Clara, niet zomaar een neushoorn

Wat een prestatie! Niet alleen de tocht die voormalig VOC-kapitien Douwe Mout met neushoorn Clara door Europa maakt, maar zeker ook de manier waarop Agnita de Ranitz dit verhaal heeft weten te verpakken.

Aan het begin van de roman wordt duidelijk hoe Douwe Mout eigenlijk aan die neushoorn komt. De neushoorn was het "project" van Sybilla, de echtgenote van de VOC-directeur in Bengalen. Onder de belofte dat hij regelmatig een update zal sturen, mag Mout de neushoorn meenemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Wat ik zo prettig vind aan de schrijfstijl van De Ranitz is dat zij de gave heeft om het taalgebruik aan te passen aan de historische tijd maar dan wel in een toegankelijke vorm. Het voelt dan bijna alsof je er bij bent, alsof het in de tegenwoordige tijd is. Daardoor werd ik mij er extra van bewust hoe "raar" en bijna beklemmend het voelt dat het voor Douwe niet mogelijk was om even een foto te maken van Clara, dat hij voor de strooibiljetten afhankelijk was van de kunsten van tekenaars en drukkers hoe correct de neushoorn werd getekend of verwoord, dat hij niet even snel met zijn thuisfront of met anderen kon bellen om te weten hoe het met iedereen is.

Overigens gaat deze roman niet persé over Clara, maar meer ook over de toenmalige tijd, de geldende moraal en fatsoensnormen. En het gaat ook over Douwe zelf, zijn relatie met zijn vrouw en kinderen en zijn gevoelens voor Sybilla. Hij heeft bepaald geen standaard, voortkabbelend leven.

Wil je meer weten over mijn leeservaring, dan kun je daarvoor terecht op mijn lees- & leefblog The Only Mrs Jo: De wonderlijke rondreis van Clara.