Een paar verrassend goede verhalen, smaakt naar meer

7,5 Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik van de nieuwe Wonderwaan (na de loskoppeling van de HSF) nog geen enkele editie had gelezen. Het werd dus tijd om eens in een nummer te beginnen. En ik kan alvast zeggen dat ik ook de sindsdien verschenen edities zal aanschaffen, want van nr 52 heb ik genoten. Niet van alle verhalen - dat lijkt helaas bij bundels en tijdschriften onmogelijk- maar van genoeg om positief op de leeservaring terug te kijken.
Het was leuk om te zien hoe het thema in de verhalen terugkwam - heel verschillend. Alleen van het verhaal van Guido Eekhaut snapte ik de connectie met het thema niet. Er kwamen geen schepen in voor en geen narren. Neemt niet weg dat zijn 'Carcosa' een geweldige hommage is aan de verhalen over deze stad van Ambrose Bierce en Robert W. Chambers. Goed opgebouwd, goed geschreven en met een mooi einde.
Martijn Kregtings 'Het wenkende riet' vond ik een ander hoogtepunt van deze Wonderwaan. Kregting schrijft qua volume misschien niet veel, maar wat hij produceert is wel heel goed. Dit verhaal speelde zich af in een toekomstig Nederland zoals ik dat nog niet kende en de sfeer was fantastisch. De onduidelijkheid over wat er nou precies aan land aan de hand was, was heel goed volgehouden. Ik kijk ernaar uit meer van Kregting te lezen en volgens mij wordt het zo onderhand tijd voor een verhalenbundel!
Ook voor mij een aangename verrassing was het absurdistische 'Komt dat zien' van Roelof Goudriaan. Nee, de gebeurtenissen slaan nergens op - maar dat heb je met narren - maar de emoties van de personages weten wel te raken. Ook het einde. Goed geschreven en het bleef me ook na het uitlezen van het verhaal bezig houden.
'De schotsvaarders' van Jan J.B. Kuipers was weer ongelofelijk sfeervol, zoals ik van deze auteur gewend ben. Misschien niet een heel fijne sfeer, maar je voelt de kou, de zuigende klei en de mist die aan je blijft kleven.
'Klaagzang voor een masker' van Marcel Orie vond ik ook mooi, maar het voelde voor mij iets teveel als een fragment van een groter verhaal, in elk geval van een grotere wereld. Maskers speelden een grote rol en hoe de maskers die we dragen onze plek in het leven bepalen. Ik miste alleen wat duidelijkheid.
Jaap Boekestein komt weer met een Jack Vance-pastische in een lang Sergioverhaal. Een leuk idee, maar het te snel na elkaar lezen van Sergio-verhalen leidt wel tot vermoeidheid bij mij als lezer. Allemaal wilde beschrijvingen en een salade van woorden als beschrijving, maar de kern voelt voor mij soms hol aan.
'De Hurdy Gurdy Man' van Emanuel Claessens was aan mij niet besteed. Droomachtige belevenissen zonder veel duidelijkheid. Ik heb mijn verhalen graag wat helderder, om eerlijk te zijn.
Het verhaal van Marcellus Petronius had beter weggelaten kunnen worden wat mij betreft. Ik zag ook niet in hoe het met het thema te maken had. Het is niet mijn smaak.
Toch: genoeg om uit te kijken naar een volgende Wonderwaan!