Lezersrecensie
Ik heb mijn zusje kwujtgemaakt
Recensie van:
Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt
Auteur:
Mohana van den Kroonenberg
Mohana van den Kroonenberg studeerde biomedische technologie en is afgestudeerd aan het ITB, Institute Technology Bandung op Java. Haar stage volgde ze in kinderziekenhuizen op de Kampongs. Na haar terugkeer naar Nederland schreef zij zich in aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag waar zij schilderen en beeldhouwen volgde. Momenteel werkt zij als beeldhouwer en schrijver. Ze schrijft verhalen voor volwassenen en kinderen, was bestuurslid van de Nederlandse Kafka-kring en redacteur van Literair Nederland. Op dit moment is ze redacteur van BoekieBoekie, een digitaal tijdschrift over kunst en literatuur voor kinderen. Ze woont met haar vrienden en kinderen in Den Haag.
Voor meer informatie kun je kijken op haar website www.mohana.nl
Illustraties
Nadia Meezen
Nadia Meezen werd in 1993 geboren in Den Haag. Dat ze kinderboeken wilde maken wist ze al van kleins af aan. Ze was altijd bezig met het maken van tekeningen bij haar eigen verzonnen verhalen. Ze studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, waar ze koos voor de richting Animatie. Deze studie bracht extra mogelijkheden om naast verhalen in boekvorm ook verhalen in filmvorm te kunnen vertellen. In 2014 studeerde ze af met de door haar geregisseerde film Beren op de weg, die wereldwijd vertoond werd.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van De Vier Windstreken in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: De Vier Windstreken
Genre: jeugdboek vanaf 8 jaar
Cover en flaptekst:
De cover is mooi met dat frisse groen van struiken en bladeren aan de randen. De gedetailleerde illustraties geven alvast een indruk wat er te verwachten valt in het verhaal.
De flaptekst komt mooi uit tussen het groen. Alsof het zich wil verstoppen zodat de wereld niet weet wat er gebeurd is. De flaptekst is indrukwekkend en informerend.
Quote:
Hoofdstuk 19
Pagina 123/124 en stukje van pagina 125
Sorry
Ik ben een beetje moe, zegt ze. Ik hoor het in gedachten. Het is precies haar stem. Geeft niet mam geeft echt niet... Sorry Kos, Het spijt me heel erg dat ik nooit mee kom naar je trainingen, naar je wedstrijden... Zo erg is dat nou ook weer niet hoor, mama. Ik kan best alleen, ik heb een hele fijne fiets. Volgende keer echt waar. Volgende keer kom ik samen met Soof kijken. Met Soof? Telkens vergeet ik het even en dan schrik ik er weer van. Dan begint het te raden in mijn hoofd. Mama, ik moet je iets vertellen, Het gaat over Soof, maar eerst vertel ik je wat anders: ik ben verhuisd. Sorry dat wilde ik ook liever niet maar het kon niet anders. Ik woon nu bij Vikas, in een vreemd land. Er hangen hier tapijten aan de muur. We smeren slakkenpasta op ons brood. Er staat een plant op de wc, een heel zeldzame want hij bloeit gewoon in het donker. En in de keuken staat een grote mand daar slaapt een... een geheim in. Een gevaarlijke geheim, maar daar ben ik wel aan. En er is hier muziek, zomaar voor de lol. Vikas is heel aardig. We spelen een spelletje. Ik denk dat ik ga winnen Dus je hoeft je geen zorgen te maken of had je het toch al nooit zorgen om mij? Er woont hij trouwens nog iemand. Jubel die lijkt eerlijk gezegd een beetje op jouw. Vind je het erg, mama dat ik nu ergens anders woon, of vind je het ook wel rustig? Ik zelf vind het wel jammer maar ik moet gewoon geduld hebben. Mijn blijdschap komt vanzelf wel weer achter me aan. Die ligt waarschijnlijk ergens op mijn kamer, onder mijn bed. Daar verstopte ik hem soms als jij op de bank lag. Die dure chocola van tante Ben ligt daar trouwens ook. Ik weet niet hoe die daar terecht gekomen is. Die lag daar opeens naast dat mooie glazen beeldje dat Soof van oma kreeg, dat wilde ik haar nog teruggeven. Sorry Kos, zegt mama. Ik wil helemaal niet huilen. Je huilt ook niet! Je huilt bijna nooit hoor, mam! Echt niet daar ben je toch veel te groot voor. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik dat je lacht je lacht keihard.
Het verhaal:
Kos heeft iets doms gedaan. Hij heeft zijn zusje Soof verstopt. In het park. Onder een struik. Nu kan hij haar nergens meer vinden. En Soof is pas nul. Kos voelt zich heel schuldig. Hij durft niet terug naar huis. Eerst moet hij Soof vinden. Maar zoeken is moeilijk en Kos verdwaalt. In deze dwaaltocht ontmoet hij verschillende mensen. Hij maakt vrienden en leert zichzelf en de wereld om zich heen een beetje beter kennen.
Mijn leesbeleving:
Een verhaal waarin je de woorden echt voelt in je lijf. De illustraties versterken dat nog extra. De tekst is beeldend. Gelijk had ik een band met Kos. Ook de mentale en lichamelijke situatie van zijn moeder die net baby zusje Soof heeft is herkenbaar.
Ikzelf had zware post natale depressies. In dit boek wordt dat vanuit het perspectief van het jonge kind Kos en de moeder zelf indringend mooi verwoord. Een stukje educatie voor diegenen die die gelukkig nooit mee maakten en een stukje troostende (h)erkenning voor diegenen die het meemaken. Respect dat Mohana dit zo goed verwoord.
Ook actuele thematiek als mensen die een parkbankje als huis hebben wordt eerlijk en open verteld. Als je daadwerkelijk de tijd neemt om te kijken naar de binnenkant van een mens dan wordt dat gewaardeerd en is vriendschap heus mogelijk. Laat ze niet links liggen door weg te kijken.
Ook vluchtelingen die in een vreemd land komen wonen omdat zij in eigen land bedreigd worden omdat zij een andere geaardheid dan de norm hebben vind ik waanzinnig goed geïntegreerd in het verhaal. En ook vluchten is psychisch en lichamelijk slopend en vermoeiend. Net als een nieuw leven dat groeit in een vrouw haar lichaam. De impact die dat heeft op een vrouw qua fysiek en psyche wordt prima verwoord.
Het einde en de plot vond ik verwarrend. Nadat ik het meerdere keren had gelezen begreep ik de clou niet. Ineens was alles van hopeloos zenuwachtig zoeken en angst voor straf weer gladgestreken. Dat vind ik jammer want het hele verhaal vind ik zeer sterk.
Mijn mening:
Ik geef 4 sterren.
Goede en duidelijke opbouw. Gevoelens komen duidelijk en voelbaar tot uiting in de gebruikte woorden. Moeilijke actuele thematiek wordt perfect uitgelegd op kind niveau. Daar schuilt ook de kracht in van Mohana van den Kroonenberg. De tekst wordt nog extra versterkt door de prachtige en gedetailleerde illustraties van Nadia Meezen.
In de plot komen de verhaallijnen samen. Het zal aan mij liggen maar het overrompelde mij dat de situatie ineens helemaal recht getrokken was. Ik miste de clou.
Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt
Auteur:
Mohana van den Kroonenberg
Mohana van den Kroonenberg studeerde biomedische technologie en is afgestudeerd aan het ITB, Institute Technology Bandung op Java. Haar stage volgde ze in kinderziekenhuizen op de Kampongs. Na haar terugkeer naar Nederland schreef zij zich in aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag waar zij schilderen en beeldhouwen volgde. Momenteel werkt zij als beeldhouwer en schrijver. Ze schrijft verhalen voor volwassenen en kinderen, was bestuurslid van de Nederlandse Kafka-kring en redacteur van Literair Nederland. Op dit moment is ze redacteur van BoekieBoekie, een digitaal tijdschrift over kunst en literatuur voor kinderen. Ze woont met haar vrienden en kinderen in Den Haag.
Voor meer informatie kun je kijken op haar website www.mohana.nl
Illustraties
Nadia Meezen
Nadia Meezen werd in 1993 geboren in Den Haag. Dat ze kinderboeken wilde maken wist ze al van kleins af aan. Ze was altijd bezig met het maken van tekeningen bij haar eigen verzonnen verhalen. Ze studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, waar ze koos voor de richting Animatie. Deze studie bracht extra mogelijkheden om naast verhalen in boekvorm ook verhalen in filmvorm te kunnen vertellen. In 2014 studeerde ze af met de door haar geregisseerde film Beren op de weg, die wereldwijd vertoond werd.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van De Vier Windstreken in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: De Vier Windstreken
Genre: jeugdboek vanaf 8 jaar
Cover en flaptekst:
De cover is mooi met dat frisse groen van struiken en bladeren aan de randen. De gedetailleerde illustraties geven alvast een indruk wat er te verwachten valt in het verhaal.
De flaptekst komt mooi uit tussen het groen. Alsof het zich wil verstoppen zodat de wereld niet weet wat er gebeurd is. De flaptekst is indrukwekkend en informerend.
Quote:
Hoofdstuk 19
Pagina 123/124 en stukje van pagina 125
Sorry
Ik ben een beetje moe, zegt ze. Ik hoor het in gedachten. Het is precies haar stem. Geeft niet mam geeft echt niet... Sorry Kos, Het spijt me heel erg dat ik nooit mee kom naar je trainingen, naar je wedstrijden... Zo erg is dat nou ook weer niet hoor, mama. Ik kan best alleen, ik heb een hele fijne fiets. Volgende keer echt waar. Volgende keer kom ik samen met Soof kijken. Met Soof? Telkens vergeet ik het even en dan schrik ik er weer van. Dan begint het te raden in mijn hoofd. Mama, ik moet je iets vertellen, Het gaat over Soof, maar eerst vertel ik je wat anders: ik ben verhuisd. Sorry dat wilde ik ook liever niet maar het kon niet anders. Ik woon nu bij Vikas, in een vreemd land. Er hangen hier tapijten aan de muur. We smeren slakkenpasta op ons brood. Er staat een plant op de wc, een heel zeldzame want hij bloeit gewoon in het donker. En in de keuken staat een grote mand daar slaapt een... een geheim in. Een gevaarlijke geheim, maar daar ben ik wel aan. En er is hier muziek, zomaar voor de lol. Vikas is heel aardig. We spelen een spelletje. Ik denk dat ik ga winnen Dus je hoeft je geen zorgen te maken of had je het toch al nooit zorgen om mij? Er woont hij trouwens nog iemand. Jubel die lijkt eerlijk gezegd een beetje op jouw. Vind je het erg, mama dat ik nu ergens anders woon, of vind je het ook wel rustig? Ik zelf vind het wel jammer maar ik moet gewoon geduld hebben. Mijn blijdschap komt vanzelf wel weer achter me aan. Die ligt waarschijnlijk ergens op mijn kamer, onder mijn bed. Daar verstopte ik hem soms als jij op de bank lag. Die dure chocola van tante Ben ligt daar trouwens ook. Ik weet niet hoe die daar terecht gekomen is. Die lag daar opeens naast dat mooie glazen beeldje dat Soof van oma kreeg, dat wilde ik haar nog teruggeven. Sorry Kos, zegt mama. Ik wil helemaal niet huilen. Je huilt ook niet! Je huilt bijna nooit hoor, mam! Echt niet daar ben je toch veel te groot voor. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik dat je lacht je lacht keihard.
Het verhaal:
Kos heeft iets doms gedaan. Hij heeft zijn zusje Soof verstopt. In het park. Onder een struik. Nu kan hij haar nergens meer vinden. En Soof is pas nul. Kos voelt zich heel schuldig. Hij durft niet terug naar huis. Eerst moet hij Soof vinden. Maar zoeken is moeilijk en Kos verdwaalt. In deze dwaaltocht ontmoet hij verschillende mensen. Hij maakt vrienden en leert zichzelf en de wereld om zich heen een beetje beter kennen.
Mijn leesbeleving:
Een verhaal waarin je de woorden echt voelt in je lijf. De illustraties versterken dat nog extra. De tekst is beeldend. Gelijk had ik een band met Kos. Ook de mentale en lichamelijke situatie van zijn moeder die net baby zusje Soof heeft is herkenbaar.
Ikzelf had zware post natale depressies. In dit boek wordt dat vanuit het perspectief van het jonge kind Kos en de moeder zelf indringend mooi verwoord. Een stukje educatie voor diegenen die die gelukkig nooit mee maakten en een stukje troostende (h)erkenning voor diegenen die het meemaken. Respect dat Mohana dit zo goed verwoord.
Ook actuele thematiek als mensen die een parkbankje als huis hebben wordt eerlijk en open verteld. Als je daadwerkelijk de tijd neemt om te kijken naar de binnenkant van een mens dan wordt dat gewaardeerd en is vriendschap heus mogelijk. Laat ze niet links liggen door weg te kijken.
Ook vluchtelingen die in een vreemd land komen wonen omdat zij in eigen land bedreigd worden omdat zij een andere geaardheid dan de norm hebben vind ik waanzinnig goed geïntegreerd in het verhaal. En ook vluchten is psychisch en lichamelijk slopend en vermoeiend. Net als een nieuw leven dat groeit in een vrouw haar lichaam. De impact die dat heeft op een vrouw qua fysiek en psyche wordt prima verwoord.
Het einde en de plot vond ik verwarrend. Nadat ik het meerdere keren had gelezen begreep ik de clou niet. Ineens was alles van hopeloos zenuwachtig zoeken en angst voor straf weer gladgestreken. Dat vind ik jammer want het hele verhaal vind ik zeer sterk.
Mijn mening:
Ik geef 4 sterren.
Goede en duidelijke opbouw. Gevoelens komen duidelijk en voelbaar tot uiting in de gebruikte woorden. Moeilijke actuele thematiek wordt perfect uitgelegd op kind niveau. Daar schuilt ook de kracht in van Mohana van den Kroonenberg. De tekst wordt nog extra versterkt door de prachtige en gedetailleerde illustraties van Nadia Meezen.
In de plot komen de verhaallijnen samen. Het zal aan mij liggen maar het overrompelde mij dat de situatie ineens helemaal recht getrokken was. Ik miste de clou.
1
Reageer op deze recensie