Oude meesters, nieuwe meesters. Lanoye overtreft zichzelf!

Ik weet dat je zuinig (en als het over literatuur of kunst gaat, héél erg zuinig) moet omspringen met termen als geniaal en dat je bij recensies niet al te gul met 5 sterren moet strooien. Maar soms is er geen alternatief: dit is een meesterwerk.
Het 13e-eeuwse dierenepos is al altijd een topwerk geweest als het gaat om ingenieuze plot en spitse karaktertekening. Het werd ontelbare keren ontleed, geanalyseerd, soms tot in den treure uiteengerafeld door heel geleerde literatuurprofessoren. Of de figuren als Reinaert en zijn kompanen werden te pas - en vooral te onpas- gebruikt in reclame, in naamgeving van ongeveer alles in Vlaanderen, in gezelllig-luimige volksverhaaltjes. En zo werd de moordenaar-verkrachter-meester-oplichter te vaak voorgesteld als een schalkse deugniet. En dat is precies waar Lanoye definitief en messcherp mee afrekent. Die taalrijkdom, dat switchen tussen totaal verschillende taalregisters, het gewaagde inzetten van rappers-Engels (of wat daarvoor moet doorgaan): het klopt allemaal, ontelbare keren heb ik tijdens het lezen me erop betrapt dat ik de tekst bijna luidop zat voor te dragen.
Maar misschien nog indrukwekkender is het feit dar Lanoye het oorspronkelijke verhaal durft aan te vullen, uit te breiden, aan te dikken. Ook al blijft de oorspronkelijke verhaallijn geheel overeind. Onder het lezen ontdek je plots een subtiele verwijzing naar Bart De Wever, al te vaak moet ik aan Trump denken, bij zoveel manipulatie, leugens, hielenlikkerij. Of zou dat aan mij liggen?
Tot slot: ik leerde - zoals zovelen - dit verhaal kennen in mijn middelbare studietijd, ik mocht het tientallen jaren aan mijn leerlingen voorschotelen, ik schreef er zelf eens een moderne toneelversie van, kortom, ik dacht dat ik het verhaal kende. En dan komt daar Tom Lanoye met deze stomp in de literaire maag. Groots!