Oma's die katten eten

Recensie van:

Oma’s die katten eten

Auteur:

Carolus Spitsbaard (1966) is docent Nederlands, ondernemer en gemeenteraadslid.

Stichting Barbus Acultus

Bron: www.hetkontakt.nl

Artikel 22 februari 2024
Voor de opbrengst heeft de Papendrechtse auteur stichting Barbus Acutus in het leven geroepen. De naam is Latijns voor Spitsbaard. “Via de stichting kan ik mijn steentje bijdragen om armoede te bestrijden en de jeugdzorg wat financiële ondersteuning te bieden.”
“Ook gaat een deel van het geld naar organisaties en/of projecten die het welzijn van zieke en verwaarloosde dieren verbeteren.”

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen van de auteur zelf in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij: booksupport

Genre: non-fictie

Cover en flaptekst:

 De auteur vertelde me het indrukwekkende verhaal achter de cover:

Ik heb 2 klaprozen op de cover. Het symboliseert mijn tweelingzus en mijzelf, die op eigen kracht bloeien, ondanks onze gescheurde en harde ondergrond.

Daar heb ik niets meer aan toe te voegen.

Quote:

Bron: LinkedIn pagina van de auteur:

https://lnkd.in/eFK_Wg2r

" 1940 Loosduinen “

Toen de oorlog uitbrak was ik net bevallen van mijn zevende kind, de moeder van de schrijver van dit verhaal. Vanuit ons huis in Loosduinen zag ik de Duitse parachutisten uit het vliegtuig springen om het vliegveld Ockenburg te veroveren. Er werd hevig gevochten en niet veel later verschenen er Duitsers in Loosduinen. Wij zaten na de landing met ons allen in de kelder onder ons huis. Toen het stil was, kwamen we weer naar boven. Niet veel later had Nederland zich overgegeven en waren we bezet. De bezetters namen hun intrek in het gemeentehuis en wij probeerden zo goed als dat ging verder te leven met ons leven. Het werd nu nog moeilijker. We moesten onze opbrengsten uit de grond en de kas opgeven aan de Duitsers. We hadden net genoeg om met ons grote gezin zelf van te leven. Ooit voelde ik me opgenomen door de Loosduinse gemeenschap om wie ik ben, nu keek men minachtend naar mijn zwarte huid. Ik kon het wel verdragen; mijn kinderen werden ondanks de goede zorgen en de wijze woorden van hun vader ‘schelden doet geen pijn’ ook op school gediscrimineerd. ‘Tijdens de oorlog zou ik nog twee keer bevallen. Tijdens de oorlog kwam ik ook Anton De Kom tegen."

Mooie tekst:

Levend gemis

Mama, waarom heb je me verlaten altijd stond ik voor je klaar jou(w) aandacht en liefde geven maar je wilde niet met me praten

We hebben nu allebei verdriet mijn jeugd wil lachen en houden van jou, komt de warmte niet vanzelf; de tranen die komen zouden

Moeder, waar ben je nu gebleven arme jij je blijft nog in het verleden menig nare herinnering herbeleven alleen, zonder toekomst heden.

Het verhaal:

Karel groeit op in een groot en arm gezin, waarbij fraude welig tiert en waarbij opvoeding en zorg op gespannen voet staan met overleven in een wereld die niet van iedereen is. Overleven in een omgeving, waar alcohol, geweld en drugs heersen, is niet gemakkelijk voor Karel. Naarmate de jaren verstrijken neemt hij het heft in handen en probeert hij zich los te weken uit een wereld die leidt naar armoede, criminaliteit of zelfs de dood. Karel weet dat hij andere keuzes moet maken om te overleven. De overleden personages vertellen hun dramatische levensverhalen, waarbij duidelijk wordt dat een leven zonder lijden, armoede en verdriet niet voor iedereen maakbaar is en dat armoede, geweld en verslavingen vaak van generatie op generatie overgaan. Oma’s die katten eten is de debuutroman van Carolus Spitsbaard. Hij weet met onconventioneel taalgebruik en onwaarschijnlijke gebeurtenissen van evenzo onwaarschijnlijke personen de lezer te boeien. Het bittere leven wordt door cynisme en humor met een rauw randje bekritiseerd. Als je leven niet over rozen gaat, kun je dan toch een rooskleurig leven creëren?

Mijn leesbeleving:

Dit is een verhaal dat je meeneemt in de wervelwind aan gebeurtenissen die aan het leven van de auteur Carolus Spitsbaard toebehoren. Door de beeldende schrijfstijl had ik het gevoel overal bij te zijn. Carolus zijn leven ging allerminst over rozen. Toch heeft hij door de nodige wilskracht, doorzettingsvermogen en zijn onnavolgbare humor overleefd.

Door zijn goudeerlijke manier van vertellen is dit een uniek verhaal geworden. Dan weer rauw, intens verdrietig of tragikomisch. Of verbazingwekkende, hilarische met cynisme overgoten avonturen. Het taalgebruik van de auteur is dan weer snoeihard, rauw schurend en vervolgens weer vol vuur en liefdevol. Ik bleef continu geboeid. Ook om te weten te komen waarom die oma’s nou toch katten eten. Toen ik de passage in het boek las had ik een aha moment. Ik kon me levendig verplaatsen in het hoe en waarom erachter. Dit was zeer tastbaar.

De overleden dierbaren van de auteur die deels het verhaal vertellen dat vind ik subliem gedaan. Vanuit hun perspectief, hun leefwereld leer je over de historie van Carolus zijn familie geschiedenis. Hoe zijn de mensen, zijn vader en moeder, hun ouders en daar de ouders weer van, geworden hoe ze zijn. Wat zijn hun achtergronden, hun levensvisie, hun dagelijkse beslommeringen. Eigenlijk een fascinerende reis door de tijd. Door de ogen van deze mensen.

En ook al word je geboren in een gezin waarin een alles verterende armoede heerst, een kwade dronk voor mentaal en lichamelijke zeer diep ingekerfde littekens zorgt toch blijft het vuur van de liefde branden. Ook al verwacht je dat doe als een nachtkaars zal doven door alle hartverscheurende, schrijnende, moedeloze levens gebeurtenissen. Het doet je inzien hoe een mens mentaal gevormd wordt, welke kansen er voor het grijpen zijn, is met veel geld alles te koop of toch niet? Overleef je door te frauderen of crimineel bezig te zijn?

De sluipmoordenaar die de dood kan zijn als je het niet verwacht. Gaan geheimen mee het graf in of worden ze geopenbaard. En voel je je beter door de waarheid. Allemaal kwesties die nauw luisteren. De manier waarop ze verteld worden is onnavolgbaar en continu interessant. Als je het boek uit hebt moet je echt even bijkomen. Maar ik kan enkel maar sympathie voelen. Ik vind het mooi dat iemand zijn levensverhaal aan het papier toevertrouwd. Het is toch heel intiem.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Een beeldende schrijfstijl die je als lezer gelijk alles eerste rang mee beleefd. Een goudeerlijk, rauw, hartverscheurend, cynisch, humoristisch, fascinerend en boeiend levensverhaal. Tevens door de ogen van mensen die nu aan gene zijde zijn. Een indringend tijdsbeeld een historische tijdsreis.

Carolus Spitsbaard bedankt dat ik je levensverhaal mocht lezen. Hopelijk mag je boek nog veel lezers bereiken. Dat het mensen in soortgelijke situaties herkenning, hoop en hulp kan bieden.