Zij zocht zichzelf niet

Recensie van:

Zij zocht zichzelf niet

De liefde is lankmoedig, zij is goedertieren, de liefde is niet afgunstig; de liefde handelt niet lichtvaardig, zij is niet opgeblazen zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij denkt geen kwaad. En nu blijft geloof, hoop en liefde, deze drie; doch de meeste van deze is de liefde.’

(1 Korinthiërs 13, vers 4, 5 en 13)

Herinneringen aan Ella Vogelaar

Auteur:

Martien Bron

(1949) is socioloog en werkte in het vormingswerk en als stafdocent op de CICSA in Amsterdam. Vanuit zijn liefde voor dans ontdekte hij de kracht van beweging in de hulpverlening, deed de PMT opleiding en begeleidde dementerende ouderen in een verpleeghuis. Tot zijn pensionering was hij manager in de gehandicaptenzorg.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij ParisBooks en auteur Martien Bron in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij: ParisBooks

Genre: non-fictie

Cover en flaptekst:

Ik zie een gedeelte van een brief. Rechts een mooie jongedame met lange donkere haren. Het lijkt of ze naar iemand kijkt om wat te zeggen.

Het maakt me nieuwsgierig naar dit verhaal.

De flaptekst is naast hartverscheurend intens ook informatief en nodigt uit tot lezen.

De mooie auteursfoto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.

Mooie teksten:

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message 'He is Dead'.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

W.H. Auden

De ruïnes (Al-Atlal)

Oh mijn hart, vraag niet waar de liefde is, ons monument van illusies dat instortte

Schenk in laten we drinken op onze ruïnes en vertel erover zolang de tranen stromen

Onze liefde werd verleden tijd, een verhaal als alle verdrietige verhalen

Ik vergeet je niet, je verleidde mij met je zoete tedere mond die me zacht riep

Je hand strekte zich uit, als een hand door de golven naar een drenkeling

Er was een sprankeling die wandelaars en reizigers dorstig maakt

Habibi, waar is die sprankeling in je ogen gebleven?

Habibi, Habibi, Habibi.

Quote:

Pagina 250:

Door de jaren heen zag ik een Ella die gelukkig was met Onno. Zijn kinderen en kleinkinderen waren de jouwe en je genoot van je leven. Happy end, totdat je uit het leven stapte.

Je bent nu meer dan drie jaar dood en er zijn momenten dat ik je zou willen spreken, al is het maat even je stem te horen en je schallende lach. Maar je bent er niet meer. Hoewel, in Gouda staat de telefoon van de wind; daar kan ik je bellen.

Het verhaal:

Toen Ella Vogelaar in 2019 uit het leven stapte liet ze bij velen een diepe indruk achter als een toegewijde bestuurder en voormalige minister voor Wonen, Wijken en Integratie. In de nasleep van haar tragische beslissing besloot Martien Bron, Ella’s echtgenoot in de Jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw, zijn herinneringen aan hun gedeelde tijd vast te leggen. Martien en Ella kruisten elkaars pad op de Sociale Academie de Horst. Vanaf het eerste moment dat hij Ella ontmoette, werd hij geraakt door haar heldere denkwijze en haar inspirerende vastberadenheid om haar levensdoelen te verwezenlijken. Samen verkenden ze de thema’s van geloof, marxisme en sociale rechtvaardigheid. Ook werden ze actief in de democratisering van de Horst en ontwikkelden een diepgaande interesse in maatschappijverandering. Liefde bloeide tussen hen op. Na hun afstuderen begonnen ze hun carrières in het vormingswerk, waarbij ze zich eveneens inzetten voor de onderwijzersvakbond en linkse politiek. In dit intieme verhaal neemt Martien ons mee op een nostalgische reis door hun relatie en belicht hij de moedige keuzes die Ella maakte om haar ambities na te jagen. Het is een eerbetoon doordrenkt met liefde dat ons eraan herinnert hoe ze samen de uitdagingen in hun leven aangingen en welke offers ze bereid waren te brengen.

Mijn leesbeleving:

Ik wist dat mijn woonplaats een Ella Vogelaar wijk had. Maar verder wist ik niets over de persoon, de vrouw Ella Vogelaar.

Dit verhaal, over het leven van Ella Vogelaar, heeft me een duidelijk tijdsbeeld gegeven.

Een sterke, intelligente, liefdevolle, ambitieuze vrouw. Die opkwam voor de zwakkeren met hart en ziel. De pure, intense en diepgaande liefde tussen Ella en Martien.

De proloog raakte me al diep. Zo persoonlijk. Ik voel het verdriet, het gemis van Martien. Ella in alles verweven met zijn psyche, aanwezig in zijn hart. Zijn gemis, zijn lege gevoel ik voelde het tot in mijn tenen.

De beleving van de onheilstijding, het bericht van een leven dat voorbij is. Het leven van zijn voormalige geliefde en vrouw, later zijn ex. Er spreekt zoveel liefde en respect uit. Ook hier voelde ik de emoties van ongeloof, pijn en verdriet.

De beschrijving van hoe Ella en Martien elkaar ontmoet hebben in de ik-vorm vind ik bewonderingswaardig mooi. Eerlijk, puur, rauw en hoe het echt was. Ik leerde zowel Ella vanaf haar jeugd in Zeeland, dochter van twee agrariërs met het hart op de juiste plek. Met oog voor hun dieren en beroep. Hoe Ella hier door gevormd is in haar leven. Maar oom hoe Martien in het leven staat en wat zijn achtergrond is. Dit vormt de basis voor de rest van dit verhaal.

Het uitwisselen van gedachten, hun studietijd, hun ideologie om voor ieder mens een sociale wereld te creëren. De vele verhitte maar ook leerzame gesprekken over de maatschappij en de politiek.

Hun zoektocht naar hun eigen identiteit; wie willen ze ten diepste zijn. Hun zoektocht naar welke politieke partij hun ideologie het meeste uitdraagt. De mooie poëtische, muzikale en metaforische herinneringen van Martien aan Ella vind ik indrukwekkend mooi.

Door de beeldende schrijfstijl voelde het voor mij dat ik onderdeel werd van dit verhaal. Ik zag, hoorde en voelde alles. Dit verhaal is een prachtig, indrukwekkend, passioneel en krachtig verslag van het leven van Ella en Martien.

Martien Bron is er meer dan in geslaagd om mij te tonen wie Ella Vogelaar als mens was. De mens achter de politieke figuur. Hoe zij debatteerde, lief had, boos kon zijn, teleurgesteld, huilde, vocht voor gelijke kansen voor vrouw en man, haar passionele liefde voor Martien maar ook haar werk, haar gedrevenheid en enthousiasme over alles wat er op haar levenspad kwam.

Dat zo’n prachtig mens door depressiviteit geen uitweg meer zag en het leven achter haar liet doet mij ontzettend veel pijn.

Temeer omdat ik zelf ook met depressiviteit te kampen heb. Ik weet hoe zwart en zwaar gedachten en gevoelens kunnen zijn ook al schijnt buiten de zon. Op zo’n moment voel je de warmte van de zonnestralen niet.

Ik ben blij dat ik via dit boek Ella Vogelaar beter heb leren kennen.

Dit boek is een prachtig eerbetoon en herinnering aan een mooi mens.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Een intens tijdsbeeld van een vervlogen leven. Een indrukwekkende herinnering en eerbetoon aan een gepassioneerde, liefhebbende, prachtige, pure, intelligente en krachtige vrouw.

Ook de handgeschreven brief van Martien bij dit recensie exemplaar vind ik geweldig. Het is persoonlijk en attent.

Ik hoop dat nog veel meer lezers dit boek gaan lezen en recenseren.