Bij de pinken

Hebban plaatste enkele weken geleden een oproep. Wie heeft er interesse om het boek Dodenspel van Christian de Coninck te lezen en een recensie hierover te schrijven? Dit leek me leuk, aangezien ik eerder ook al met veel plezier Dodenmarkt van deze Vlaamse auteur had gelezen. Ik gaf me op en werd uitgekozen.

De serie
Bijzonder aan de serie met politie-inspecteur Cyriel de Cruyenaere in de hoofdrol is dat deze zich afspeelt in/rond Brussel vlak na de eerste wereldoorlog. Zo speelt Dodenspel zich af in het jaar 1922. Dit heeft o.a. consequenties voor de mogelijkheden van de politie om de daders die voorbij komen in het boek op te sporen. Grappig is hierbij dat Cyriel in het politiewerk vernieuwingen introduceert die nu volledig gangbaar of zelfs alweer ouderwets zijn, zoals het gebruik maken van typemachines, faxapparaten, telefoons, kopieerapparaten en het afnemen van vingerafdrukken. Het is leuk om via het boek meegenomen te worden in het Brussel van die tijd. Verder is de tijdsperiode ook door vertaald in het ouderwetse/archaïsche taalgebruik van de verschillende personages in het boek. Je moet hier wel een beetje van houden denk ik, om dit te kunnen waarderen. Zelf vind ik het wel grappig. Te ver gaat Christian de Cruyenaere, wat mij betreft, als hij sommige personages volledig in het dialect laat converseren. Hoewel ik zelf van origine Limburger, van Nederlandse zijde, ben, kostte het mij soms veel moeite om van deze zinnen (Belgische) chocolade te maken. Gelukkig betreft dit slechts enkele passages en wordt daarna snel weer duidelijk wat bedoeld of gezegd is.

Het verhaal/plot
Het verhaal begint als een juwelier wordt overvallen en de eigenaar hiervan wordt neergeschoten. Aanvankelijk zijn er weinig aanknopingspunten om de zaak verder te onderzoeken en op te lossen. Maar enkele dagen later wordt de roofovervaller in zijn eigen woning dood aangetroffen. Het lijkt zelfmoord, aangezien bij zijn lichaam een brief met een bekentenis wordt aangetroffen en aangezien hij met hetzelfde moordwapen is gedood als de eigenaar van de juwelierszaak. Maar vreemd is dat de pink van de roofovervaller is afgesneden. Heeft hij dit zelf gedaan én nog voor de zelfmoord, en zo ja waarom dan? Of is het aannemelijker dat iemand anders hem heeft neergeschoten en hem de schuld van de roofmoord in de schoenen probeert te schuiven?

Vanaf hier volgen we afwisselend het verhaal vanuit een moordenaar die in opdracht afrekent met mensen en het politieonderzoek van De Cruyenaere en zijn team. De modus operandi van de dader hierbij is dat hij iemand vermoord, zijn pink afsnijdt als bewijs hiervoor, en het lichaam laat verdwijnen of de moord op zelfmoord laat lijken. Laatstgenoemde gevallen komen ook op het bord van Cyriel de Cruyenaere terecht. Steeds weer ontbreekt die pink bij de slachtoffers die worden aangetroffen. Wat is het verband toch tussen deze zaken?

De Cruyenaere en zijn team komen aanvankelijk maar moeizaam vooruit in het onderzoek. Totdat ene Firmin, die vanwege een verkrachting in voorarrest zit, in zijn cel zelfmoord pleegt. Cyriel die deze Firmin eerder heeft verhoord hierover, vertrouwt het niet omdat hij strijdbaar leek en niet het type dat zelfmoord zou plegen. Hij gaat naar de gevangenis om zelf te kijken wat er is gebeurd en wat blijkt…., weer die ontbrekende pink. Dit zorgt voor een doorbraak in het onderzoek en voor de ontmaskering van de moordenaar en het netwerk van mensen dat hiertoe opdracht geeft. Hoe het precies in elkaar steekt, verklap ik hier natuurlijk niet. Maar De Cruyenaere is bij de pinken en weet door het leggen van slimme verbanden en doortastende ondervragingen de zaak uiteindelijk tot een goed einde te brengen.

Beoordeling
Ik heb genoten van het boek. Vooral vanwege het knap geschreven plot en de wijze waarop zaken die aanvankelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben toch bij elkaar komen. Leuk is zoals gezegd ook dat je met het verhaal meewandelt in het naoorlogse Brussel en dat het verhaal en de personages ook de sfeer van die periode uitstralen. De auteur weet me met het verhaal en de sympathieke personages van begin tot einde te boeien en af en toe te verrassen.

Toch zijn er ook een aantal punten die me een beetje zijn gaan storen, vanwege het herhalende karakter ervan. Zo zijn er bijvoorbeeld de grappig bedoelde plagerijtjes tussen Cyriel en zijn schoonpapa en tevens politiebaas Lode Pynaert. Het is wel grappig, maar op een gegeven moment gaat het mij een beetje vervelen. Maar smaken verschillen. Ik vind het enerzijds een charme dat de personages sympathiek zijn en er ook lucht en humor zit in de personages en het verhaal. Maar in de optelsom is het mij…too much.

Ook is er wel erg veel tijd ingeruimd voor het toestemming vragen voor een volgende stap in een onderzoek bij de onderzoeksrechter. Het is leuk dat hiermee de werking en soms stroperigheid van het politieapparaat wordt beschreven, maar jammer is dat het boek hierdoor soms ook een beetje stroperig wordt en zijn vaart verliest. Ook hier is het natuurlijk de balans die voor mij net de verkeerde kant uitslaat. Deze passages zorgen voor aan afwisseling in tempo en voor humor in het verhaal. Dat is enerzijds positief. Maar in de optelsom is het mij net…te veel. Maar ik ben zeer benieuwd hoe andere lezers hiernaar kijken. Deel vooral je reactie, hieronder of in een eigen recensie.

Heel veel dank aan lezerscommunity Hebban en uitgeverij Houtekiet voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar.