze wordt gevraagd om dimensies te vernietigen, ziet zij dat direct als massamoord terwijl dat helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Het klinkt in eerste instantie meer als de tijd terugdraaien en niet als moord.
Maar ook haar gevoelens voor Paul veranderen continu. Een keer is ze zelfs zo aangeslagen door de daden van een Paul uit een andere dimensie, dat ze tijdelijk vlucht naar een dimensie waar Paul niet meer leeft omdat ze hem even niet onder ogen kan komen. Dit terwijl Theo op sterven na dood is en een medicijn nodig heeft dat ze bij wijze van spreken gewoon kan afhalen. Maar dat doet ze dus niet. Ze duikt even onder waarmee ze het leven van Theo op het spel zet. Hierdoor komt ze nogal puberaal over terwijl ze in het ik vorige boek juist een moedige en verstandige dame was.

Al met al zijn de personages nogal sentimenteel en dat maakt dit boek daarom soms wat langdradig en daardoor ook minder goed dan het vorige. Desondanks ben ik inmiddels al begonnen aan het laatste deel van de trilogie.