Muren van Glas mist iets mist wat zelfs 50 Tinten Grijs tenminste nog had

Ik weet niet wat jullie, maar ik ben fysiek niet in staat om boeken te lezen als er voorafgaande delen zijn die ik nog niet heb gelezen. Ik weet dat sommige mensen moeiteloos met een tweede deel in een reeks beginnen, maar not me. Ik krijg al ademhalingsproblemen als ik er alleen maar aan denk. Onlangs viel bij mij het vervolg op Muren van Glas van Marique Maas (a.k.a. Esther Verhoef) op de deurmat, en hoewel ik het eerste deel nog niet had gelezen besloot ik dat dit nou net de juiste motivatie was om daar eindelijk verandering in te brengen aangezien ik het boek al een poosje in mijn kast heb staan.

Hoewel sommige mensen al snuivend hun neus al ophalen wanneer je alleen maar praat over het nieuwe, veelbesproken genre; de steamy, vind ik het eigenlijk wel leuk om mijn gebruikelijke YA-dieet af te wisselen met iets pikanters. Hoewel ik in het begin erg sceptisch was over het genre, voornamelijk vanwege een bepaald boek met een blauwe stropdas op de kaft, heb ik inmiddels toch een aantal sexy boeken gelezen die me wel zijn bevallen… jammer genoeg is Muren van Glas daar niet een van.

Het is niet zo dat het geen vermakelijk verhaal is, en de spannende scènes gaan Esther Ve… Marique Maas ook helemaal niet slecht af. Het is alleen dat Muren van Glas iets mist wat zelfs 50 Tinten Grijs tenminste nog had! Conflict.

Ondanks dat ene puntje van kritiek vond ik het écht wel een leuk boek. De bloeiende romance tussen Nadine en Daniël ontwikkeld zich heel natuurlijk, op wat extravagante uitstapjes na dan. Maar zonder de glamour die Daniël in het leven van Nadine, en in het boek brengt, zou het verhaal stukken minder interessant zijn. Dat is namelijk het enige ‘larger then life’-glansje in het verhaal. Jammer.

Wel zijn de personages erg geloofwaardig en goed bedacht, al had ik het leuker gevonden als hun levens ook wat meer aandacht kregen in het boek. Wat ik erg grappig vond was de manier waarop ze tegen Daniël opkeek, en zich tegelijkertijd beter dan hem leek te voelen omdat hij zo onpersoonlijk met zijn medewerkers en personeel omging. Helemaal omdat Nadine zelf regelmatig spijbelt van haar werk om tijd met hem door te brengen. Dat vond ik heel erg écht en het maakte haar tot een interessant personage.

Daniël is nog een beetje een mysterie. Hij geeft niet veel prijs over zichzelf, maar hopelijk komt daar verandering in in het vervolg. Ik ben in ieder geval erg benieuwd, want aan het einde van Muren van Glas begon het nou net spannend te worden.