De pen

Recensie van:

De pen

Auteur:

Nico Kwakman was sinds eind jaren negentig werkzaam als onderzoeker en universitair docent straf(proces)recht aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Wijze van lezen:

Recensie exemplaar ontvangen van Uitgeverij Hartklopper in ruil voor mijn deelname aan de blogtour en mijn recensie.

Uitgeverij: Hartklopper

Genre: roman

Cover:

Een hand met een pen erin. Op een mooie realistische manier getekend. Een ouderwetse pen met een veer bovenop. Handgeschreven tekst. De titel en naam van de auteur in een mooie oranje kleur.

Flaptekst:

Een flaptekst die informerend is maar ook mysterieus.

De auteursfoto en informatie vind ik een mooie toevoeging.

Het verhaal:
De rechtsgeleerde hoogleraar de Koning krijgt van een oudere heer die hij nog net op tijd voor een aanstormende auto heeft weggerukt, een zeer bijzondere, eeuwenoude pen cadeau.  De man heeft geen erfgenamen en meent dat de pen bij De Koning in goede handen is. Hij beweert dat de pen de eigenaar in staat stelt tot grote prestaties: alles wat je ermee schrijft, leidt tot succes en geluk. Maar, zegt de man, als de eigenaar de pen in het heden onvoldoende uitdaagt, zal de pen zijn heil zoeken in het verleden of in de toekomst.

Dat heeft De Koning blijkbaar niet voldoende ter harte genomen, want de pen is zoek. Hij verzoekt enkele van zijn collega's hem te helpen de pen terug te vinden, want hij kan niet meer zonder. Eén van de twee heeft met hem te doen en verzekert hem dat ze al het mogelijke en onmogelijke zullen doen om de pen terug te vinden. Ze denkt zelfs aan een brononderzoek naar de oorsprong van de pen, zoals dat wetenschappers betaamt. En dat bedoelt ze niet in overdrachtelijke zin of bij wijze van spreken. Want haar belofte blijkt het startsein te zijn voor een onmogelijke en avontuurlijke reis naar het verleden, met een zeer verrassende bijvangst. 

Mijn leesbeleving:

Dit verhaal wordt verteld door een naamloze ik figuur. Eerst dacht ik dat ik iets gemist had maar later toen ik het herlas, dacht ik misschien wil hij naamloos blijven voor als de zoektocht naar de pen een fiasco blijkt te zijn. En zijn naam en reputatie als rechtsgeleerde en begeleider van promovenda door het slijk wordt gehaald.

Bij de volgende tekst moest ik even flink fronsen;

“Het duurt maar even en dan begint het te vonken en te knetteren tussen ons. De elektrostatische spanning doet de hele kamer sidderen. Zij begint zelfs ioniserend te stralen, zodat mijn hele lijf een positieve lading krijgt. Haar aura schittert en haar ogen gloeien als kooltjes. Dan staat ze op en komt ze op me af.

We bedrijven de liefde.

‘Dan hebben we dat maar vast gehad’, zegt ze achteraf. ‘Dat neemt het wederzijdse verlangen weg en het houdt onze professionele houding zuiver.’ Ik betwijfel of ze gelijk heeft. Maar ik leg me erbij neer.

Vanaf dat moment is de toon tussen de naamloze ik-figuur en promovenda Noa gezet. In een serieus gesprek zo’n seksueel intermezzo. Ik moest wel even twee keer lezen of ik het goed las. Alsof er gezegd wordt : “een beetje vreemd maar wel lekker.”

Het initiatief tot reizen in de tijd en het gehele procedé vond ik enerzijds fascinerend en anderzijds knap dat je je doel zo exact kan bepalen. Een kleine fout marge daargelaten. Dat maakt het verhaal nog spannender.

Ik kon ook geen gaten vinden in de uitgebreide uitleg van Noa waardoor mijn aanvankelijke verbazing omsloeg in vertrouwen en geloof in deze manier van reizen in de tijd.

De scepsis en verwondering over dit alles was voelbaar maar werd iedere keer weer beargumenteerd en uit gelegd. Iedere keer als ik iets niet begreep dan las ik het nogmaals. Die tijd en aandacht heeft dit verhaal wel nodig. Maar dan krijg je een uniek en leerzaam verhaal.

Soms struikelde ik over de moeilijke woorden en vond ik de vele seksuele uitspattingen overheersend. Alsof seks de nieuwe mode was. Later in het verhaal begreep ik het wel beter. Het was soms pure noodzaak in de zin van waarborgen en het voortbestaan in de toekomst van een familie lijn. En ook experimenteel en een ontdekkingsreis door het niet voorhanden zijn van mannen.

Door nieuwe avonturen in een vervlogen tijd werd de focus op de zoektocht naar de pen losgelaten. Personages die op het eerste gezicht afstandelijk of verward oogden maakten wel een ontwikkeling door. Als je ze beter leerde kennen en hun levensgeschiedenis kende dan viel er veel op hun plek wat hun gedrag verklaarde.

De vrouw als sterke persoonlijkheid met een uitgebreide kennis van het bovennatuurlijke, de natuur, mens en dier vond ik mooi uitgewerkt. Ik verwachtte een rechttoe rechtaan zoektocht naar de pen maar belandde op vele zijpaden en verankerd in tijd en plaats.

Na enkele verrassende twists in het verhaal was de epiloog een duidelijke uitleg van de geschiedenis rondom de pen. Verleden, heden en toekomst gingen hand in hand. Blijken elkaar nodig te hebben om het voortbestaan van de mensheid en de wereld waarin hij of zij leeft te waarborgen.

Mijn mening:

Ik geef 4 sterren.

De opbouw van dit verhaal is uitgebreid en ik moest een aantal keren terug lezen om alles ten volle te begrijpen. Maar als je dit verhaal de rust en aandacht geeft die het verdient dan is het een leerzame, fascinerende, imponerende, spirituele, passionele bijna filmische reis door tijd.

De schrijfstijl is beeldend waardoor het voelt alsof je overal bij bent. Dit wordt nog versterkt doordat het in de ik vorm verteld wordt.

Met een plot die je niet verwacht maar die wel uitleg geeft over datgene wat belangrijk is.

Ik had een verklarende woordenlijst van moeilijke woorden prettig gevonden voor de leesbaarheid van sommige gedeelten.

Toch heb ik genoten van dit verhaal. Weer heel anders als het naakt van Ricardo Omzicht maar zeker lees waardig en interessant.

Bedankt dat ik je boek mocht lezen en recenseren Nico Kwakman.

In de toekomst lees en recenseer ik graag meer boeken van Nico Kwakman.

Bedankt dat ik deel mocht nemen aan de blogtour rondom het boek De pen uitgeverij Hartklopper.