Een Nederlandse Hunger Games in een wereld na klimaatverandering

Disclaimer: ik ken de auteur niet persoonlijk. Ik las over haar boek omdat we elkaar op Facebook volgen. Gezien mijn interesse in Cli-Fi was ik vanwege de thematiek erg benieuwd naar haar werk. De auteur schafte ook een exemplaar aan van 'Voorbij de storm'.

8,5 Het is altijd spannend een boek op te pakken van een Nederlandse auteur van wie je nooit eerder iets hebt gelezen en waarover je geen recensies hebt gelezen. Maar een dystopische roman gesitueerd in het Nederland na klimaatverandering, oorlog en virusuitbraken (de auteur heeft vijf jaar aan het boek gewerkt, dus dit was onbedoeld actueel), wil ik wel graag tot me nemen. Veel SF is er sowieso niet van Nederlandse bodem dus als iemand dan voor dit genre kiest, maakt dat me heel benieuwd. Hoe ik het boek hierboven aanduidde klinkt misschien heel zwaar en soms zijn dystopische boeken gevuld met literair taalgebruik en introspectie, maar dit boek is vooral heel erg onderhoudend. Het verhaal begint al met een publieke terechtstelling van zogenoemde misdadigers en deserteurs, treinen ontsporen, gevangenen worden gemarteld, schepen worden beschoten, forten worden ingenomen. Dit is een verhaal vol actie waarin de karakters elkaar de ene keer uit het oog verliezen en elkaar even later weer terugvinden om elkaar dan weer kwijt te raken. Ondertussen komen we als lezer steeds meer te lezen over de natuur van de jongen Julius en wat zijn vader Walter met hem heeft uitgespookt (een heel duidelijk SF-element). De hoofdpersonen zijn hard, maar worden sympathiek beschreven, van de naïeve Eva tot de ruwe bolster, blanke pit Senna. Brouwers kan goed schrijven en houdt de lezer vast. Het taalgebruik toont weinig tierelantijntjes. De zinnen zijn kort, beschrijvingen to the point, zonder vergelijkingen ofmetaforen. Het doet me denken aan de betere Young Adult-romans - zoals bijvoorbeeld The Hunger Games (ook het feit dat twee van de drie hoofdpersonen tieners zijn en de derde niet veel ouder wekt die suggestie). Dat is niets tegen het boek, want tegenwoordig wordt YA ook door veel volwassenen gelezen. De redactie van het boek was ook prima. Ik moest alleen grinniken om een foutje tegen het eind, waar stond: 'een paard met in het zwart een zwartgeklede ruiter'. Aan het eind van het boek zijn een paar mysteries opgehelderd, maar de lezer blijft met genoeg vragen over om uit te kijken naar een vervolg.
Genoeg om dit boek aan te bevelen dus, maar ik zou geen recensent zijn als ik niet ook wat kritische opmerkingen zou maken. Het is altijd goed om geen volmaaktheid van een boek te verwachten, dus laat me opmerken dat ik het eens ben met de reacties waarin werd betoogd dat het midden van het boek wat meanderde. Zoals ik hierboven al zei: karakters komen bij elkaar, raken elkaar kwijt, ontmoeten elkaar weer ... Ik vond het niet heel storend, maar wellicht had het iets strakker gekund. Ook was ik het eens met de opmerking dat de beschreven locaties niet per se als zichzelf herkenbaar waren en dat wat meer details uit de omgeving welkom waren geweest. Aan de andere kant is er veel tijd verstreken sinds onze tijd en ik vind het ook geloofwaardig dat wij weinig meer zouden herkennen van dit Nederland. Wat me nog het meeste opviel was hoe bijna iedereen met wie de karakters omgingen het loodje legde. Het begon daardoor wat ongeloofwaardig te worden dat de hoofdpersonen als enigen wel alles overleefden, van aanslagen tot bijna verdrinken aan toe. Het maakte me als lezer ook wat murw, moet ik toegeven. Maar dit waren zeker geen grote kritiekpunten. Wat overeind blijft staan, is dat dit een spannend avontuur is, gesitueerd in een Nederland waar de klimaatverandering niet tot staan is gebracht, dat absoluut een paar uur aangenaam leesplezier biedt. Of het lang blijft hangen durf ik niet te zeggen, maar dat hoeft ook niet altijd. Het vervolg zal ik te zijner tijd ook zeker met plezier lezen.