Groot, te groot, veel, te veel.

Ik weet het: sommige romans zijn zo nadrukkelijk op de markt gezet, zo ge-marketeerd (als dat woord bestaat) dat een eerder negatieve recensie not done lijkt. Ik waag me er toch aan.
Pfeijffer is een groot talent, dat staat buiten kijf. Sedert La Superba en Grand Hotel Europa was ik een grote fan. Toch bleef ik met enige terughoudendheid wachten om aan deze turf te beginnen. En dat beetje argwaan bleek - helaas - terecht. Ik had bijna voortdurend het gevoel dat de auteur wou bewijzen wat hij allemaal wel kan/weet, en dat is best veel. Zijn taalrijkdom wordt op de duur zo overstelpend, sommige (heel wat) zinnen zijn zo lang en ingewikkeld, sommige namen van personages (die verder niet meer ter zake doen) zijn zo veelvuldig, sommige letterlijke weergaven van toespraken zijn zo eindeloos gedetailleerd, de lijst met historische bronnen is zo uitgebreid, .... dat je enerzijds verbaasd/verwonderd bent over wat de schrijver kan, MAAR ... leesvreugde heb ik er niet aan gehad. Het leek alsof ik een heel taai huiswerk moest doorbijten. Zelden had ik het gevoel dat ik met de hoofdfiguur kon meeleven. Het klinkt misschien wat oneerbiedig, maar het is (voor mij, en ik spreek alleen voor mezelf) teveel showing off.
Misschien had Pfeijffer beter een naslagwerk over Alkibiades geschreven: hij had er alle materie voor. Maar als romanlezer was ik blij dat ik er vanaf was.